FanFic.nl

Familieportret

Zaterdag 8 juli 2017

Het was warm, zeker voor Britse standaard. De thermometer op Louis’ dashboard vertelde hem dat het eenentwintig graden Celsius was, hoewel hij niet zeker wist of hij die thermometer kon vertrouwen. Hij wist wel dat het warm was.
De jongen droeg een korte spijkerbroek tot net boven zijn knieën en een tanktop die zijn zongebruinde huid flink prijs gaf. Zijn voeten had hij in versleten nep Vans gestoken.
Nerveus timmerde hij met zijn vingers op het stuur van zijn stilstaande Volkswagen, staarde hij naar de bewegingsloze voordeur. Kom dan, dacht hij, maar tegelijkertijd hoopte hij dat ze hem zou bellen of sms’en of appen met het bericht dat ze het niet zou redden of geen zin had of, in het beste geval, überhaupt van mening veranderd was.
Dat was ze niet. Ze kwam de voordeur uit gelopen, haar haar in een losse vlecht, een luchtige blouse aan die haar schouders nog net bedekte en haar benen gehuld in een kokerrok tot net boven haar knieën. Haar voeten staken in sierlijke, zwarte sandaaltjes.
Ze opende de deur van het bijrijdersportier en stapte in.
‘Je weet dat we naar het park gaan?’ vroeg Louis.
‘Ja,’ antwoordde Eleanor, ‘maar ik was niet van plan in de modder te gaan rollen.’
Dit wordt wat, dacht Louis. Verdomme.
Hij besloot maar gewoon op het gaspedaal te trappen, in de hoop dat hij vanzelf een manier zou bedenken om de ongemakkelijke stilte te verbreken.
Hij slaagde er niet in, dus verliep de rest van de rit in stilzwijgen. Hij parkeerde de auto langs de rand van het park en zei tegen Eleanor: ‘Zo, we zijn er.’
Louis stapte uit en keek toe hoe zij dat ook deed, wachtte tot ze op haar sandaaltjes naar hem toe was gelopen en leidde haar naar de ingang van het park. Het was een grindpad, en haar gezicht vertrok meteen. ‘Louis,’ zeurde ze, ‘je kunt toch niet verwachten dat ik over zulke paden loop met mijn sandaaltjes? Dan krijg ik allemaal zand en steentjes tussen mijn tenen.’
Je kunt ook niet verwachten dat ze een park helemaal asfalteren, dacht Louis, maar in plaats van dat te zeggen, haalde hij zijn schouders op en zei hij: ‘Ik heb je gewaarschuwd, schat.’ Hij betrad het pad en wachtte tot ze volgde, wetend dat ze weinig keus had. Hij deed het al allemaal voor haar.
Uiteindelijk trippelde ze achter hem aan met kleine, voorzichtige pasjes en Louis moest al zijn wilskracht bij elkaar zoeken om niet hardop te zuchten. Hij leidde zichzelf af door te bedenken hoe hij haar zou vertellen dat ze straks de struiken door moest. “Jij mag kiezen, schat. Wil je liever door de struiken, of door de sloot?” Hij stelde zich de blik op haar gezicht voor, de vuile grijns op zijn eigen. Zayn zou het gezegd hebben, wist hij, maar hij wist ook dat Zayn het hele gebeuren al veel eerder afgekapt zou hebben, er überhaupt nooit aan begonnen zou zijn.
Toen ze eenmaal bij de struiken aankwamen, hield Louis zijn pas in tot hij stilstond. Hij zei niets.
‘Lieverd?’ vroeg Eleanor, en alleen al door de zoetsappige toon in haar stem wilde Louis haar daar achterlaten, verhuizen en zorgen dat hij haar nooit meer hoefde te zien. Verdomme.
‘Het is hierachter.’
‘Oké, maar waar is de doorgang?’
Hier, kreng.
‘Die is er niet.’
‘Die is er niet? Hoe kom je er dan?’
Vliegen.
‘Door de struiken heen.’
‘Sorry?’
‘Door de struiken heen.’
‘Louis!’ riep ze verontwaardigd uit.
‘Kom op, El,’ dwong hij zichzelf te zeggen. ‘Waar is je avontuurlijke kant, die waar ik voor viel?’
Ze keek hem verontwaardigd aan.
‘Dan scheuren mijn kleren, Lou,’ protesteerde ze.
Een grijns bekroop Louis’ gezicht. ‘Er is een andere manier,’ zei hij.
‘Wil ik het weten?’
‘Aan de andere kant is een sloot. Het water is ongeveer kuitdiep, dus als je je schoenen uittrekt, zou je er ongeschonden doorheen moeten komen.’
‘Oké,’ stemde ze aarzelend in, en dat was genoeg voor Louis om haar naar de andere kant van het park te brengen, naar de sloot. Zijn vrienden stopten met voetballen toen ze hem aan zagen komen. Zayn floot.
Eleanor trok haar sandaaltjes uit en Louis nam ze aan, wierp ze ongevraagd over de sloot heen.
‘Louis!’ riep Eleanor uit, maar toen ze zag dat haar schoentjes veilig landden, ontsnapte haar een glimlach. Een moment lang gaf dat Louis hoop.
Hij trok zijn eigen schoenen eveneens uit en wierp ze het geïmproviseerde voetbalveldje op, nam Eleanor bij de hand en met zijn tweeën ploegden ze de sloot door – zij giechelend, hij genietend van de hoop die in hem omhoog borrelde.
Liam hielp Eleanor de oever op, Zayn bood Louis een hand. ‘Zo,’ grijnsde hij, toen zijn beste vriend eenmaal rechtop stond. ‘Heb je een kandidaat meegenomen voor dat triootje waar we het laatst over hadden?’
De hoop stroomde onmiddellijk uit Louis weg en hij keek op, heel hard biddend dat Eleanor het niet gehoord had. De blik die ze hem toewierp, vertelde hem dat zijn gebed wederom onbeantwoord bleef. Hij schraapte zijn keel, friemelde aan de zoom van zijn shirt, realiseerde zich dat en stopte er direct mee. Hij keek zijn vrienden één voor één aan, glimlachte Eleanor bemoedigend toe.
‘Goed, laat ik jullie aan elkaar voorstellen,’ begon hij ongemakkelijk. ‘Eleanor, dit zijn mijn vrienden. Van links naar rechts: Liam, Harry en Zayn.’
Zij knikte alleen, Liam glimlachte zichtbaar ongemakkelijk en Harry maakte een lichte buiging met een warme glimlach op zijn gezicht. Zayn keek Eleanor aan alsof ze een stuk onkruid was, één wenkbrauw opgetrokken en zijn ogen kouder dan Louis ze ooit had gezien.
‘Vrienden,’ ging hij dapper verder, terwijl hij zijn ogen van Zayn los scheurde, ‘dit is Eleanor.’ En met moeite perste hij ook de laatste woorden eruit: ‘Mijn verloofde.’
Zelfs Zayn kon zijn verbazing niet helemaal maskeren – in ieder geval niet voor Louis.
‘Triootje op de vrijgezellenavond dan maar?’ vroeg de Pakistaan, maar iets aan hem was anders dan het een minuut geleden geweest was. Een deel van zijn zelfzekerheid was verdwenen.
‘Nee,’ antwoordde Louis. ‘Ik meen het. We gaan morgen met onze ouders rond te tafel zitten om een datum te prikken.’
‘Mag ik je getuige zijn?’ vroeg Harry, die het altijd voor elkaar kreeg een ongemakkelijke situatie minder ongemakkelijk te maken. Althans – meestal. Louis wierp voorzichtig een blik op Zayn, maar die staarde nog steeds naar Eleanor.
‘Ik wilde eigenlijk Lottie en Fizzy vragen,’ antwoordde Louis, hoewel hij wist dat Felicite niet oud genoeg was om getuige te zijn.
‘Ik wil best een jurk aantrekken, nepwimpers opdoen… Ik heb nog wel wat liggen. Of ik kan nieuw kopen, als je het exclusief wilt?’ Eleanor keek walgend aan, maar Harry stoorde zich er niet aan: ‘Mag ik dan wel?’
Louis glimlachte. ‘Nee, Hazz, sorry.’
Harry trok een pruillip en Liam pikte zijn goed bedoelde poging tot sfeerverbetering op: ‘Kun je voetballen?’ vroeg hij Eleanor. Ze schudde haar hoofd.
‘Top!’ riep Harry uit. ‘Ik word ook altijd ingemaakt, nu heb ik eindelijk een lotgenoot.’
‘Ik heb geen gymschoenen.’
Harry ging meteen op de grond zitten en begon aan zijn veters te frunniken. ‘Geeft niets,’ zei hij. ‘We trekken gewoon allemaal onze schoenen uit, dan is het weer eerlijk.’
‘Breken we dan onze tenen niet?’ vroeg Louis’ verloofde ongelovig.
‘Nee joh,’ zei Liam. ‘Je moet de bal met de binnenkant van je voet raken, niet met je tenen. Heb je nooit gevoetbald op de basisschool?’
‘Voetbal is geen sport voor vrouwen.’
‘Helemaal wel,’ sprak Harry glimlachend, maar niet op een vervelende toon. ‘Er worden tegenwoordig zelfs internationale kampioenschappen georganiseerd voor damesvoetbal.’
Louis benijdde Harry om het geduld dat hij met het meisje had, wierp een blik op Zayn. Die haalde in stilte een vinger langs zijn hals en Louis keek onmiddellijk weer weg.
‘Goed,’ besloot Harry op dat moment. ‘Zullen we het gewoon proberen?’
‘Oké,’ aarzelde Eleanor, waarop Zayn iets mompelde wat verdacht veel als ‘trut’ klonk. Eleanor leek het niet te horen en Louis negeerde het.
Inmiddels hadden Liam en Harry hun schoenen ook uitgetrokken en wendden alle hoofden zich afwachtend tot Zayn, maar die zei slechts: ‘Ik vertik het.’
‘We hebben toch een speler te veel,’ besloot Louis, die Zayn liever geen excuus gaf om Eleanor fysiek onderuit te halen. Het was de eerste keer, voor zo ver hij zich kon herinneren, dat hij niet Zayns kant koos. Zijn schuldgevoel verpeste de eerste tien minuten van het spel, maar Zayn deed niets om hun aandacht te trekken en na verloop van tijd verloor Louis zich in het wedstrijdje en ebde zijn schuldgevoel weg.
Toen Zayn op een gegeven moment in stilte vertrok, besloot Louis te doen alsof hij het niet merkte.

Meh, ik vind dit hoofdstuk weer 'ns niet zo lekker lopen, dus sorry dat jullie er zo lang op hebben moeten wachten. En bedankt voor alle lieve, snelle reacties van de vorige keer. <3

Reacties: