FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Hij vangt vissen met zijn handen

Gilderoy Lockhart liep met een bonzend hart het bescheiden dorpje binnen. Het was een koud en kille nacht. Hij wist niet precies meer waarom hij had gekozen om ’s nachts te gaan. Toen hij veilig thuis zat leek het hem een veel beter idee. ’s Nachts werd hij niet onderbroken, en waren er – zeker in een drop - geen mensen die hen kwamen storen. En misschien koos hij het omdat het mysterieuzer was.
Hij wist precies waar hij moest zijn. Dat had hij van te voren immers allang onderzocht. Toch verdwaalde hij in het dorpje, waardoor hij zwaar geïrriteerd raakte. Als hij nog langer rond zou zwerven zouden mensen hem zien, en herkennen, en vragen wat hij in het afgelegen dorpje zou doen. Gelukkig vond hij op dat moment het huisje waarna hij zocht.
Het huis zag er alles behalve gezellig uit. Gilderoy kreeg er rillingen van. Maar de meeste plekken die hij bezocht had zagen er zo uit. Hij keek er niet meer raar van op.
Hij liep naar de houten deur van het huis en klopte er bescheiden op. Geen antwoord. Ook niet na een aantal minuten wachten. Gilderoy verloor zijn geduld en gebruikte de Alohomora spreuk om de deur open te maken. Het werkte. Hij was positief verbaasd. Tot nu toe ging alles op rolletjes, op het verdwalen na.
Hij stapte naar binnen, zijn staf in de aanslag. Zijn geklop had ook argwaan kunnen wekken en de kans was aanwezig dat hij binnen enkelen minuten dood op de grond zou liggen als hij niet oppaste. Dit gebeurde echter niet, en wederom was hij verbaasd toen hij de man waar hij naar op zoek was gewoon in zijn stoel aantrof.
“Gilderoy,” groette de man op leeftijd zonder verder te reageren. Gilderoy stond voor de derde keer versteld van hoe simpel het ging.
“Goedenavond,” groette hij terug. De man glimlachte zwakjes. “Het is nacht, je gebruik wederom de verkeerde begroeting,” merkte hij op. Gilderoy fronste. Wat maakte het hem nou uit welke groet hij gebruikte? Hij wou dit afhandelen, en dan weer naar huis. Verder schrijven aan zijn biografie waar hij zo enthousiast mee bezig was.
“Moet je wat van me weten?´ vroeg de man na een korte stilte. Gilderoy opende zijn mond om antwoord te geven, maar sloot hem daarna gelijk weer. Hij hief zijn staf en richtte het op de oude man. “Niet bepaald. Ik ben hier om dingen recht te zetten,” was zijn antwoord. De man leek zich niet bedreigd te voelen. Hij bewapende zichzelf niet, hij deed niet eens de moeite om op te kijken.
“Mijn jongen. We weten allebei dat dit niet nodig is,” zei hij enkel. “Verhalen stelen van anderen is slecht Lockhart. Maar ik heb je mijn verhaal gegeven. Je mag het houden. Ik hoef het niet,” stelde de man Gilderoy gerust. Gilderoy liet zich niet van stuk brengen. Hij moest het doen. Al wist hij dat de man geen bedrieger was. Hij zou oprecht zijn verhaal voor zich houden. Maar dat was niet waar het Gilderoy om draaide. Donkere tijden kwamen eraan, en hij wou geen enkel risico lopen. Als iemand iets van Gilderoys diepste geheim te weten kwam was zijn carrière voorbij, en zou iedereen hem uitkosten.
“Ik heb geen keus. Het spijt me,” zei Gilderoy enkel. Hij twijfelde niet meer. Dit moest gebeuren.
”Obliviate.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.