FanFic.nl

Wedstrijden

Mingetallen

Cijfers. Cijfers, overal cijfers. Ze hangen boven ieders hoofd. In het wit, soms in het rood. Ieder mens heeft een cijfer, ze weten het alleen niet.
Het begon toen we als pubers mensen cijfers gingen geven. En nu zijn ze zichtbaar geworden.
Ik sluip achter een vrouw aan. Ze lijkt mooi. Ze lijkt wel een 10. Maar ik weet beter.
Ik grijns als ze een donker en verlaten steegje inloopt. Als ze ver genoeg is, pak ik mijn doekje met de chloroform en versnel ik mijn pas. Ze heeft het niet door, en als ze het merkt, kan ze al niets meer doen.
Ik weet het nog. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Al die kinderen, al die cijfers die ik toegeworpen kreeg... Een nul. Ik was een nul. Nou, we zullen wel eens zien wie nu de nul is!
Ze omsingelden me, scholden me uit en speelden stomme spelletjes. Maar dat zorgde er wel voor dat ik het zag. De waarheid. In rode cijfers.
Ondertussen ben ik bij mijn schuilplaats aangekomen. Ik schud mijn hoofd om de gedachten te verdrijven en open de achterkant van het busje. Als ik de slapende schone naar me toe heb getrokken, til ik haar op.

“Dit is zo frustrerend!”
Spencer Reid kijkt zijn teamgenomen één voor één vluchtig aan. “Normaal gesproken hebben we nu wel wat aanwijzingen gevonden. In elk geval iets wat de slachtoffers zou kúnnen linken, maar in deze zaak is er werkelijk niets wat ze allemaal gemeen hebben.”
“Misschien is dat juist de link,” zegt Derek Morgan.
Spencer fronst. “Je bedoelt dat ze allemaal toevalslachtoffers zijn? Wacht eens, heeft Garcia niet iets gevonden over... Misschien heb ik iets om het zoeken makkelijker te maken!”
Hij pakt de papieren van het tafeltje en kijkt vliegensvlug door de inhoud.

“Geloof me nou! Ik heb echt niets gedaan!”
Ik sla haar. De ijzeren kettingen rinkelen als ze tegen de muur aan komt. “Je liegt! Ik weet toch dat je slecht bent! Geef het toe!”
“Je hebt de verkeerde! Ik heb echt...”
“Ik heb het nooit fout! Geef toe!”
Ik loop naar de instrumenten en bekijk ze rustig. “Ik krijg je wel aan het praten...”
“Nee, alsjeblieft! Oké, oké, ik was het! Ik heb gedaan wat je dan ook zei. Alsjeblieft...”
“Zo werkt het niet!”
De lafaard. De leugenaar! En ik ben nog niet eens begonnen! Ik heb nog geen instrument aangeraakt. Misschien weet ze het niet meer. Het is wel een mingetal, maar niet een hoog mingetal. Ik heb wel eens een -9 gehad. Zij is maar een -2. Bovendien vinden mensen als zij hun misdaad niet zo erg. Maar dat is het wel, anders zou ze geen mingetal zijn. Het is altijd erg.
Op het moment dat ik mijn pistool heb gepakt en die op haar richt, gaat de deur open. Zes mensen met over het algemeen hoge cijfers komen de loods binnengestormd. Er zit maar één vier tussen.
“FBI! Laat je wapen vallen!” roepen ze.
“Waarom zou ik? Jullie snappen het toch niet! Ze verdient het! Ze verdienen het allemaal!” Ik blijf mijn pistool op haar gericht houden en stap dichter naar mijn slachtoffer toe.
“We snappen het wel. Je ziet nummers. Zij is een laag getal, of misschien zelfs een mingetal,” begint de jongste.
Verbaasd draai ik me om.
“Je vertelt het niet graag, maar het is niet iets waar je je om hoeft te schamen. Je kunt er niets aan doen. Ik heb maar één vraag: hoe beoordeel je jezelf? Welk cijfer zie je bij jezelf?”
Ik frons. Mensen kunnen hun eigen cijfer niet zien. Ik heb de mijne nog nooit gezien. Als hij zoveel weet, waarom vraagt hij dat dan?
Ik kijk naar mijn handen en verander langzaam de richting van het pistool. “Nee!” hoor ik de jongen roepen.
Ik zie het nu. Ik ben zelf een rood getal. En rode getallen brengen niets dan ongeluk. Ze moeten dood. Ik heb nog nooit zo’n hoog mingetal gezien. Ik ben geen nul. Ik ben -10.

Reacties: