FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Die zijn pap heeft gemorst, kan niet alles weer oprapen

Opdracht vijf

DIE ZIJN PAP HEEFT GEMORST, KAN NIET ALLES WEER OPRAPEN

‘Weet je zeker dat hij niet komt?’
‘Ja, ik weet het zeker.’
‘Weet je het heel, heel zeker?’
‘Ja, ik weet het heel, heel zeker. Ben je nu klaar?’
‘Maar hij-‘
‘Harry, ben je klaar?’ vroeg Zayn ongeduldig, waarop de jongen met de krullen begon te blozen.
‘Ik - ja, sorry. Ik ben gewoon bang dat hij komt en alles verpest.’
‘Hij komt niet. Echt niet. Oké?’ Harry haalde zijn schouders op, liep uiteindelijk Zayns appartement binnen en bleef midden in de woonkamer staan. Zayn sloot hoofdschuddend de deur, ontdeed zich van zijn jas en schoenen en gebaarde Harry hetzelfde te doen. Een beetje onbeholpen deed de jongen wat van hem gevraagd werd en zodra hij zijn jas had opgehangen en zijn schoenen netjes naast die van Zayn had gezet, keek hij de donkere jongen afwachtend aan.
Was hij nou echt zo verlegen? dacht Zayn, maar hij zei niets.
‘Thee?’ luidde daarom zijn vraag en zonder op een antwoord te wachten begaf hij zich naar de keuken om thee te gaan zetten. Hij hoorde hoe Harry stilletjes achter hem aanliep, alsof hij niet alleen in zijn appartement durfde te zijn.
‘Zayn?’ Het water begon langzaam te koken.
‘Ja?’
‘Ik, eh, nou…’
‘Kom op nou, Harry, toch niet weer? Hoe vaak moet ik je het nog zeggen? Hij. Komt. Niet,’ zei Zayn luid, waarbij hij de laatste woorden extra benadrukte. ‘Het is jij en ik, oké?’
Zodra Harry niet reageerde draaide Zayn zich om en liep hij naar de jongen met de krullen toe. Toen hij vlak voor hem stond, pakte Zayn zijn gezicht vast en liet hem zo gedwongen naar hem kijken. De groene ogen lieten een speelse twinkeling vallen en Zayn begon automatisch te glimlachen.
Waarom was hij ook zo leuk?
Hij liet Harry’s gezicht weer los en liep terug naar de waterkoker, die inmiddels aangaf klaar te zijn met het koken van het water. Ontspannen goot Zayn het hete vocht in een theepot, waarna hij een houten doosje pakte en deze geopend aan Harry toonde.
‘Welke smaak wil je?’
‘Zoethout, graag.’ Zayn knikte, pakte een zakje waarop ‘’zoethout’’ stond en legde het doosje weer gesloten terug op de plek waar het vandaan kwam. Voorzichtig haalde hij de verpakking om het zakje weg en doopte de thee vervolgens in het hete water. Het vocht kleurde langzamerhand bruin en net op het moment dat Zayn het zakje weer uit de theepot wilde vissen, voelde hij hoe twee armen zich om zijn middel sloten en hoe een warme adem in zijn nek kietelde. Zachte lippen belandden net onder zijn oor en Zayn grinnikte toen deze aan zijn nekvel zogen.
‘Harry-‘
‘Zayn! Wat is… Wie is-’
Oh, fuck.
Met een ruk draaide de donkere jongen zich om en zodra hij oog in oog stond met twee betoverende, blauwe ogen had hij het gevoel dat alle lucht in één klap uit zijn longen werd geslagen. Vloekend duwde hij de zwartharige jongen tegen zijn borstkas aan, waarna hij bij hem vandaan stapte en zich snel tot Harry wendde, die met de meest verdrietige blik die Zayn ooit had gezien in de deuropening van de keuken stond.
‘Harry,’ begon hij verontschuldigend, ‘ik dacht dat jij –‘
‘Je had het beloofd,’ zei de jongen gebroken. ‘Je had het beloofd en je hebt die belofte zojuist kapot gemaakt alsof het niets betekende.’ Zayn schudde paniekerig zijn hoofd, keek van Harry naar de indringer en terug, niet wetend wat hij met zichzelf aanmoest. Hoe had hij in godsnaam het verschil niet kunnen voelen? Zelfs zonder dat hij en Harry ooit hadden gekust had hij het verdomme moeten weten.
‘Ik wist niet… ik had niet verwacht dat – nee! Nee, Harry, wacht!’
‘Laat maar, Zayn. Ik begrijp het wel.’
‘Wacht nou even-‘ Maar de deur sloeg al dicht en de jongen waarvoor hij langzaam gevoelens begon te krijgen was erachter verdwenen. Gebroken staarde Zayn naar de zilveren klink, zijn enthousiasme van die dag als sneeuw voor de zon verdwenen.
‘Ah, stel je niet zo aan. Hij komt toch wel weer terug. Daarbij – je hebt mij nog,’ zei de donkerharige indringer toen, waardoor Zayn zich woest omdraaide. Zijn ogen schoten vuur bij het zien van de geamuseerde grijns die de jongen droeg en hij moest zich heel hard inhouden om hem niet ter plekke neer te slaan.
‘Of was je me soms vergeten, Malik?’ De blauwe ogen kwamen dichter en dichter bij en kwaad deed Zayn enkele stappen achteruit.
‘Rot op uit mijn huis, Adam,’ zei hij koud, waarop de oudere jongen begon te lachen.
‘Nou, nou, nou - dat is niet wat je de vorige keer zei, geloof ik.’ Adam liep opnieuw naar Zayn toe, nog steeds glimlachend, en na een aantal meters voelde de donkere jongen hoe hij met zijn rug tegen de muur aanbotste, waarna hij geen kant meer op kon.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je het niet lekker vond, of wel soms, Zayn?’ vroeg Adam op een intense fluistertoon, terwijl hij zo dicht bij hem ging staan dat hun heupen elkaar net niet raakten.
‘Ga weg, Adam.’
‘Wat? Moet ik weggaan? Dat daar impliceert toch echt heel wat anders,’ grijnsde de oudere jongen, waarna hij richting Zayns broek knikte.
Verdomme.
‘Dus,’ fluisterde Adam, terwijl hij nog dichter bij de jongen kwam staan, waardoor hun heupen langs elkaar schuurden. ‘Wat zei je nou?’
‘D-dat je…’ Adam boog zich naar Zayn toe en plantte zijn lippen net iets onder diens oor, terwijl hij met zijn jeans tegen dat van de donkere jongen aanschuurde.
‘Hm?’
‘Dat je… dat je moet…’ Zayn kreunde, beet op zijn onderlip en keek Adam doordringend aan zodra diens lippen zijn nek hadden verlaten.
‘Nou?’ fluisterde Adam speels, waarop de jongen zuchtte.
“Dat je verdomme moet oprotten uit mijn huis. Nu,’ sprak Zayn langzaam en Adams gezicht vertrok meteen.
‘Dat meen je niet.’ Zayn snoof minachtend, duwde Adam ruw van zich af en stampte vervolgens naar de voordeur, die hij hardhandig opentrok.
‘En of ik het meen.’

‘Harry, het spijt me zo.’
‘Ik ben niet boos, Zayn.’
‘Maar ik wil dat je het weet. Ik wil dat je gelooft dat het echt niet mijn bedoeling was om-‘
‘Het is oké. Gebeurd is gebeurd.’ Zayn schudde driftig zijn hoofd, maar Harry stond op van de tweepersoonsbank en liep naar het raam. Zijn ogen staarden glazig naar buiten, naar de drukbezochte winkelstraat, en Zayn onderdrukte de neiging om te gaan schreeuwen.
‘Ik kan er niet tegen als je zo doet,’ zei hij daarom maar, waarop Harry zijn schouders ophaalde en zich omdraaide.
‘Als ik hoe doe?’ De donkere jongen slikte.
‘Nou, gewoon – zo. Alsof het je niets doet en alsof er niets is gebeurd… alsof je alles oké vind, Haz, en ik weet dat dat niet zo is. Dat kan ook niet zo zijn, niet na wat er gebeurd is. Niet na wat ik heb geflikt.’ Zayn beet op zijn lip en keek Harry afwachtend aan, niet in staat om diens reactie te voorspellen of om überhaupt een idee te krijgen van wat er in zijn hoofd omging.
‘Wat wil je dan?’
Jou. Jou, jou, jou.
‘Dat je eerlijk bent. Scheld me uit, ga schreeuwen, wordt kwaad – weet ik veel. Doe gewoon… iets.’ De afstand tussen hem en de jongen met de krullen voelde enorm en het deed hem pijn. Ontzettend veel pijn en het feit dat het zijn, maar dan ook alleen zijn schuld was, maakte het nog erger.
‘Iets?’ vroeg Harry.
‘Ja, iets. Sla me, desnoods.’ Sukkel. Sukkel, sukkel.
Harry trok zijn wenkbrauw op en schudde toen zuchtend zijn hoofd. Hij draaide zich weer om naar het raam, sprak terwijl hij naar buiten staarde.
‘Het is beter als je gaat.’ Zayn beet op zijn onderlip, proefde bloed terwijl hij de opkomende tranen probeerde tegen te houden.
‘Maar, wij dan? Waar staan wij? Haz, ik-‘
‘Ik ben niet boos, Zayn. Het is oké, we blijven vrienden, alleen mijn gebroken hart zal jij nooit volledig meer kunnen lijmen. Het spijt me, Zayn, maar ik kan het gewoon niet. Niet na gisteren.’ Harry draaide zich om, keek de donkere jongen met waterige ogen aan en gebaarde naar de deur.
‘We spreken elkaar nog wel, maar ik wil nu even alleen zijn.’ Zayn opende zijn mond om te protesteren, maar de blik in Harry’s ogen legde hem het zwijgen op. Verslagen kwam hij omhoog, liep hij naar de deur van Harry’s woonkamer en verliet hij uiteindelijk het appartement. De hele weg naar huis had hij moeite gedaan om niet in huilen uit te barsten en toen hij thuis kwam, ging hij rechtstreeks naar bed, waar de woorden van zijn vader door zijn hoofd echoden, net zoals ze dat vroeger gedaan hadden.
‘Die zijn pap heeft gemorst, kan niet alles weer oprapen.’
Nee, dacht Zayn, schade is nooit meer helemaal goed te maken.

Reacties: