FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfwedstrijd Cynthia, opdracht 4 ~Het spijt me~

De avond was al gevallen. De lucht was grijs en het miezerde. Lichte, kleine druppeltjes die bijna geluidloos neerdaalden op de omgeving. Die in bolletjes op je bleven liggen, totdat ze werden aangeraakt. Het weer was somber, net zoals de gebeurtenis die aan het plaatsvinden was op de Green-Wood Cemetry in New York.
Het was geen drukbezochte begrafenis. Een handvol in zwart gehulde mensen hadden zich verscholen onder zwarte paraplu’s. De priester deed zijn zegeningen en de kist van de overledene werd neergelaten in de grond. Geen van de gasten had een speech. Toen het groepje wegliep van het graf, begonnen werkers aarde op de kist te scheppen.
Niemand had de jonge vrouw, die van een afstandje de gebeurtenis had geobserveerd, opgemerkt. Ze had lang bruin haar, dat in een strakke vlecht over haar schouder was gedrapeerd. Haar ogen waren opvallend blauw en in contrast met haar donkere haar en huid.
Katara zette zich voorzichtig af tegen de eik en veegde enige viezigheid van haar zwarte ninja-achtige pakje, een outfit dat ze er eerlijk gezegd er belachelijk uit vond zien.
Andrew Jackson, de man die in de kist lag, was vermoord. Slade Wilson, beter bekend als Deathstroke, had de keel van de man weergaloos dichtgeknepen, wat niet alleen had geresulteerd in een afgesloten luchtpijp, maar ook een gebroken nek.
Katara had haar huiswerk gedaan over de Terminator. Een soldaat, geïnjecteerd met het serum Mirakuru, dat hem praktisch onverslaanbaar maakte. Slade Wilson heelde sneller, reageerde sneller, en rende sneller dan een normale soldaat. Daarbij was hij veel fysiek veel sterker en had hij een grotere toegang tot zijn brein, wat hem een genie maakte.
Katara’s bureau had het niet zo op Deathstroke. Dat was ook één van de redenen dat ze de opdracht had gekregen om Deathstroke in te rekenen. Daarbij stond Deathstroke bekend als een krankzinnige moordenaar, al had Katara wel respect voor hem.
Ze wist dat Deathstroke nooit iemand zou vermoorden als zijn geweten “nee” zei. Ook moordde hij voornamelijk in opdracht.
Katara keek om zich heen. Deathstroke kwam niet naar de begrafenissen van zijn slachtoffers, maar ze had het gevoel dat het deze keer anders zou zijn.
En dat was ook zo.
“Deathstroke,” sprak ze.
Plots stond er iemand voor haar, in een gepantserd pak. “Goedenavond,” zei hij.
“Het spijt me,” zei Katara. Ze wilde hem eigenlijk niet inrekenen.
Deathstroke liet zijn hand naar zijn zwaard glijden. “Nee, het spijt mij.”
En toen sloeg hij toe.
Katara reageerde razendsnel: ze sprong opzij om zijn zwaard te ontwijken zwaaide daarna haar arm in zijn richting, gevolgd door vlijmscherpe ijspegels. Het richtte geen schade aan hem toe.
Katara verwonderde zich om de snelheid van Deathstroke, een brede man van één drieënnegentig, in een zwaar lijkend harnas.
De ene na de andere slag werd uitgedeeld. Katara was snel genoeg om de meeste razendsnelle zwiepen van Deathstroke’s vlijmscherpe zwaard te ontwijken en er tussendoor nog aan te vallen met het sturen van water.
Alhoewel Katara genoot van het gevecht, wist ze dat ze hem moest overmeesteren. Ze voelde zich vermoeider worden, and Slade Wilson leek in de verste verte nog niet moe. In hoeverre ze dat kon zien, dan: zijn masker was verborg zijn gehele gezicht.
Terwijl Katara weer een slag van zijn zwaard ontweek, al nam het een stukje van haar vlecht mee, ging ze in haar gedachten langs zijn zwakke punten. Hij had maar één oog, en zag dus niet goed diepte. Fysiek gezien was hij nog mens, al heelde hij veel sneller.
Fysiek gezien was hij nog mens.
Katara keek heel even omhoog naar de hemel, hopend dat het volle maan was. Maar helaas, een dikke deken van wolken was er nog steeds, al was de hemel tegen deze tijd al een diep donkergrijs.
Toch verzamelde ze alle kracht in haar, spande haar spieren, en concentreerde zich.
Deathstroke leek te verkrampen. Elke spier in zijn lichaam was strakgespannen, verstijfd. Hij kon het niet geloven, maar hij had geen controle meer over zijn eigen lichaam.
Katara duwde zijn ledematen in allerlei verschillende houdingen. De één leek nog pijnlijker dan de andere, en ze moest zichzelf ervan weerhouden om te stoppen.
Op het moment dat ze hem op zijn knieën had gewerkt, klonken er sirenes. Toen ze zijn armen op zijn rug had gestuurd, renden de eerste agenten naar het tafereel toe. En toen ze zijn gemaskerde gezicht tegen de grond had gestuurd, besprongen de mannen en vrouwen van het arrestatieteam Deathstroke, zijn handen in de boeien slaand.
Toen Katara ontspande, werd Deathstroke overeind getrokken. De sterksten hadden hem vast. Zijn polsen en enkels waren geboeid, zijn masker van zijn gezicht gerukt.
Ze ontmoette zijn blik. Hij knikte, één keer, en Katara knikte terug.
Een paar minuten later was iedereen verdwenen, en was Katara alleen.
Daar stond ze dan, doodvermoeid, te midden van dood en uitgedroogd gras en dode bloemen, naast een zwaar gehavende eik. De boom lekte hars.
En daar, op het kleine slagveld, realiseerde ze zich dat ze zojuist Slade Wilson, een bijna onverslaanbare ex-soldaat, had opgepakt en dat Slade Wilson nu in een gepanserd busje zat, opweg naar zijn zwaar beveiligde cel.
En dat voelde eigenlijk helemaal niet goed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.