FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Het regent bloed

‘De tributen voor district twaalf voor de drieënzeventigste, jaarlijkse hongerspelen zijn Rebekah Mikaelson en Jeremy Gilbert!’ riep Effie Prul enthousiast.
Met een trieste blik keek Jeremy naar de honderden gezichten voor hem. Ergens tussen de menigte stond zijn kleine zusje, Elena, waarschijnlijk huilde ze.
Bij het afscheid huilden ze allemaal. Zijn zusje, zijn tante, zijn vrienden en Bonnie. Net voor de vredebewakers iedereen wegtrokken, wist Jeremy nog te vragen of Bonnie voor Elena wilde zorgen. Zijn tante kon amper voor zichzelf zorgen en Jeremy zou waarschijnlijk nooit meer terug komen. Hij wilde dat zijn zusje veilig zou zijn.
In de trein, die overigens veel te veel overbodige luxe bezat, probeerde Jeremy een gesprek aan te knopen met zijn medetribuut Rebekah maar het blonde, veertienjarige meisje bleef maar huilen en riep helemaal in paniek: ‘Ik ga dood! Ik ga dood. Ik ga verdomme gewoon dood!’
Jeremy wilde haar wel troosten maar hij kon de juiste woorden er niet voor vinden. Ze had namelijk gelijk, ze ging dood. Een zwak meisje van veertien jaar oud uit district twaalf kon het wel schudden tegen de oudere en sterkere beroeps. Datzelfde gold ook voor hem, hij mocht dan ouder zijn maar ook hij kon niet op tegen de beroeps.
Op de eerste dag van de drie dagen durende training sprak er een vrouw over welke manieren er allemaal waren om dood te gaan. Met een half oor luisterde Jeremy naar wat de vrouw zei en ondertussen bekeek hij zijn medetributen. Zijn oog viel op een meisje van waarschijnlijk twaalf jaar oud. Zijn mond viel open en geschrokken staarde hij het meisje aan. Het onbekende meisje leek als twee druppels water op zijn zusje. Hij wierp een blik opzij en zag dat ook Rebekah het meisje aan staarde.
Na de training bekeken de twee tributen videobeelden van de boetes van de andere districten en Jeremy kwam erachter dat de dubbelganger van zijn zusje een vrijwilliger uit district tien was. Katherine Pierce heette ze. Met een trieste glimlach keek ze de camera in. Vast een zelfmoordactie.
Tijdens de volgende dagen van de training hield hij Katherine in de gaten en op de laatste dag besloot hij dat zijn laatste daad het beschermen van de dubbelganger zou worden.
‘dertig... Negenentwintig... Achtentwintig...’
Een mechanische stem telde af en Jeremy keek om zich heen. Ze stonden op een ruim plein en om Jeremy heen stonden oude, vervallen huizen. Een verlaten stad. Aan Jeremy’s ene zijde stond Katherine op ongeveer twintig meter afstand en aan zijn andere zijde stond Rebekah op ongeveer vijf meter afstand. Jeremy keek Rebekah aan en hij knikte naar haar. Hij had medelijden met het meisje. Rebekah schudde haar hoofd en glimlachte naar hem. Toen sprong ze.
Een vreselijk harde knal vulde zijn oren en geschrokken keek Jeremy naar Rebekahs ledematen die door de lucht vlogen en meer mijnen deden ontploffen. Jeremy was eigenlijk wel trots op haar, ze zou het toch niet hebben overleefd en nu hield ze de eer aan zichzelf. Hij keek naar rechts en zag dat Katherine met open mond naar de lege plek waar Rebekah had gestaan, keek. Toen leek het alsof haar ogen oplichtten en Rebekah sprong.
Jeremy was met stomheid geslagen, twee van de vierentwintig tributen waren dood nog voor de hongerspelen officieel was begonnen. Er waren nog vijf seconden over en razendsnel nam Jeremy een beslissing. Hij had al door dat hij nooit meer terug zou komen om zijn zusje te beschermen en zijn laatste daad was dood.
Hij sprong.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.