FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

-4- Het leven is geen formule

Het is lunchpauze en de gehele kantine is gevuld met tieners tussen de twaalf en negentien. Het ruikt, maar Louis is er ondertussen wel aan gewend. Met een geroutineerde beweging schuift de karamelharige jongen zijn zwarte bril verder op zijn neus. Hij knippert en kijkt de kantine even rond, waarna hij zijn blik weer op de aanvoerder van het voetbalteam richt. De jongen trekt een hand door zijn krullen en lacht om iets dat een van zijn vrienden heeft gezegd. Louis zucht en ondersteunt zijn hoofd met een van zijn kleine handen.

‘Ben je weer aan het staren?’ vraagt iemand lachend. Louis kijkt verschrikt op en ontmoet de smeulende, bruine ogen van zijn beste vriend Zayn.
‘N-nee hoor,’ stamelt hij snel. Zayn schudt lachend zijn hoofd.
‘Ga naar hem toe!’ Met grote ogen kijkt Louis zijn vriend aan.
‘Ben je gek? Dat kan niet! We zijn asymptoten, lineaire lijnen. Hij is populair, ik niet. Onze paden kunnen niet kruisen!’ Zayn schudt zijn hoofd en schuift zijn eigen bril verder op zijn neus. Hij heeft deze discussie al heel vaak met zijn vriend gevoerd, maar de kleinere jongen weigert contact te maken met de aanvoerder.
‘Louis, voor de duizendste maal. Het echte leven is geen wiskunde. Je kan jezelf en Harry niet vergelijken met wiskundige formules.’ Louis neemt een slok van zijn drinken en kijkt zijn vriend recht in de ogen aan.
‘Oh nee? Let maar eens op.’

X

Later die dag zit Louis in zijn wiskunde les. Harry volgt dezelfde les en zit een paar banken voor hem. De vrouw voorin het lokaal legt wat uit over logaritmes, maar Louis snapt het allemaal al. Daarom kiest hij ervoor om naar Harry te kijken. De krullenbol heeft zijn haar ondertussen verstopt onder een muts en zit onderuit gezakt in zijn stoel. Verveeld tikt hij met een pen op de tafel en Louis glimlacht. Hij vindt Harry ongelofelijk leuk, maar hij zal er zelf nooit iets mee doen. Ze zijn immers asymptoten, lineaire lijnen. Hun paden kunnen niet kruisen.

‘Meneer Tomlinson!’ Louis schrikt op en kijkt naar de lerares.
‘Hè?’ De hele klas lacht, maar Harry kijkt hem alleen maar aan. Louis bloost heftig en friemelt met de pen in zijn handen.
‘Ik vroeg u om een antwoord.’ Louis werpt snel een blik op het bord en geeft het antwoord.
‘Dat is goed, meneer Tomlinson. Maar let de volgende keer beter op.’
‘Ja, mevrouw,’ zegt hij beschaamd. De klas lacht weer en Louis richt zijn blik strak op het schrift voor zijn neus. Hij besluit de gehele les niet meer op te kijken en begint met het oplossen van de formules.

X

Zodra de dag voorbij is, vlucht Louis het schoolgebouw uit. Terwijl hij de trap af rent, hijst hij zijn rugzak op zijn rug. Hij trekt een muts diep over zijn oren heen en staat dan verschrikt stil als een bekende stem zijn naam roept.
‘Louis!’ De geadresseerde jongen vloekt en draait zich om. Hij ziet hoe Harry de trap af komt, zijn blik op Louis gevestigd.
‘Nee, nee, nee. Dit kan niet.’ Louis raakt in paniek en draait zich weer om, waarna hij richting de bushalte rent.
‘Louis! Louis, wacht!’ De lage stem van Harry dreunt over het schoolplein en Louis begint te hijgen. Zijn conditie is nooit goed geweest. Wanhopig dwingt hij zijn benen om sneller te gaan, maar Harry heeft hem al bereikt en pakt zijn arm vast. Louis’ lichaam wordt abrupt tot stilstand gedwongen en hij struikelt, recht tegen de borst van Harry aan.
‘Oops, ik-het spijt me,’ zegt Louis blozend.
‘Hi. Eindelijk heb ik je dan te pakken,’ grinnikt Harry. Louis trekt snel zijn arm los en begint achteruit te lopen.
‘Ja, nee. Inderdaad. Dit kan niet, ik- eh ik.’ De krullenbol kijkt hem verward aan.
‘He? Louis, waar ga je heen? Ik moet je wat vragen.’ Louis schudt zijn hoofd.
‘We kunnen niet praten, Harry. Onze paden kunnen niet kruisen, dat-dat kan niet. Asymptoten kruisen elkaar niet. Dat is onmogelijk,’ zegt Louis snel. Hij schuift zijn bril verder op zijn neus en draait zich dan om, om vervolgens richting de bushalte te rennen.

X

‘Ik hoorde dat jij en Harry eindelijk met elkaar gepraat hebben?’ Van schrik laat Louis zijn vork vallen, recht in de salade. Zayn grinnikt en gaat naast zijn vriend zitten.
‘Ho-hoe weet je dat?’ vraagt Louis. Zayn haalt zijn schouders op en werpt een blik op Harry. Louis volgt Zayns blik en laat zijn schouders zakken.
‘Harry heeft het je verteld.’ Zayn knikt en Louis zucht, gaat door zijn haar en pakt zijn vork weer op.
‘Ik heb hem afgewimpeld.’
‘Harry vertelde het me, ja. Waarom?’ Louis werpt Zayn een blik toe, om te zeggen ‘’meen je die?’’ Zayn rolt zijn ogen.
‘Toch niet weer die asymptoot onzin? Louis, ik heb je al zo vaak gezegd dat jij en Harry geen wiskundige formules zijn!’ Louis haalt alleen maar zijn schouders op en stopt een slablaadje in z’n mond.
‘Wiskundige formules zijn betrouwbaar. Die hebben tenminste altijd gelijk.’

Als Louis die middag het wiskundelokaal in loopt, zit Harry op de lege plek naast die van Louis. De karamelharige jongen blijft stil staan en overlegt met zichzelf. Gaan zitten of omdraaien en deze les missen? Uiteindelijk beslist hij om maar naast Harry te gaan zitten, want een wiskundeles missen kan echt niet. Hij houdt van wiskunde, ademt wiskunde.
‘Hey, Louis,’ zegt Harry vrolijk. Louis houdt zijn lippen stijf op elkaar en neemt zich voor om niks tegen Harry te zeggen. Ze zijn immers asymptoten en-nou ja, dat verhaaltje ken je nu wel, niet?

Harry lijkt een beetje van slag dat Louis niks tegen hem zegt, maar blijft stug door praten.
‘Ik vroeg me af of je met mij naar het kerstbal wilde gaan? Ik weet dat we elkaar niet echt kennen of zo, maar-nou ja. Ik vind je leuk?’ Het komt eruit als een vraag en Harry schraapt zijn keel.
‘Ik vind je leuk, bedoel ik. Het is geen vraag, want-nou ja, ik weet het zeker, dus ik hoef het niet te vragen en-‘ Een kleine giechel ontsnapt aan Louis’ lippen en verschrikt houden beide jongemannen zich stil.

Als Louis na een tijdje nog niks gezegd heeft, begint Harry weer te praten.
‘Nou ehm, dus zou je dat willen? Met mij? Naar het kerstbal? Je mag je antwoord ook opschrijven, want dan ehm- dan kruisen onze paden niet, toch? Of eh- of werkt het zo niet?’ Louis knikt kort.
‘Werkt het zo wel? Of juist niet? Ik eh-ik volg je niet.’ Louis glimlacht en scheurt een stukje papier uit zijn wiskunde schrift. Zijn hand trilt wanneer hij z’n pen oppakt. Snel schrijft hij iets op en schuift het briefje dan naar Harry’s tafel. Die pakt het briefje op en leest het snel. Vervolgens kijkt hij op, een brede glimlach op zijn lippen.
‘Cool.’

X

‘Zayn! Zayn, wat dacht ik in hemelsnaam?!’ vraagt Louis in paniek aan zijn vriend. Hij heeft een pak aan en zijn haar is door zijn moeder in een kuif geföhnd.
‘Louis! Louis, weet ik veel!’ zegt Zayn verveeld terug. Hij zit op de bank in Louis’ woonkamer en kijkt rustig toe hoe zijn vriend aan het stressen is.
‘Oh my god, ik kan dit niet. Ik moet het afblazen. Hoe kan ik zo dom zijn?! Formules zoals wij kunnen elkaar niet kruisen! Hemeltje, ik ga flauwvallen, vang me op.’ Louis sluit dramatisch zijn ogen en laat zich vallen. Zayn rolt zijn ogen en vangt zijn vriend snel op.
‘Met jouw acteertalent zou ik toch verwachten dat je straks drama gaat studeren en niet wiskunde.’ Louis kijkt zijn vriend verontwaardigd aan.
‘Was dat sarcasme?’ Zayn haalt alleen maar zijn schouders op en Louis snuift.
‘Psht.’ Dan gaat de deurbel en in paniek schiet Louis overeind.
‘Oh mijn god, oh mijn god. Zeg hem dat ik ziek ben geworden of-of dat ik ben neergeschoten, ik ben er niet.’ Louis springt op en wilt de trap oprennen, maar Zayn heeft de deur al geopend.
‘Zayn.’
‘Harry,’ hoort hij de jongens elkaar begroeten.
‘Louis.’ De jongen draait zich op en kijkt Harry snel aan. Zijn adem stokt in zijn keel als hij de jongen ziet staan.

Harry draagt een zwart pak en een blauwe strik zit om zijn nek. Hij draagt een doosje met een blauwe bloem in zijn handen en Louis slikt. Langzaam loopt hij de trap af en komt voor Harry tot stilstand. Hij zwaait even en Harry grinnikt.
‘Gaan we nu de hele avond niet praten?’ Louis haalt zijn schouders op en Zayn rolt zijn ogen.
‘Hij wilt me maar niet geloven als ik zeg dat het echte leven geen wiskunde is. Succes vanavond, Harry.’ Dan stapt hij langs de twee jongens naar buiten en begroet zijn date Perrie.
‘Ik-eh ik heb iets voor je.’ Harry opent het doosje en stopt de bloem in Louis’ borstzakje. Blozend glimlacht Louis naar de jongen voor hem en bied hem zijn hand aan. Harry pakt hem maar al te graag aan en hand in hand stappen ze naar buiten. Louis sluit de deur achter zich en met zijn vieren maken ze hun weg naar de limo die staat te wachten.

X

‘Dus je hebt vijf zusjes?’ Louis knikt en zucht dan.
‘En een broertje.’ Harry glimlacht als hij Louis’ stem hoort. Zijn date heeft zich in de loop van de avond laten gaan en is gaan spreken. Harry kan niet blijer zijn. Louis heeft een prachtige stem en Harry kan er de hele avond wel naar luisteren.
‘Is het dan niet druk thuis?’ vraagt de krullenbol nieuwsgierig. Louis haalt zijn schouders op.
‘Een beetje. Maar ik ben er aan gewend, dus dan valt het wel mee.’ Harry knikt en dan stopt de muziek. De dj pakt de microfoon op en spreekt de zaal toe.
‘Hallo, dames en heren!’ De zaal gilt en de dj glimlacht breed.
‘Het is tijd voor een langzame dans. Grijp je date en kom gezellig naar de dansvloer!’ De muziek start weer, een langzaam nummer deze keer, en Harry draait zich richting Louis.
‘Mag ik deze dans van u?’ vraagt hij met een glimlach. Louis knikt kort en Harry grijpt zijn hand. Samen maken ze hun weg naar de dansvloer en Harry plaatst zijn handen om Louis’ middel. Tegelijkertijd plaatst Louis zijn armen rond Harry’s nek en beginnen ze te dansen. Louis legt zijn hoofd met een zucht op Harry’s schouder en Harry glimlacht. Dan buigt hij zich naar voren zodat hij in Louis’ oor kan fluisteren.
‘Het leven is geen wiskunde, Louis. Je kan ons niet vergelijken met asymptoten.’ Dit keer gelooft Louis het.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.