FanFic.nl

Wedstrijden

De omgekeerde wereld

De jonge Harry Potter keek geschrokken naar de drie gebroken borden die op de grond lagen. Hij kwam langzaam omhoog en keek recht in het gezicht van een grijnzende Dirk. Vlug ging zijn blik verder. Hij gunde hem zijn plezier niet. Het was immers Dirk die hem liet struikelen, maar dat zouden zijn oom en tante nooit geloven.
“O, dat kan gebeuren,” riep tante Petunia vrolijk.
Harry keek haar verbaasd aan. Hij hoorde zijn oom al aankomen lopen. Zijn zware voetstappen vielen duidelijk op in de stilte.
“Harry!” klonk zijn basstem. Hij kromp al lichtjes ineen, al wou hij Dirk niet teveel angst laten zien. Koortsachtig begon hij manieren te bedenken om dit te ontvluchten: letterlijk vluchten zou niet lukken, zijn oom zou hem vinden, hoe dan ook. Iets om de rommel te bedekken was niet in de buurt, bovendien was het geluid duidelijk hoorbaar geweest. Zelfs magie kwam in zijn gedachten op, maar behalve dat het strafbaar was, had hij zijn staf op zijn kamer liggen.
Hij zag zijn oom al de hoek om komen lopen. De man keek even naar de scherven en liep toen weer weg. “Ik pak wel even een bezem! Je zou wel geschrokken zijn!”
Harry moest moeite doen om zijn mond niet open te laten vallen. Petunia liep er vlug achteraan. “Je weet niet waar hij staat, schat!”
Hij wisselde even een blik met Dirk. Hij leek er net zo weinig van te snappen. Terwijl hij naar zijn neef keek, leek ook daar iets te veranderen. Zijn blik ging van verwarring naar vriendelijk, een blik die hij nog niet eerder bij hem had gezien, hoewel hij hem al zijn hele leven kende.
“Ben je gewond geraakt?”
Harry schudde zijn hoofd. “Nee...”
Dirk bukte en begon de grootste scherven bij elkaar te rapen. “Ga maar even zitten.”
Een lichte glimlach verscheen op Harry’s lippen. Zonder protest liep hij naar de woonkamer.
Zijn oom en tante kwamen er al aangelopen, vrolijk kletsend met elkaar.
Terwijl alle scherven werden opgeruimd, gingen Harry’s gedachten door met malen. Uiteindelijk besloot hij dat hij er voor nu maar het beste van kon genieten. Zoiets kon nooit lang duren, zo’n omgekeerde wereld.

Toen hij die avond na veel lovende woorden, lekker eten en zelfs een kus op zijn voorhoofd naar bed ging, zag hij iets voor het raam zweven. Hij liep wat dichterbij en keek wat beter. Toen zag hij het. Tops zat op haar bezem voor het raam. Een grote glimlach lag om haar lippen. Ze zwaaide vrolijk. Harry snapte het meteen en zwaaide terug. Na die beweging vloog ze weg. Harry bleef haar nakijken totdat ze uit het zicht verdween. Hij wist dat dit niet eeuwig zo kon blijven, maar voor nu dacht hij daar nog niet bij na. “Dankje,” fluisterde hij zachtjes.

Reacties: