Hoofdcategorieën
Home » Overige » One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden » Schrijfwedstrijd Bodine, opdracht 6 ~liebe bruder~
One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
25 feb 2015 - 20:08
Aantal woorden:
618
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
335
Schrijfwedstrijd Bodine, opdracht 6 ~liebe bruder~
Ludwig Beilschmidt is Duitsland in Hetalia
Liebe Bruder
Ludwig Beilschmidt had nooit een oorlog gewild.
Dat die stomme legerbazen waarvan hij de rangen niet eens wist zo graag oorlog wilden voeren, was niet zijn schuld. Het was niet zijn schuld dat Kaiser Wilhelm het Duitse Rijk groter wilde maken.
Het was een spel van kat en muis. Het hielp voor geen ene meter. Het ene moment veroverden de Duitsers één vierkante meter land, en het andere moment wonnen de geallieerden het weer terug. Hij wist dat zij, hij en de andere soldaten aan het front, alleen maar als schietschijven dienden. En voor wat? Dat stukje zompige modder? Voor de trots van Duitsland?
Liebe Bruder,
Alles gaat goed met me. Hoe gaat het me jou, Vati en Mutti? Ik hoop voor je dat je longontsteking minder erg is geworden. Alles gaat hier z’n gangetje. Ik wil je niet ongerust maken, Gil, maar ik denk dat de legerleiders niets om ons geven.
Wat was überhaupt het punt van deze oorlog? Ze konden toch nooit winnen.
Ze laten ons gewoon doodgaan. Nee, we zijn al dood. We rotten hier weg. Ze geven ons niet eens een waardige begrafenis. Wacht, ik zit in een loopgraf. Verklaart de naam.
Niemand lijkt zich trouwens meer zorgen te maken om de bommen die rond ons hoofd heen vliegen. Niemand lijkt zich zorgen te maken dat er een lijk in ons drinkwater ligt. De nieuwen schrikken er nog wel van, of barsten spontaan in huilen uit, maar na een week is het alsof er een schakel omslaat in hun hoofd. Het enige waar ze aan kunnen denken is of er nog genoeg droge lucifers zijn om hun sigaret mee aan te steken. Ik geloof dat mijn lucifers op zijn, trouwens.
Niemand lijkt zich trouwens meer zorgen te maken om de bommen die rond ons hoofd heen vliegen. Niemand lijkt zich zorgen te maken dat er een lijk in ons drinkwater ligt. De nieuwen schrikken er nog wel van, of barsten spontaan in huilen uit, maar na een week is het alsof er een schakel omslaat in hun hoofd. Het enige waar ze aan kunnen denken is of er nog genoeg droge lucifers zijn om hun sigaret mee aan te steken. Ik geloof dat mijn lucifers op zijn, trouwens.
‘Beilschmidt!’ Klaus Müller, een jongen van nog maar zeventien jaren oud, struikelde in zijn haast over zijn eigen voeten en viel in een plas modderwater. Ludwig hielp hem weer overeind.
‘Wat is er, Müller?’
Klaus veegde wat modder van zijn gezicht en keek hem nerveus aan. ‘Wij moeten.’
Ludwig verbleekte en haalde een hand door zijn vieze blonde haar. Het hing in zijn ogen. ‘Wij moeten?’
Klaus knikte.
Ik zal verwoest worden, Gil. Er zal een granaat komen die me aan stukken zal rijten. Laatst zei een jonge soldaat, voordat hij het veld in moest: ‘Op naar de hemel.’
Waarschijnlijk voor droge lucifers.
Waarschijnlijk voor droge lucifers.
Hij had nog nooit zo veel angst gevoeld. De helm op zijn hoofd was strak vast gegespt en hij hield het geweer in zijn handen geklemd. Terwijl hij met een half oor naar de bemoedigende toespraak van zijn officier luisterde, kneep hij zijn ogen dicht en probeerde er vrede mee te hebben dat hij over een minuut dood kon zijn.
Zeg alsjeblieft tegen Vati en Mutti dat ik van ze houd, Gil. Ik wil hier weg. Ik Ik geloof niet dat ik het ze zelf zal kunnen vertellen.
Hij hees zichzelf uit het loopgraf en begon te rennen.
De geallieerden zijn aardig, trouwens. Afgelopen kerst was er een kleine wapenstilstand. We hebben het samen gevierd. Elke nationaliteit heeft zijn eigen gevoel voor humor. Ze hadden droge lucifers. Het voelde vreemd om ze de 27ste weer neer te knallen.
Ludwig probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, maar de ene soldaat na de andere kreeg een kogel door zijn lijf. Soldaten die hij kende. Goed kende.
Hou je taai, Gil.
Naast hem ontplofte een bom. Hij werd opzij geworpen en en viel met een pijnlijke smak op de natte modder.
Ich liebe dich.
Ludwig krabbelde weer overeind. Zijn oren piepten. Alles was wazig. Hij begon weer te rennen.
Dein kleiner Bruder,
Een andere bom ontplofte. Een losvliegende scherf vloog door de lucht en jaagde zich door zijn helm in zijn schedel. Hij viel op zijn rug.
Ludwig Beilschmidt
Het laatste wat hij zag was dat de lucht opentrok en er zonlicht op zijn gezicht scheen.
Reacties:
Hee!
Normaal reageer ik nooit op verhalen, maar ik vind deze echt leuk! Goed bedacht! Ik moet zeggen dat ik het nut niet echt zie van het eerste stukje, aangezien die informatie ook in de brief terugkomt, min of meer.. Maar vanaf de brief vind ik hem echt heel goed!