FanFic.nl

Kopie [7-shot]

je zult me zien ik zal er zijn

Ze bleef op die plek, dag na dag en nacht na nacht. Ze voelde zich naakt, verlaten, achtergelaten door de sterren en onbereikbaar voor Kopie, maar ze had zich erbij neergelegd.
Ze at niet meer. Ze dronk niet meer. Ze sliep zo veel mogelijk, ook onder de steeds heter wordende lentezon.
Haar laatste dag was koortsachtig; pijnlijk. Ze sliep veel en als ze wakker was, zag ze mensen en hoorde ze stemmen. Meestal waren ze ver weg, maar tegen het einde voelde ze handen op haar lichaam, om haar schouders en op haar borst, hard, drukkend, steeds weer en weer en weer, maar ze was niet in staat erop te reageren.
Ze zag Opa voor zich, met een kop thee in de kamer van het huis met de grote tuin, glimlachend, wachtend. Naast hem zat een meisje, een meisje dat sprekend op de schaduw leek en opstond toen hun blikken elkaar vingen.
‘Kom maar,’ sprak het meisje en schaduw kwam, wilde komen, maar de druk op haar borst en lippen op de hare en ze wilde gillen maar het kon niet en het meisje kwam steeds dichterbij, handen uitgestoken, ogen uitnodigend.
‘Kom maar, Kopie,’ sprak Kopie zelf, nog altijd met Opa’s stem. ‘Het is oké. We wachten op je, vanavond. We zitten klaar. Je zult snel bij ons zijn.’
De lucht brandde in haar longen, de druk op haar borst voelde steeds verder weg, maar de stemmen bleven roepen op de achtergrond.
‘Kopie!’ probeerde ze te roepen, maar Kopie was er niet meer en ze had de kracht niet om haar ogen te openen en de verraderlijke sterren te bekijken.
Ze probeerde te roepen naar Opa, maar er was alleen maar brandende lucht in haar longen en de stemmen en de lippen en de druk en…
De woonkamer kwam terug; Opa en Kopie. ‘We wachten,’ sprak het buitenaardse meisje. ‘Het is oké.’
Ze wilde iets zeggen, reageren, maar ze wist niet wat en ze wist niet hoe, want er kwam geen enkel geluid uit haar keel, wat ze ook probeerde. Ze begon steeds meer in paniek te raken.
‘We wachten op je,’ zei Opa’s stem nogmaals, nu vanuit Opa’s mond. ‘Het is oké. Je bent niet alleen.’
Ze wilde vragen hoe het dan kon dat ze niets kon zeggen, niets kon vragen, überhaupt geen enkel geluid kon produceren, maar ook die woorden kreeg ze geen van allen over haar lippen. Ze was meer dan ooit een woordeloze, zwarte schaduw, een schim die alleen bestond in het zwakke schijnsel van de sterren.
‘Je zult het zien,’ beloofde Kopie met Opa’s stem. ‘Ik zal er zijn.’
Kopie keek haar aan, kalm, en ze voelde hoe ze langzaam werd overgenomen door het brandende gevoel, hoe de achtergrondstemmen steeds verder vervaagden.
‘De mooiste verliezers,’ zei Kopie, terwijl ze haar aankeek, ‘dat zijn wij.’
Nee nee nee, maar ze probeerde het niet eens meer hardop en Opa wachtte alleen maar, aan de tafel, met thee.
‘Slaap lekker, Kopie,’ fluisterde Kopie, vlak voor het definitief zwart werd.

EINDE

Reacties: