FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Bloed

Het thema moest "een nieuw begin" zijn en de one shot moest geschreven worden over een fandom waar je nog nooit wat over geschreven hebt
The vampire diaries: bloed
~~

Hij opende zijn bloedrode ogen en keek zoekend om zich heen, hij zocht naar duidelijkheid, waar was hij?
Wie was hij?
Wat was er gebeurd? Langzaam kwamen er dingen terug. Er vlogen beelden voor zijn ogen langs:
Een meisje. Wie was dat meisje? Haar bruine ogen en donkere haren kwamen hem bekend voor, wat niet gek was, natuurlijk, ze zat immers in zijn herinneringen.
Er kwamen meer herinneringen terug. Het waren geen fijne herinneringen dit keer:
Hij zag een kerk en realiseerde zich dat het de kerk uit zijn dorp was, Mystic Fall’s. Mensen kwamen de kerk uit, huilend. Hij huilde zelf ook. Hij bekeek de mensen en zag bekende gezichten, hij kon ze nog niet plaatsen maar wist dat hij ze kende. Ook zag hij hetzelfde meisje weer als uit zijn vorige herinnering. Ze kwam huilend op hem af en omhelsde hem.
‘Je zult mij nooit verliezen, Jeremy, nooit.’
Het beeld voor zijn ogen vervaagde en hij kwam terug in de realiteit. Opeens kwam alles op hem af: alle herinneringen, alle personen, alle emoties , alles. Zijn zus, zijn overleden ouders, zijn overleden tante, zijn overleden vriendinnen, de overleden vriend van zijn tante. Als hij er over na dacht, was er veel dood in zijn leven. Nu herinnerde hij zich zijn levensverhaal en zijn naam, Jeremy, maar wat hij zich nog niet herinnerde was, wat er was gebeurd.
Jeremy keek recht vooruit en registreerde het plafond van zijn slaapkamer. Hij lag op bed. Toen hij opstond, vloog de deur open.
‘O mijn god, Jeremy!’ Elena stoof op hem af en sloeg haar armen om hem heen. ‘Het spijt me zo! Dit had nooit mogen gebeuren,’ huilde ze.
Jeremy klopte geruststellend op haar rug en vroeg zich af wat er nou precies gebeurd was.
‘Binnen nu en ongeveer een uur zul je je alles herinneren maar beloof alsjeblieft dat je me niet gaat haten, Jeremy, ik houd van je. Herinner je dat alsjeblieft, altijd.’
‘Ja natuurlijk, Elena, altijd,’ zei hij, nog steeds niet wetend wat er nou eigenlijk gebeurd was. Hij was niet dood dus wat zou er nou zo erg kunnen zijn? Zijn zus verliet de kamer nadat ze hem had verteld dat hij deze kamer niet mocht verlaten, vooral niet om iets te gaan drinken. Nu ze weg was realiseerde hij zich opeens dat hij ongelofelijke dorst had. Hij voelde aan zijn keel, alsof die hem zou vertellen waar die dorst nou vandaan kwam. Buiten hoorde hij het geluid van tieners op hun fietsen en toen hij uit zijn raam keek zag hij dat drie meisjes net de straat in reden. Wat vreemd, hoe had hij ze kunnen horen als ze nog niet eens in zijn straat waren? Plotseling ving zijn neus een geur op. Een zoete, lokkende geur. Hij drukte zich tegen het glas aan en rook nog eens, de geur kwam van buiten, van de meisjes. Zijn zus had hem verteld dat hij de kamer niet mocht verlaten maar de geur trok aan hem, trok hem als het ware het raam uit. Hij wilde het niet maar zijn instinct vertelde hem dat hij uit het raam moest springen. Zijn hersenen waarschuwden hem nog: als je uit het raam springt, bezeer je je, maar zijn instincten namen het over. Geruisloos sprong hij uit het raam en sloop naar de heg die voor zijn huis stond. Hij ging vlakbij het hek staan en wachtte tot de meisjes voor zijn huis langs reden, en toen viel hij aan...

Tien minuten later was hij weer alleen, nou ja, alleen met drie lijken dan. Hij keek naar wat er over was van de meisjes en toen hij besefte wat hij zonet allemaal gedaan had, vluchtte hij het huis in.Weg van de meisjes met de opengescheurde kelen. Weg van het bloed. Terwijl hij de keuken in schoot bedacht hij zich vaag in zijn achterhoofd dat hij nog steeds dorst had.
‘Jeremy, hoe kom jij hier! Jij was in je kamer.’
‘Het raam... De meisjes... Het bloed... Ik heb...’
Opeens herinnerde hij het zich weer.
De ochtend waarop hij ruzie had met zijn zus. Verschrikkelijke ruzie. Ze had hem verteld dat ze mensen vermoord had. Ook had ze hem verteld dat haar moordwapen geen mes of pistool was maar haar tanden. Hij was zo geschokt dat hij weg wilde gaan, ergens anders wilde wonen, hij had zijn spullen al ingepakt en wilde de deur uit lopen, maar Elena versperde hem de weg.
‘Nee, ik laat je niet zomaar gaan, luister naar me, alsjeblieft.’
Jeremy had haar een duw gegeven en ze duwde terug. Hij vloog achteruit en knalde tegen de muur aan. Toen hij opstond, stond zijn zus voor hem.
‘Jeremy, gaat het wel?’
Hij probeerde zich langs haar te wurmen maar ze hield hem vast.
‘Je kunt me niet voor eeuwig vast houden, ik kan mijn eigen keuzes maken.’
Na deze woorden liet Elena hem los, deze daad kwam onverwachts en door de kracht die zijn lichaam zette om uit haar greep te ontsnappen, tuimelde hij voorover, door het raam heen.
Het volgende wat hij zich herinnerde, was bloed, veel bloed. Zijn zus keek geschrokken naar de snelheid waarbij het bloed Jeremy’s lichaam verliet en maakte toen bliksemsnel een keuze. Met een van haar hoektanden scheurde ze een ader in haar pols los en zette haar pols aan Jeremy’s mond.

Aan de blik in Jeremy’s ogen kon ze zien dat hij het zich weer herinnerde.
‘Jeremy, het spijt me zo! Dit was niet de bedoeling, nooit geweest. Shit, die meisjes, waar zijn die?’
‘Op, op straat.’
Elena rende naar buiten en kwam terug met twee van de drie meisjes. Ze rende opnieuw weg en kwam terug met het derde meisje. Als laatste kwam ze terug met hun fietsen. Dit alles deed ze met een bovennatuurlijke snelheid en binnen twintig seconden was ze klaar.
‘Gelukkig heb je ze niet helemaal leeggezogen, ik geef ze nu wat bloed en dan komen ze er wel weer bovenop.’
‘Maar dan worden ze een vampier! Net als ik.’
‘Nee, jij werd een vampier omdat er glasscherven in je hart zaten, jij was niet meer te redden. Zij gaan niet dood aan hun verwondingen, voornamelijk omdat ze mijn bloed hebben gedronken, en als ze bij komen, wis ik hun geheugen.’
De meisjes kwamen een half uur later inderdaad bij en Elena keek ze in de ogen. Ze dwong de meisjes deze gebeurtenis te vergeten.
‘Elena, kan ik ooit weer een normaal leven leiden?’
Na deze vraag bleef zijn zus een tijdje stil.

‘Nee, nooit meer. Dit wordt een heel nieuw begin,' zei ze met een trieste glimlach.

Reacties: