FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

Girlfriend

Met een zucht legde ze haar veer neer. Haar laatste test was klaar. Ze keek omzich heen. Een paar anderen waren ook al klaar. Haar vriendin, Mary was ook al klaar, ze glimlachte toen ze haar zag kijken.
"Dames, de tijd is om!" De statige vrouw van achterin de veertig klapte luid in haar handen. Er klonk een luide zucht door de Grote Zaal. Het was voorbij.
De vrouw die hun test had bijgewoond sommeerde de gemaakte tests en liet hen gaan. Mary kwam gelijk naar haar toe.
"Hoe ging het bij jou?"
"Ik vond het wonderbaarlijk makkelijk." De twee dames volgden hun jaargenoten naar de Grote Hal waar de volgende groep dames al stond te wachten.
"Ja, ik ook. Misschien komt het omdat we al zeven jaar elk jaar tests hebben gemaakt."
"Misschien..." Ze liepen naar buiten, een heldere meizon scheen over het gazon.
De twee vriendinnen zwegen een poosje terwijl ze koers zetten naar het meer.
"Wat zijn jouw plannen om te gaan doen, na dit jaar bedoel ik." Mary keek haar vriendin van terzijde aan.
"Ik twijfel nog, weet je, ik wil heel graag mensen helpen, dus dan zou Heler logisch zijn, nietwaar?" Mary knikte bevestigend.
"Maar ik zou ook heel graag wat meer van de wereld willen zien."
"Dan ga je dat toch eerst doen? Hoe meer je weet, hoe beter. Dat is alleen maar bevoordelijk als je voor Heler gaat studeren." Mary haakte haar arm door die van Raya.
"Dat is een goed idee. Nu moet ik dan alleen mijn vader zover krijgen dat hij me laat gaan."
"Zeg hem dat je niet alleen gaat..." Mary keek haar schalks aan en ze lachten allebei.
"Wil je dat echt?" Raya keek haar vriendin blij aan. Mary knikte alleen met sterretjes in haar ogen.
"Ik was het toch al van plan dus voor mij is dat alleen een goed excuus om ook te gaan."
"En daarna?" Mary haalde haar schouders op, Raya trok een gek gezicht.
"Ik weet niet wat ik daarna wil gaan doen. Misschien iets met kunst."
"Kunst?"
"Ja, is dat erg?"
"Nee, het is te vaag." De zon scheen helder, de twee achtienjarige dames liepen om het meer heen.
"Ja, dat weet ik. Maar ik hou van alles. Weet je, de muziek, de artistieke beweging, de poëtische richting en zelfs het schrijven."
"Ah, dáárom wil je op reis? Om te ondervinden wat jouw richting is?" Raya kende haar vriendin goed genoeg om te weten dat ze gelijk had. Beiden waren de pupillen van hun afdeling; Ravenklauw. Regelmatig hadden ze diepe gesprekken met de docenten. Hielpen ze de jaren onder hen met hun huiswerk, ongeacht hun afdeling of geslacht. Het was zelfs zo dat ze in contact waren gebracht met mensen als Nicolaas Flamel en Hannibal Liefstra. Mary was geboren en getogen in een weeshuis, maar werd op Zweinstein getolereerd en men had goede verwachtingen van haar. Raya was de dochter van een hertog in het zuiden van Engeland. Van het meer liepen ze samen over het gazon. Hun lange jurken wapperden in een briesje wind.
Een paar jongens speelden met een frisbee toen zij langsliepen floten er een paar.
Noch Mary, noch Raya reageerden erop. Die jongens deden maar. Voor de dreuzelwetten was het streng verboden, er stond zelfs de doodstraf op. Maar Mary en Raya trokken zich er weinig van aan. Op een bankje onder een lindeboom namen ze plaats.
"Ik ga het missen." Mompelde Raya na een tijdje. Mary had haar benen onder zich gevouwen en haar hoofd op Raya's schouder gelegd.
"Wat ga je missen?" Mary speelde afwezig met de zoom van Raya's jurk.
"Het kasteel, de lessen, de leraren en zelfs de jongens." Raya had een arm om de schouder van haar vriendin geslagen. Mary was een ogenblik en keek toen op naar Raya die in de verte keek. Hoog in de lucht speelde een stel een potje zwerkbal.
"Ja," mompelde het weesmeisje, "ik denk ook dat ik het ga missen..."

Het was een paar weken later toen de twee meiden aankwamen in het Hyde Park van Londen. De viavia lieten ze verdwijnen. Hun koffers sleepten ze mee naar de straat en wachtte daar op de afgesproken plek op de koets. De afgesproken plek was een klein kroegje met de naam: George's pint. De enige reden dat ze hierheen kwam was dat Raya's vader een koets stuurde om hen naar het landhuis buiten de stad te brengen.
"Zeg, Mary?" Raya vouwde een krant dicht en keek naar vriendin die opkeek uit een klein romannetje.
"Ja?"
Even waren ze afgeleid door elkaar ogen.
"Eh... wat wou ik zeggen? Oh ja! Hoef jij geen afscheid te nemen van het weeshuis?" Raya bloosde toen Mary glimlachte en haar hoofd schudde.
"Nee, ik had ze al gezegd dat ik na dit schooljaar niet meer terug zou komen. Dat ik op reis zou gaan. En nou ja... een erg fijne plek was het niet."
Raya pakte haar hand.
"Komt goed, reizen, zolang we willen."
Een koets stopte voor de kroeg en Raya die de koetsier herkende stond op en samen met hun bagage liepen de twee vriendinnen naar de koets.
"Dag John," groette Raya de koetsier vriendelijk. Hij glimlachte en sprong van de bok.
"Juffrouw Oldman, het is een eer u weer te zien. Hoe was uw laatste jaar op school?"
"Heel goed, John, dankjewel." De koetsier hielp hen in stappen. Pakte de koffers op en zette die bij hen in de koets. Klom weer op de bok en liet de paarden de koets draaien.
De rit was rustig en verliep zonder problemen. Een nacht die de meiden liever in het gras hadden doorgebracht. Maar om thuis te komen moesten ze wel. Daarbij had Raya's vader erop gestaan dat ze eerst naar huis kwamen voordat ze weggingen. En wat konden ze meer doen dan dat verzoek inwilligen?

Achteraf gezien wou Raya dat ze het niet had gedaan. Bij de wet was het niet toegestaan, had haar vader gezegd. En dus was tijdens het avondeten de volgende dag heimelijk Aconitum in haar drinken gedaan.
Een bries streelde haar zwarte jurk.
Raya had een zwarte half doorzichtige sluier voor haar gezicht gehangen. Niemand zou het ooit zien, maar ze glimlachte toen een hemelsblauw bloemetje op de net omgewoelde aarde viel. Haar laatste wens was ingewilligd. De reis zou ze maken, alleen, en alles zou ze opschrijven, voor Haar.
Het graf zou ze door John laten onderhouden. Haar vader zou ze niet meer zien.
Op de grafzerk stonden de volgende woorden:

Reacties: