FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

De zoon van haar

"Mama, hoe was jij vroeger?" Een blond jongetje van een jaar of negen zat naar zijn moeder te kijken, die haar haren in een dikke, lange vlecht deed.
"Hoe bedoel je dat?" Ze keek haar zoon via de spiegel aan.
"Nou... waar speelde je mee, waren opa en oma aardig, had je veel vriendjes, en was je stil of juist druk?" Hij zat op zijn moeders bed en wipte een beetje op en neer waardoor het bed ging veren.
"Oei... ik herinner me je oma het beste, ze was lief, vriendelijk en hield heel van je opa en mij. Ze stierf toen ik nog heel jong was. Je opa was... harteloos. In het begin niet zo, maar na het overlijden van je oma trouwde hij opnieuw, met een strenge, harteloze vrouw. Die al twee dochters had." De moeder bond een elastiek in het puntje van de vlecht.
"Voordat mijn moeder stierf, speelde ik veel in onze tuin, vooral met dieren, menselijke vrienden had ik niet." Even verzonk de moeder in een dagdroom van haar jeugd.
"Hoe ontmoete jij papa dan?" Haar zoon, Vivian, keek haar met zijn groene ogen nieuwsgierig aan.
"O, dat is een gek verhaal." Ze begon haar lichte make-up op te doen. Even was het stil in de slaapkamer, maar toen begon ze te vertellen.
"Toen mijn vader opnieuw trouwde, dacht ik een tweede moeder te hebben gevonden. Maar algauw was het tegendeel bewezen. Zij liet mijn vader zien dat ik niet bruikbaar was voor hun gezin. En binnen twee jaar werd ik naar de kleine keuken verbannen. Hier at, sliep en werkte ik. Want hoewel ik een dak boven mijn hoofd had, behandelde ze me niet meer als een gelijkstaand persoon, maar als een nietsnut. Ik moest koken, schoonmaken en als het hen iets te voorspoedig ging, maakten ze dingen kapot, vies of een rommel. Hetgeen ik dan moest schoonmaken of opruimen. Ik kreeg er ook de schuld van. Naar school ging ik niet." De moeder was klaar bij de kaptafel en trok haar vestje aan, een zwart spijkerjasje met een paar buttons eraan gespeld.
"Op een avond toen ik net de laatste hand legde aan het gerepareerde tuinhek hoorde ik de buren, een leuk stel, over een feest praten. Een feest ter ere van de burgemeesters zoon zijn achttiende verjaardag. Ik wist dat mijn stiefzusjes erheen zouden gaan. Stiekem was ik jaloers. Want het was niet een heel braaf feestje waar stijldansen werden gehouden. Nee, het was een feest met muziek voor de Foxtrot en waar veel bekende mensen uit onze stad zouden komen. Ik wist meer dan ooit dat ik per se wilde gaan. Maar, zoals je al kan raden, ik mocht niet." Ze deed het kamerlicht uit en samen liepen ze naar de kleine woonkamer.
"Dat was voor het eerst dat ik me er niet zomaar bij neer legde, ik bedacht een plan. Heel voorzichtig begon ik de spullen ervoor te verzamelen. Schoenen, stof, haarlinten en zelfs een paar sieraden. Het duurde nog maanden voordat het feest zover was, daardoor had ik net zoals iedereen genoeg tijd om me voor te bereiden. Ik naaide, in het holst van de nacht, bij het licht van een kaars, mijn eigen jurk ineen. Ik zal je hem laten zien."
Ze pakte een fotoalbum uit een klein kastje naast de versleten bank. Even bladerde ze erin, en liet toen de foto zien. Vivian keek ernaar en toen weer naar zijn moeder.
"Je lijkt er niets meer op," constateerde hij droogjes, nogmaals naar de foto kijkend. Een jonge blonde vrouw, een meisje nog, keek lachend in de camera. Ze had grote blauwe ogen die heel goed overeen kwamen met haar jurk. De top was heel donkerblauw met witte, kleine bloemetjes erop geborduurd. Het rokgedeelte was heel licht blauw. Eronder droeg ze donkerblauwe schoenen met een kleine blokhak.
De moeder lachte terwijl ze de pagina omsloeg. Nu was er een foto waarop ze aan het dansen was. De jurk die vrij lang was waaierde wijd uit en deed Vivian denken aan de mode rond de Tweede Wereldoorlog. Niet dat hij daarover veel wist, maar een klasgenootje had haar spreekbeurt erover gehouden.
"De avond dat," vervolgde ze haar verhaal, "het feest plaatsvond vertrok mijn familie al vroeg. Ik wist dat ik alles klaar moest hebben voordat ik weg kon gaan. Dus ik werkte me uit de naad. Ik weet niet meer hoe laat het precies was, maar ik had ruim de tijd gekregen. De tijd om alles te doen wat ik moest doen. En toen ik bij aanvang van het feest op tijd was, herkende niemand me."
Vivian hing aan haar lippen. Zijn moeder was dus altijd al een rebel geweest.
"Ik liep meestal in versleten kleren die de oorspronkelijke kleur en model allang kwijt waren. Mijn haren waren meestal grauw van kleur. En schoon was ik zelden. Dus die avond dacht iedereen dat ik een vreemdeling was. De zoon van de burgemeester merkte me niet direct op, maar wel snel erna."
"En hij wou met je dansen?" Vivian grijnsde, zijn moeder knikte.
"Inderdaad. Het was als een droom die werkelijkheid werd. We dansten de hele avond. Toen het feest bijna afgelopen was, vertrok ik met de smoes voor een toiletbezoek. Ik moest immers eerder thuis zijn dan de rest. En dan wel smerig, in oude kleren en slapend. Dat laatste lukte alleen niet."
"En toen?"
"Een jaar later gaf de zoon nog een feest, ter ere van zijn slagen op school. En opnieuw wilde ik erheen. Ik had de jurk natuurlijk bewaard. Maar omdat ik wist dat hij me erin zou herkennen, verfde ik hem, veranderde wat aan het model en als je de bladzijde omslaat zie je het resultaat."
De pagina ritselde, een foto, blonde vrouw, vrij kort kapsel, dezelfde schoenen maar dan paars, de jurk was diep scharlaken rood. Ze lachte, opnieuw in een dans.
"Je danste weer met de zoon van de burgemeester?" Vivian keek verbaasd naar de foto.
"Ja, en opnieuw de hele avond. Tijdens het dansen, praatten we. Niet over onszelf maar over politiek, muziek, films, mode, andere mensen, boeken, en zelfs geloof. En weer wist ik op tijd te vertrekken. En ergens wist ik dat dit niet zo door kon gaan. Het jaar erop gaf hij een afscheidsfeest. Het was begin negentienhonderdzeventig."
Vivian sloeg een bladzijde om, opnieuw zijn moeder. Ditmaal met gympies, een plooirok, net boven de knie, knalroze, een witte blouse en met een zwart jackje erover en haar in een paardenstaart.
"Zoals je ziet ben ik daar al wat vrijer, maar dat was iedereen. De burgemeesters zoon danste die avond niet met mij, tot het laatste uur. Hij herkende me. Ik vroeg hem erover te zwijgen. Hij vroeg waarom, ik antwoordde dat ik er eigenlijk niet mocht zijn. Toen vroeg hij mijn naam."
Vivian glimlachte.
"Zo heb ik je vader ontmoet. Die nacht ging ik niet terug. Ik ging nooit meer terug. Na die nacht verliet ik het dorp. Ik wist dat ik in verwachting was van jou en vertrok naar New York."
"En daar wonen we nog steeds." Vivian stond op en omhelsde zijn moeder.
Even stonden ze zo, toen zette ze het fotoalbum terug. Gezamenlijk liepen ze naar de gang, trokken een jas aan, de aprilmaand was nog wat fris, zeker in de avond.
De straten waren er nooit stil.
Niemand scheen te beseffen dat de moeder en zoon alleen elkaar hadden. Tot ze bij een kroeg kwamen. Binnen was het schemerig. De jongen omhelsde zijn moeder en liep naar de bar. De moeder verdween door een andere deur.
Nauwelijks een kwartier later, toen de zoon achter de bar zat met een glas limonade en op het kleine kroegpodium een spotlight aan ging.

Assepoester was niet meer.
Alleen nog zij en de zoon. Prinsen op witte paarden bestonden voor haar niet meer.

Reacties: