FanFic.nl

Familieportret

Zaterdag 23 april 2005

Een dertienjarige Louis Tomlinson trok om iets over half acht de voordeur van nummer 22 achter zich in het slot. De voortuin was twee meter diep, betegeld met doorsnee straattegels en in het midden van de tuin stond een trotse berk. Aan de rand van de tuin versierden enkele plantenbakken met viooltjes de kleurloosheid van de rest van het oppervlak.
Louis keek er niet eens naar terwijl hij de tuin uit liep. Hij wierp er een enkele blik op toen hij de tuin van nummer 16 betrad, maar slechts vluchtig, vanuit zijn ooghoeken.
Zayn deed open, ongeveer een seconde nadat Louis had aangebeld, en begroette hem met een stralende glimlach. ‘Je bent laat,’ zei hij.
Louis stak zijn tong uit; Zayn stompte hem tegen zijn schouder en stapte opzij zodat zijn beste vriend binnen kon komen. Die stapte naar binnen, trapte zijn ooit witte sneakers uit en zette zijn rugzak op de grond. Daarna liepen beide jongens door naar de woonkamer om Trisha en Yaser te begroeten. ‘Er staat thee op het aanrecht,’ zei Zayns moeder, na Louis gegroet te hebben. Hij bedankt haar, schonk thee voor zichzelf in en verdween achter Zayn aan de trap op.
Zayns kamer was donkerblauw – aan zijn kant. De andere kant was roze en behangen met posters van Zac Efron. Zayn deelde zijn kamer met Doniya, maar zij was er op dat moment niet. Ze had een slaapfeestje bij een vriendin en Louis en Zayn hadden de gelegenheid aangegrepen om hun eigen slaapfeestje te organiseren.
‘Wat is het plan?’ vroeg Louis. Hij had al maanden niet meer bij Zayn gelogeerd.
‘Drink je thee en dan wilde ik eigenlijk gaan voetballen in het park.’
‘Oké,’ stemde Louis in. Zijn eigen ouders wilden meestal niet dat hij ’s avonds laat nog in het park was, maar die van Zayn hadden er geen probleem mee. Zayn had een mobiele telefoon; een zwarte Nokia 1100, gekregen voor zijn twaalfde verjaardag, dus zijn ouders konden heb altijd bereiken als ze bezorgd werden – en hij hen als er iets aan de hand was.
Gretig nam Louis een slok thee en zijn gezicht vertrok toen hij merkte dat die nog veel te heet was. Zayn schoot in de lach.
Louis slikte met moeite zijn thee door en wierp Zayn toen een zogenaamd boze blik toe.
‘Ik kan er niets aan doen dat jij kokendhete thee drinkt,’ verdedigde die zichzelf. ‘Dat is zo stom dat ik het recht heb om je uit te lachen.’
‘Niet,’ vond Louis stuurs, maar binnen tien seconden schoot hij zelf ook in de lach.
‘Drink nou maar door,’ zei Zayn, en hij stak zijn tong uit. ‘Ik heb mijn thee allang op, hoor.’
‘Die had je al op toen ik voor de deur stond.’
‘Ja, dan had je maar op tijd moeten zijn.’
Daar had Louis niets van terug, dus besloot hij in zijn thee te blazen in de hoop dat die af zou koelen.
‘Claire MSN’de me of ik zin heb om iets te gaan doen van de week,’ vertelde zijn beste vriend. Claire zat bij hem in de klas. Louis had haar één keer gezien; ze was blond en best wel knap, maar daar was het dan ook wel mee gezegd.
‘En?’ vroeg hij, zo ongeïnteresseerd mogelijk.
‘Ik heb ja gezegd,’ zei Zayn. ‘Is wel grappig, toch?’
‘Wel grappig?’
‘Ja, ik bedoel, wat moet ik met Claire? Maar dan doe ik ook nog eens iets na school.’
Louis knikte zonder te stoppen met in zijn thee blazen, waardoor hij een paar druppels over de rand blies. Hij had niet Zayns grote bruine ogen en was niet zo goedgebekt als Zayn en de meisjes vonden hem niet zo interessant. Soms was hij best jaloers als hij Zayns verhalen hoorde – meestal; altijd, eigenlijk.
‘Ze is populair, toch?’ vroeg hij.
Zayn grijnsde. ‘Jazeker, daarom juist.’
Louis knikte, nam nog een slok thee en merkte tot zijn genoegen dat die al aanzienlijk beter drinkbaar was.
‘Hé,’ zei Zayn, toen hij Louis naar zijn thee zag staren. ‘Wil je dat ik voor jou ook een date regel?’
Louis schudde zijn hoofd.
‘Wil je met mij op date?’
‘Zayn!’ riep Louis verontwaardigd uit.
‘Grapje, man,’ grinnikte Zayn. ‘Drink je thee nou maar op.’
Louis nam gehoorzaam nog een slokje, blies weer, nam nog een slokje, blies weer. Hij voelde Zayns ogen de hele tijd op zijn huid branden, maar hij weigerde terug te kijken, nam nog een slokje, blies weer…
‘Goed,’ vond Zayn, toen de mok leeg was, en hij sprong overeind. ‘Op naar het park, voor het donker wordt.’
‘Het is kwart voor acht,’ hielp Louis hem herinneren.
‘Ja,’ beaamde Zayn, ‘en ik wil nog heel veel voetballen vandaag.’
Met die woorden spurtte hij de kamer uit en de trap af, wetend dat Louis hem zou volgen. Hij kreeg al snel gelijk: Louis zette zijn mok neer en snelde achter hem aan naar beneden, trok zijn schoenen aan en zei Zayns ouders gedag.
Toen stonden ze met zijn tweeën op straat en dribbelden ze richting het park. Hun straat was rustig, dus ze werden niet gehinderd door auto’s en ze hoefden zich niet tot de stoep te beperken.
Het park was niet bijzonder goed onderhouden. Het gras was hard toe aan een maaibeurt, de bomen aan een snoeibeurt en het onkruid mocht ook wel eens gewied worden, maar Zayn en Louis zaten er niet mee. Ze hadden hun eigen plekje: een klein stukje grasveld dat ooit omringd was geweest door struiken, en via een sierlijke plantenpoort beschikbaar was geweest; maar de poort was dichtgegroeid en om op het veldje te komen moesten de jongens zich ofwel door het struikgewas worstelen, ofwel door de sloot waadden. Ze vonden het perfect.
Hun doelen bestonden uit boomstronken en de jongens vermaakten zich met het heen en weer kaatsen van de voetbal tot de zon achter de bomen verdween. Toen namen ze plaats op het net iets te lange gras, aan de oever van het slootje, en lieten ze hun tenen in het water bungelen.
‘Ik heb een verrassing,’ zei Zayn.
‘Oh?’ vroeg Louis, maar hij kreeg geen antwoord. De onverwachte aprilwarmte hing in stilte tussen hen in, de struiken en de bomen ritselden zachtjes op de achtergrond en op de één of andere manier voelde Louis zich in die stilte zielsgelukkig.
‘Kom,’ gebood Zayn na onbepaalde tijd, terwijl hij Louis een duwtje tegen zijn bovenarm gaf. Hij sprong overeind en zijn beste vriend volgde hem, probeerde in de schemering de witte voetbal van Zayn af te pakken. Hij was de behendigere voetballer van de twee, maar Zayn had het gebrek aan zonlicht aan zijn zijde.
Pas toen ze de straat in liepen, kreeg Louis het onder een straatlantaarn voor elkaar om zich de bal toe te eigenen. ‘Ik win!’ riep hij ut, zich daarna pas bedenkend dat zijn ouders het niet leuk zouden vinden dat hij na zonsondergang nog op straat stond te schreeuwen.
Zayn waagde twee dappere pogingen om de bal te heroveren met zijn voet en toen hij daar hopeloos in faalde, besloot hij op Louis’ rug te spingen. Die werd erdoor overdonderd en vergat de bal terwijl hij zijn evenwicht probeerde te bewaren. Het duurde maar heel even, maar het was lang genoeg voor Zayn om hem los te laten en bovenop de bal te duiken. Hij pakte hem op en propte hem onder zijn arm, rende zo naar zijn huis en Louis was te overdonderd om er iets tegen de doen.
Toen hij bij nummer 16 aankwam, was de deur al dicht. Buiten adem belde hij aan, één keer, twee keer, drie keer – tot Yaser door het huis riep: ‘Zayn, laat dat arme kind binnen!’
Zayn gehoorzaamde en grijnsde Louis tegemoet. ‘Aan de deur wordt niet gekocht,’ zei hij.
‘Ik heb niets te verkopen,’ antwoordde Louis, waarop Zayn een wenkbrauw optrok en zijn ogen over Louis heen liet glijden, van top tot teen en terug. ‘Oh nee?’ vroeg hij.
‘Zayn!’ riep Louis verontwaardigd uit, en hij beukte zich langs de jongen heen het huis in. ‘Kom maar binnen, hoor!’ riep Yaser vanuit de woonkamer. Louis rende erheen, maar eenmaal in de deuropening geraakt, stond Zayn alweer achter hem. ‘U bevindt zich op eigen terrein, mijn heer,’ zei hij. ‘Hiervoor moet ik u straffen.’
Hij greep Louis bij diens polsen beet en dwong hem, speels, de trap op. Hij leidde hem naar zijn kamer en duwde hem op het bed. Net op het moment dat Louis zich af begon te vragen wat Zayn van plan was en wat hij er zelf van vond, liet de jongen hem los.
‘En?’ vroeg hij, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. ‘Wil je nog weten wat de verrassing is?’
‘Nou,’ twijfelde Louis, ‘als het ook maar enigszins lijkt op net, dat weet ik het eigenlijk niet zo zeker.’
Zayn grijnsde. ‘Nee,’ zei hij. ‘Dat is het niet.’
‘Oké,’ stemde Louis in, ‘kom maar op dan.’
Nog steeds grijnzend kwam zijn beste vriend naast hem zitten. Hij boog zich voorover en reikte onder zijn bed. Eronder vandaan haalde hij een doos die, toen hij het deksel eraf haalde, vol bleek te zitten met blikjes en flesjes.
‘Ik heb er best een poosje voor moeten sparen,’ zei hij. ‘Ze doen nogal eens moeilijk over leeftijd, zeker als ik meer tegelijkertijd probeer mee te nemen. En mensen die voor je willen halen zijn ook niet altijd even makkelijk te vinden.’
Louis zei niets, staarde alleen maar naar de verzameling.
‘Ik wilde genoeg hebben om ons enigszins lam te krijgen,’ ging Zayn verder. ‘Ik wil nou wel eens weten hoe dat is. En ik wilde die ervaring graag delen met jou, dus het is genoeg voor ons allebei.’
Hij glimlachte Louis’ favoriete glimlach.
‘Jeetje,’ was alles wat de jongen kon uitbrengen.
Achteraf had hij spijt dat hij niet eerst over katers geïnformeerd had.

Reacties: