FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfwedstrijd Cynthia, opdracht 2 ~Kowalski~

Toen Kowalski wakker werd op een onschuldige morgen in mei, had hij er geen zin in. Hij had geen zin in Skippers belachelijke bevelen, op Rico’s braken, op Juniors lach en vooral niet op een één of andere missie die ze zouden moeten uitvoeren.
Met een zucht rolde Kowalski zich om en sprong van zijn bed op de grond. Hij liep naar de trap, zijn flippers over de grond meeslepend.
De anderen waren al buiten. Ze leken te genieten van het mooie weer.
‘Wat een mooie dag. Toch, Skipper?’ vroeg Junior, terwijl hij met zijn flippers flapperde. ‘Kijk nou, de vogeltjes fluiten, het zonnetje schijnt, geen wolkje aan de prachtige blauwe lucht, en een zacht, lieflijk briesje. Een perfecte dag voor een dierentuinbezoek.’
‘Jazeker, Junior. Een perfecte dag.’ Zei Skipper. ‘Dit wordt schattig doen, mannen.’
Rico zei iets, wat verdacht veel leek op gerochel, en Kowalski deed er geen moeite voor om hem te verstaan.
Terwijl de weken vorderden probeerde Kowalski zijn neerslachtigheid te maskeren. Hij bleef schattig doen, bedacht plannen en at zijn avondeten op, al had hij geen trek. De eerste keer dat de rest van de dieren Kowalski’s gebrek aan levenslust opmerkten was dat Kowalski zich uit bed bleef slepen. Elke ochtend speelde zich hetzelfde ritueel af: zodra Skipper iedereen wakker had gemaakt, slaakte Kowalski een diepe zucht en rolde zich langzaam om, waarop hij stijf zijn bed uit sprong. Daarbij treuzelde hij met het eten, raakte veel sneller geïrriteerd en communiceerde steeds minder met de andere dieren.
Junior was de eerste die op pad ging om de rest van de dierentuin te vragen wat er met Kowalski aan de hand kon zijn. Hij vroeg Marlene, Mort, Maurice en Julien, Burt en zelfs Roger, maar geen van hen had een idee wat er met Kowalski aan de hand kon zijn.
Toen kwam hij aan bij Phil en Mason, de apen.
‘Breng hem,’ zei Mason. ‘Misschien weet Phil een antwoord.’
Junior rapporteerde het aan Skipper en Rico. Skipper knikte bedachtzaam. ‘Juist, we moeten hem bij de apen krijgen.’
Niet veel later had Kowalski zich vastgeklemd aan één van de ijzeren traptreden, terwijl Junior, Rico en Skipper in alle macht aan zijn poten trokken.
‘Er is niks met me aan de hand!’ schreeuwde Kowalski, terwijl de zweetdruppels over zijn voorhoofd gleden. ‘Laat me los!’
‘Nooit!’ brulden Skipper en Junior, gevolgd door Rico met iets wat als “nooit” klonk. Plotseling gleed de stang van de traptrede uit Kowalski’s flippers en vloog hij omhoog. Rico, Skipper en Junior tuimelden over elkaar heen en Kowalski belande met een zwaai in het water rondom hen. Proestend kwam hij boven water.
‘Je gaat mee.’ Zei Skipper, die zijn verenpak afveegde van onzichtbaar stof.
Kowalski zei niets.
Toen ze bij Mason en Phil aan waren gekomen, werd Kowalski grondig onderzocht. Phil keek in zijn ogen, onder zijn flippers, en tussen zijn tenen. Toen pakte hij een paar stukken papier met vlekken erop. Hij gaf ze aan Mason en deed wat handbewegingen.
‘Goed,’ zei Mason, en hij stak één van de stukken papier voor Kowalski’s kop. ‘Wat zie je hier in?’
‘Een vlek.’ Antwoordde Kowalski.
‘Oké,’ Mason pakte een ander stuk papier. ‘En wat zie je hier in?’
‘Nog een vlek.’ Zei Kowalski.
Met een zucht gooide Mason de stukken papier over zijn schouder. ‘Dit gaat niet helpen. Oké, pinguïn, beantwoordt deze vragen eerlijk. Hoe voel je je de laatste tijd? Moe?’
‘Ja.’ Zei Kowalski.
‘En hoe nog meer? Neerslachtig? Alsof de wereld lelijk is?’
‘Het fluiten van vogels bezorgt me hoofdpijn, het beton voelt zo levenloos aan, en de lucht is lang niet zo blauw als in mijn herinneringen.’
‘Dat de lucht niet meer zo blauw is komt waarschijnlijk door luchtvervuiling,’ zei Mason. ‘Maar goed. Heb je minder trek in eten?’
‘Ja, dat heb ik inderdaad.’
‘Interessant. Hoelang voel je je al zo?’
‘Een paar weken.’ Mason en Phil begonnen te overleggen. Een minuut later sprak Mason weer tot de pinguïns. ‘We zijn tot de conclusie gekomen dat je wat depressief bent.’
‘Depressief?’ vroeg Junior. ‘Wat is dat?’
‘Als je depressief bent heb je een depressie. Als je depressief bent, ben je voortdurend neerslachtig voor een periode die langer duurt dan een week of twee. Trek in eten verdwijnt, evenals de levenslust.’
‘Hoe gaat het weg?’ vroeg Skipper.
‘Dat heeft zijn tijd nodig. Probeer hem zoveel mogelijk in alles te betrekken. En praat over je gevoelens.’
Skipper slikte. ‘Over… gevoelens praten?’
Alhoewel hij zich nog steeds slecht voelde, glimlachte Kowalski. Hij zou hulp krijgen. Van zijn familie.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.