FanFic.nl

Familieportret

Zondag 28 november 2032

Hij had zijn auto niet in de straat geparkeerd, maar een blok verderop. Hij kon de flat wel zien, boven de daken van de huizen uittorenend, maar vanuit de flat zou niemand hem kunnen herkennen.
Hij was bloednerveus.
De auto stond al een kwartier geparkeerd, maar Louis was nog niet uitgestapt. Hij zat achter het stuur, het papiertje met Yasers handschrift erop in zijn hand. Hij draaide het rond en rond en rond en de inkt begon al te vervagen, maar dat deed er niet toe. Hij wist het adres uit zijn hoofd, had er ’s nachts zelfs over gedroomd.
Het was half drie ’s middags toen Louis zichzelf zijn auto uit sleurde en richting de flat liep. Bij het portiek kwam hij het volgende obstakel tegen: hij moest aanbellen om het gebouw überhaupt in te kunnen.
Hij was te nerveus om aan te bellen, te bang om geweigerd te worden via de intercom. Hij overwoog bij een willekeurig nummer aan te bellen, maar zag er vanaf en besloot te wachten tot iemand anders de deur voor hem opende.
Na tien minuten kwam er een moslima met een zwarte hoofddoek de deur door. Louis maakte er dankbaar gebruik van door achter haar langs te schieten; haar grote, bruine ogen gunden hem geen blik waardig.
Onwillekeurig vroeg Louis zich af of zij kwam van waar hij naar op weg was, maar hij schudde die gedachte snel van zich af. Het was niet aan hem om zich daarover op te winden. Daarnaast was Zayn nooit heel erg weggeweest van religieuze vrouwen.
Het betreffende huisnummer bevond zich op de begane grond. Louis kon het zonder al te veel moeite vinden, maar voor de deur bleef hij stilstaan, zijn handen in zijn zakken, zijn adem ingehouden.
Nee, zei hij tegen zichzelf. Je bent verdomme niet zo ver gekomen om nu terug te krabbelen. Hij nam een grote hap lucht en belde aan.
Achter de gesloten deur hoorde hij gerommel en gescheld, gedempt, toen het geluid van sleutels in het slot.
En toen stond hij voor het eerst in veertien jaar tegenover Zayn. ‘Hoi,’ wist hij uit te brengen. Meer niet.
Zayn grijnsde. ‘Problemen met je vrouwtje?’ vroeg hij.
‘Sorry?’
‘Is het gezinsleven toch niet wat je gehoopt had?’
‘Zayn, je weet –’ begon Louis ontzet, maar de man kapte hem af: ‘Ja, ja, ik weet het. Ik heb ook altijd geweten dat je terug zou komen. Je deed er alleen langer over dan verwacht, maar goed.’
Louis kon geen respons bedenken, staarde alleen maar naar Zayns ongekamde haar, zijn effen witte shirt met een spaghettisausvlek, zijn blote voeten, zijn grijze joggingsbroek…
‘Nou, kom je nog binnen?’ vroeg Zayn, grijnzend wegens Louis’ gestaar.
‘Ik – ja,’ stamelde Louis, en hij volgde Zayn het flatje in. Het was een puinzooi: overal lagen kleren en papieren en de meest willekeurige voorwerpen die Louis kon bedenken. Er hing een BH over de leuning van de bank.
‘Zo,’ sprak Louis, waarop Zayn zijn blik volgende en opnieuw grijnsde: ‘Tja, heb ik ook nog een keer iets te doen na het werk.’
Louis knikte. Hij had verwacht dat Zayn weer de oude zou zijn, of juist helemaal anders, maar niet zo. Dit was de Zayn die op die mooie zomerdag in juli de benen had genomen, de Zayn die eigenlijk honderd procent Zayn was, maar met een fractie te weinig zelfvertrouwen en daarom juist zo anders.
Zayn nam plaats op de bank en schoof een stapel kleding op de grond zodat Louis naast hem kon komen zitten.
‘Dus,’ begon Zayn, ‘hoe is het met je chick en je baby?’
‘M’n baby is inmiddels veertien.’
‘Heb ik je zo lang niet gezien?’
Louis wist niet of hij de onverschilligheid wel geloofde, antwoordde simpel: ‘Ja.’
‘Is het een jongen of een meisje?’
