FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

The final day

De zon scheen.
Rustig liep de zeventienjarige blondine naar het meer. Ze lette niet echt op de mensen om haar heen. Haar gedachten waren al bij de volgende dag. Als de vuurrode Zweinsteinexpress het King's Cross weer zou binnen rijden. Voor haar de laatste keer.
Bij het meer ging ze op een kei zitten en trok haar schoenen uit. Tegenwoordig pakten de leerlingen die niet meer af. Niet sinds vorig jaar.
Met lichte weemoed dacht de Ravenklauwer terug aan de paar jaar ervoor. Hoe ze vrienden was geworden met Ginny Wemel en haar huisgenoten. Vier van hen waren al begonnen met werken en hun verdere loopbaan.
Toch schreven ze elkaar bijna elke week wel een brief. Soms over hele makkelijke onderwerpen als een voldoende voor een proefwerk. Maar soms ook over de dingen die ze in het jaar ervoor hadden meegemaakt.
Haar vader had ze sindsdien behoorlijk zien aftakelen. De pijn, de leed die hij had gezien en gevoeld maakte hem week. O, ze hield nog steeds van hem, maar zo nauw als ze vroeger waren geweest was het niet meer.
Een roodharige jonge vrouw plofte naast haar op de kei en keek met haar over het meer.
"Ik ga het missen," mompelde ze uiteindelijk. Ze keken elkaar aan en pakten elkanders handen, vingers verstrengeld.
Dit simpele en liefdevolle gebaar had hen door het jaar heen geholpen. Soms had Ginny het moeilijk gehad met het verlies van haar broer. Of miste ze haar ouderlijk huis. Maar soms was zij het die het even niet meer zag zitten. Dan deden de herinneringen aan het afgelopen jaar teveel pijn.
Door die verbondenheid waren de twee meisjes steeds closer geworden. En met de kerst waren ze allebei op school gebleven. Niet dat ze hadden deelgenomen aan de feestelijkheden. Nee, ze hadden in de toren van Ravenklauw de huis-elf Knijster gevraagd wat te eten te brengen. Verder hadden ze alleen elkaar gehad die dagen.
Ze hadden veel gehuild, verdriet om de verlorenen, verdriet om dat wat eens was, er niet meer zou zijn.
Met nieuwjaar hadden ze zich in de Astronomietoren verstopt en hadden zwijgend naar de lucht gekeken. Hand in hand.
Nu zat ze met haar vriendin op de kei te genieten van de zon die ze voor het laatst op deze plek zou voelen.
"Ja, ik ook. Al zullen er nog genoeg andere mooie plekken zijn om heen te gaan."
Ginny glimlachte en vleide haar hoofd op Loena's schouder. Zo zaten ze in stilte totdat de schemering inviel. Rustig liepen ze terug naar het kasteel. Dat voor zeven jaar een thuis was geweest. Maar dat ze nu achter moesten laten. Hun tijd was voorbij.
Loena en Ginny namen bij een splitsing op de zevende verdieping afscheid voor de nacht en vertrokken naar hun eigen afdeling. Loena sliep vrij snel in. Achteraf had ze daar spijt van.

Stoffige gangen vol puin.
Voetstappen renden, een flits, gegil.
Gruis kwam van het plafond en doofde een toorts aan de rechter muur. Het halve duister wierp groteske schaduwen omzich heen.
Een dreun en een deel van de vloer verdween.
Een harige spinnenpoot stak door een raam naar binnen.
Starende ogen in een bedolven hoop puin.
Een kraan van een toilet was lek geslagen en sproeide rond wat de kleine plasjes bloed groter deed lijken.
Een been zo dik als een pilaar schoof voorbij het raam.
Een verdieping lager gilde een vrouw en een man lachte, zonder vreugde, rauw.
Een ontploffing deed het toilet naar beneden storten. Gekreun, toen...
"Nee! Nee! Fred Nee!"
Geen beweging was mogelijk. Pijn vlamde door haar rug.
Het werd zwart.
De Grote Zaal, mensen snikten, duister omringde hen. Een hoge mannenstem die té bekend was dwong hen te luisteren.
Rillingen.
Zoeken naar slachtoffers.
Dementors zogen haar geluk weg. Angst verlamde haar.
Harry die spoorloos was.
De stem sprak opnieuw en bevestigde wat er gevreesd werd.
Een toch van hun vijand.
Harry die roerloos in Hagrid's armen lag.
Het hervatte gevecht.
Vuur.
Bloemen.

Loena gilde en schoot overeind in haar bed. Even was ze volkomen in paniek. Toen herinnerde ze zich waar ze was en haalde ze diep adem.
Zweinstein.
Harry leefde nog. De stem niet meer.
Het kasteel was herbouwd.
Loena stapte uit bed en liep naar de vensterbank. Ze nam erin plaats en keek naar buiten waar het nu langzaam lichter werd.
Een zachte klop op de deur deed haar uit haar gedachten ontwaken en Loena opende de deur. Ginny.
Ze namen plaats in de leerlingenkamer. Waar het nog donker was.
Ze zeiden niks, dat was niet meer nodig.
Beiden namen in zwijgen afscheid van hun huis.

Koffers waren ingepakt. Posters, foto's en bezittingen van de muren gehaald. Alle leraren hadden een hand gekregen. Afscheid van de geesten genomen. Ginny en Loena hadden samen met Hermelien een laatste maal door het kasteel gelopen. Ze hadden gepraat over de herinneringen aan de lokalen, de gangen en zelfs nissen waar ze gezeten hadden.
Nu zaten ze in de koetsen, op weg naar de grote wereld.
Hagrid had jaren geleden gelijk gehad, beweerde Hermelien. En Loena was het ermee eens. Ze zouden het er het beste van maken.
Want wat komen moest, kwam toch, en ze zouden wel zien als het zover was.
Loena en Ginny namen afscheid in een lach, vrienden verlieten elkaar niet.
En hoeveel pijn en verdriet er ook nog was. Het waren wonden die niet snel zouden helen.
Ze zouden blijven bloeden, maar met bloed kwam je altijd nog een heel eind in de wereld. Je kon er prima mee leven, mee vechten als het moest.
Loena glimlachte toen ze het vertrouwde gevoel van een naderend huis voelde opkomen. Papa zou de thee al gezet hebben.
Ze was er klaar voor, en ook al had ze Zweinstein verlaten, ze zou er absoluut nog eens terug keren.
Want Zweinstein zou er altijd zijn om haar welkom te heten.

Reacties: