FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

De Vergelijking van de Ontheffing

Hij had alles al geprobeerd. Van houten staken tot aan ijzeren kruizen, van zonnebaden tot aan zijn polsen doorsnijden – niets hielp. In honderd jaar tijd had hij niets, maar dan ook helemaal niets gevonden dat ervoor zorgde dat hij zichzelf van zijn lijden kon verlossen. Soortgenoten hadden geprobeerd zijn hoofd eraf te trekken, hem op de brandstapel te gooien, hem dagenlang van het drinken van bloed afhouden, maar niets werkte. Alles wat normaal het leven van een vampier zou wegnemen, werkte bij hem niet. Hij was gedoemd, vervloekt en had geen hoop meer.
Tot een jaar geleden, dan.
Met een klap legde hij het grote, bruine boek op de tafel voor zich. Stof vloog in het rond en de jongen haalde een hand door zijn blonde haren. Zorgvuldig opende hij het boek, bladerde hij naar de desbetreffende pagina en volgde hij met een perfecte zwart gelakte nagel de zinnen, totdat hij bij het onderwerp kwam dat hij zocht. Voor de zoveelste keer dat jaar staarden de getallen en letters hem aan, als een boze wiskundeleraar die wachtte op een antwoord.
Alleen was de wiskundeleraar zijn vervloekte leven en het antwoord de sleutel tot zijn vrijheid.
Ax+b=0
Bijna elke dag spendeerde hij uren aan het oplossen van de formule. Of, nou ja, van de betekenis er van. Hij wist dat in dit geval de 0 zijn vrijheid was. De dood, in principe, ook al waren vampiers al gestorven. Dan had je nog de ‘’b”, waarvan hij wist dat het heilig water was. Elke vampier stierf direct bij de aanraking van heilig water. Elke vampier, behalve hij. Nee, Bill kreeg enorme brandwonden en voelde zich ziek voor een aantal dagen, maar sterven gebeurde niet. Zijn tweelingbroer Tom daarentegen werd direct van zijn vloek verlost en leefde nu waarschijnlijk vredig in de hemel. Het beeld van Tom die compleet verdween na de aanraking met heilig water stond nog steeds op zijn netvlies gedrukt en nog altijd voelde Bill zich schuldig dat hij het had overleefd. Want ja, ze probeerden samen ‘’zelfmoord’’ te plegen en ja, het was hem niet gelukt. Sindsdien probeerde hij het op alle mogelijke manieren en de vergelijking was zijn allerlaatste hoop. Oeroude vampiers hadden het ‘’De vergelijking van de ontheffing” genoemd, met betrekking tot ontheffing van de vloek. Althans, voor hen die het zagen als vloek.
Hoe dan ook: Bill wist dat hij sowieso heilig water moest gebruiken en hij wist ook dat hijzelf de ‘’A’’ moest zijn. Hoewel hij geen top student was, was wiskunde wel één van zijn betere vakken geweest en bij lineaire vergelijkingen van de eerste graad, moest hij negen van de tien keer de ‘’x’’ vinden. Hoe stom het ook klonk, in dit geval ging hij daar ook gewoon maar vanuit. Hijzelf maal hetgeen dat ‘’x’’ moest zijn, plus ‘’b’’ dat in dit geval het heilige water was, vormde samen 0. Vrijheid.
En als het niet werkte… ach. Het was niet dat hij iets te verliezen had.
Een beetje nerveus liep hij naar zijn oude bureau toe, waar hij een lade opende en er een plastic zak met inhoud uithaalde. Snel liep hij terug naar het boek, bekeek de formule nog eens aandachtig en haalde toen de inhoud uit de zak; een reep knoflook, een flesje heilig water en een zak bloed, dat geïnfecteerd was met Verbana, een krachtig kruid dat mensen niets deed, maar vampiers extreem ziek en zwak maakte. Bill had in die honderd jaar van experimenteren genoeg ervaring opgedaan en was uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat van alle duizenden mogelijkheden, deze drie ingrediënten hem de meeste schade toe hadden bedeeld. Er vanuit gaande dat het heilige water onderdeel ‘’b’’ van de formule zou zijn, moest ofwel de knoflook ofwel het geïnfecteerde bloed de sleutel zijn, namelijk de ‘’x.’’ Hij had het in eerste instantie helemaal uitgedacht en uitgewerkt, maar uiteindelijk had Bill besloten om het gewoon maar te proberen. Het was niet dat hij echt gevaar liep, want het ergste wat er kon gebeuren was hetgeen dat hij wilde: uit zijn lijden verlost worden.
De eerste keuze was de reep knoflook. Het was een cliché, en juist daarom achtte Bill de kans dat dat werkte het grootst. Hij staarde even naar de voorwerpen, nam heel kort de tijd om afscheid te nemen van zijn vervloekte leven en was zich maar al te goed bewust van het feit dat hij alleen was. Logisch – Tom was zijn allerbeste vriend geweest, zijn enige familie die nog leefde na vierhonderd jaar, en vrienden maakte hij niet echt.
Het was niet dat hij zomaar de zon in kon lopen om gedag te zeggen, zonder gelijk brandblaren op te lopen.
Maar nu was het zover. Hij was er klaar voor, alweer, en in één snelle beweging stopte hij de knoflook in zijn mond. Tranen sprongen direct in zijn ogen, maar meer gebeurde er ook niet. Snel kauwde hij het spul weg, slikte het door en pakte het flesje heilige water. Vol afschuw staarde hij ernaar, wetend dat het zijn slokdarm zou verbrijzelen, waarna hij de dop eraf draaide en een flinke slok nam. Vrijwel meteen voelde hij zijn slokdarm branden en met de seconde werd het heviger. Krijsend van de pijn zakte de vampier door zijn benen, waarna hij over de grond rolde en alleen maar kon wensen dat het ophield. Dat het stopte, dat hij eindelijk helemaal dood kon gaan. Weg van de aarde, weg van dit vervloekte leven. Weg van de eenzaamheid, van de pijn.
En toen wist hij het.
Met moeite raapte hij al zijn resterende krachten bij elkaar en trok hij zich aan de tafel omhoog. Zijn hele lichaam trilde en hij schreeuwde het uit, maar desondanks pakte hij de zak met het geïnfecteerde bloed en haalde hij het kunstmatige dopje van de slang af. Met moeite vouwde hij zijn lippen om het uiteinde, waarna hij het bloed gulzig opdronk. Binnen een seconde was de zak leeg en hij voelde hoe de Verbana zijn systeem binnendrong. Het verlichtte de pijn in zijn keel, puur door de verzwakking, maar meer ook niet. Hij zuchtte diep, werd zich langzaam bewust van het feit dat het alweer niet was gelukt. Zijn laatste en enige hoop was naar de kloten.
Maar net op het moment dat Bill zijn poging definitief wilde opgeven, voelde hij hoe er een soort van chemische reactie ontstond tussen de drie ingrediënten. De knoflook, het heilige water en de Verbana leken elkaar te ontmoeten als lang verloren vrienden en een explosie ontstond in Bills binnenste. De pijn die daaruit voortkwam was zó hevig, dat hij binnen een seconde het bewustzijn verloor en op de grond viel. Zijn lichaam begon te schudden, alsof hij een enorm toeval kreeg, waarna zijn rug zichzelf begon te krommen op een manier wat nooit goed kon zijn. Zijn ogen stonden wijd open en hoewel Bill het zelf niet meer bewust meemaakte, gebeurde het toch echt. De felle, rode gloed die normaal altijd vanuit zijn irissen naar buiten scheen, leek te verdampen. Een vreselijke krijs verliet zijn lippen en elke ader op zijn lichaam zette uit. Alle vaten werden bloeddoorlopen en het laatste teken van leven dat Bill gaf, was een kleine ademwolk die de lucht in dwarrelde.
Daarna was het eindelijk doodstil. Letterlijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.