Die vraag overviel hem. Olivia was zo’n constante geworden, zo’n groot onderdeel van zijn leven, dat het onvoorstelbaar was dat Zayn, die ook altijd een gigantisch deel van zijn leven was geweest en bijna alles van hem had geweten, niet beschikte over deze vanzelfsprekende informatie.
‘Een meisje,’ stamelde Louis. ‘Olivia.’
‘Wat een naam.’
‘Ja,’ grinnikte de vader. ‘Ik noem haar meestal Liv.’
Daar reageerde Zayn niet op en dus viel het stil in het appartementje.
‘Hoe heb je me gevonden?’ vroeg de Pakistaan uiteindelijk, terwijl hij geconcentreerd naar de spaghettivlek staarde. Louis werd er ongemakkelijk van, antwoordde desondanks rustig: ‘Je vader. Die woont nog in hetzelfde huis. Nog gecondoleerd, trouwens, met je moeder.’
‘Dank je,’ antwoordde Zayn met een zwak glimlachje. Een plotseling gevoel van ongewenstheid spoelde over Louis heen. ‘Ik kan ook gaan, als je… als je wilt,’ bood hij daarom aan.
Dat bracht de grijns terug op Zayns gezicht: ‘Ben je gek?’ vroeg hij. ‘Ik heb je ruim veertien jaar lang afgestaan aan die gelovige trut, waag het niet om nu alweer weg te lopen.’
‘Ze is niet héél streng gelovig,’ protesteerde Louis zwakjes.
‘Zelfs een beetje gelovig is te gelovig. En ze is een trut.’
‘Zayn, dit is onzin. Je kent haar niet eens.’
‘Ik ken haar beter dan ik haar zou willen kennen.’
‘Je hebt haar één keer gezien!’
‘Dat is precies één keer te veel.’
Louis zuchtte en realiseerde zich dat hij de afgelopen twee weken meer gezucht had dan heel oktober bij elkaar. Hij realiseerde zich ook dat hij Eleanor meer verdedigde omdat ze zijn vrouw was en het hoorde, dan omdat hij het oneens was met Zayn. Het zorgde er bijna voor dat hij opnieuw zuchtte.
‘Dus,’ vroeg Zayn opgewekt. ‘Wanneer is de scheiding?’
‘Zayn!’
‘Het is goed om te weten dat je m’n naam nog weet.’
Ondanks alles grinnikte Louis. ‘Je dacht toch niet dat ik ooit je naam zou vergeten?’
‘Ik dacht ook niet dat je me zou verlaten voor een chick.’
Au. ‘Ik –’
‘Ja, ja, ik weet het nou wel. Maar nu ben je hier en dat zegt genoeg. Wanneer is de scheiding?’
‘Er is geen scheiding.’
‘De papieren zijn nog niet ondertekend, bedoel je.’
‘Nee. Ik bedoel dat er geen scheiding is. En niet komt, nooit.’
Zayn lachte. Hard, honend bijna en de tranen blonken voor zijn hoornvliezen. Er liep een rilling langs Louis’ rug.
‘Houd een ander voor de gek,’ hikte Zayn na, toen hij grotendeels uitgelachen was. Louis wilde weg.
‘Ik houd je niet voor de gek.’
‘Nee, je houdt jezelf voor de gek.’
‘Ik houd mezelf niet –’ Maar de grijns op Zayns gezicht vertelde dat het een verloren strijd was.
Eleanor wist niet dat hij bij Zayn was. Hij had gezegd dat hij een luchtje ging scheppen en had de auto gepakt, was naar de flat gereden. Ze had hem nog niet gebeld. Ze had hem nauwelijks vergeven, wist hij, ook al had hij zich ertoe gezet zijn excuses aan te bieden.
‘Zie je?’ vroeg Zayn triomfantelijk, alsof hij Louis’ gedachten kon lezen. ‘Fijn dat we het daarover eens zijn. Wil je iets drinken? Thee?’
Opnieuw kon Louis het niet laten te glimlachen. ‘Graag,’ zei hij.
‘Verdomme, manieren zijn in mijn huis verboden, hoor je.’
‘Jazeker, meneer,’ antwoordde Louis met een grijns. Over zijn vrouw zou hij zich ’s avonds wel weer druk maken, besloot hij. Hij en Zayn hadden veel te veel in te halen om zoiets in de weg te laten zitten.
Zayn had al snel thee gezet en plaatste de twee mokken op de bomvolle salontafel, zonder onderzetters te gebruiken, en ging weer op de bank zitten – tegen Louis aan.
‘Zayn,’ protesteerde die, maar het was nauwelijks overtuigend.
‘Houd een ander voor de gek.’
‘Zayn, ik kan niet –’
Maar Zayn overbrugde de afstand tussen hen en drukte zijn lippen op die van Louis – zachtjes, alsof hij ergens, stiekem, bang was dat Louis meende wat hij zei.
Hij meende het niet. Niet echt.

Reacties: