FanFic.nl

A Thousand Suns [Stand Alones]

The Life Cure

SPOILER ALERT: dit vindt plaats in hoofdstuk 42 van The Death Cure (op het moment dat Thomas Newts berichtje gelezen heeft).

Hij wist direct dat hij het bericht niet met Brenda of Jorge wilde delen; evenzo wist hij dat hij het kwijt moest, het niet voor zich kon houden omdat het hem van binnenuit gek zou maken – bijna alsof hij zelf ook geïnfecteerd was.
Zijn enige optie was Minho. Thomas haalde de badkamerdeur van het slot af en begon door de Berg te dwalen op zoek naar de enige Glader die voor hem nog bereikbaar was. Hij vond Brenda op de bank in de algemene ruimte, zag haar verwachtingsvolle ogen, schudde zijn hoofd. Dit is iets wat ik met Minho moet verwerken, dacht hij. Hij had de kracht niet het hardop te zeggen.
Hij vond Minho uiteindelijk in de badkamer; de jongen was daar naar binnen gegaan terwijl Thomas hem zocht. Hij stond aan de wastafel, plensde water in zijn gezicht en keek heel langzaam op toen hij de deur hoorde openen en sluiten; alsof zijn zenuwen in bedwang werden gehouden door Bliss.
‘Ik heb hem tekort gedaan,’ zei Thomas. Hij zag een oppervlakkige glinstering van woede flikkeren in Minho’s ogen. Hij realiseerde zich dat Newts gelaatstrekken verzacht zouden zijn, als de rollen omgedraaid waren geweest. Hij zou geprobeerd hebben te glimlachen en gezegd hebben: ‘We hebben hem allebei tekort gedaan, maar we kunnen nu niets meer doen.’
Niet Minho. Die liet zijn humeur praten: ‘Dat heb je inderdaad.’
‘Het spijt me.’
‘Nou, daar is het een beetje laat voor. Denk je dat Newt al door zijn ammunitie heen is? Misschien moet je maar teruggaan en je tegenover hem verontschuldigen. Hij is altijd een veel redelijker persoon geweest dan ik ben.’
Thomas reageerde niet. Hij stond daar gewoon, staarde uitdrukkingsloos naar Minho en reikte hem het briefje toe.
Minho keek ernaar, bijna achterdochtig.
‘Herinner je je toen we in WICKED op het punt stonden om de ammunitie naar de Berg te brengen? Toen Newt en ik jullie eventjes verlaten hebben? Hij heeft me dit gegeven, toen. Vertelde me dat ik zou weten wanneer het de juiste tijd was om het briefje te lezen. Ik wist het duidelijk niet.’
Minho pakte het briefje aan. Tot zijn grote verbazing merkte Thomas dat de handen van de jongen trilden terwijl hij het stilletjes las. Hij zei heel lang niets, stond daar maar, zijn gezichtsuitdrukking onleesbaar.
Na wat een eeuwigheid leek, keek hij eindelijk op naar Thomas en de pijn in zijn ogen was zo duidelijk aanwezig, zo rauw, dat Thomas zelf iets voelde knappen in zijn binnenste. Hij wilde iets zeggen, maar had geen flauw idee wat. ‘Het spijt me,’ was waar hij uiteindelijk voor koos. Hoe stom die opmerking ook was; Minho werd niet eens boos.
‘Ik blijf maar denken aan Alby,’ zei hij uiteindelijk. Het verbaasde Thomas.
‘Hij… Hij was al van het begin af aan de leider; al voor ons eerste verlies. Dus toen… De eerste was een Renner, dus ik voelde me ook verantwoordelijk. Toen deed ik dat nog. Dus Alby en ik hebben ons samen afgezonderd, op de plek die later de begraafplaats zou worden. “Minho,” zei hij, “we zijn maar jongens, weet je? En hoewel ik me niet veel herinner, weet ik – deels door herinneringen en deels door instinct – dat er maar één ding is dat een jongen van onze leeftijd zich een gewone jongen kan laten voelen.” Ik reageerde eerst niet. Ik snapte het wel, oké, maar ik was verward en dacht dat ik het verkeerd begreep. Hij lachte gewoon, alsof hij me de grootste grap in de geschiedenis van de Glade had verteld. “Seks,” legde hij toen uit. Dus ik keek hem aan, voorzichtig, en ik zei: “Maar Alby, er zijn hier geen meisjes.” Daarop lachte hij alleen maar harder, voor hij uiteindelijk kalmeerde en zei: “Ik weet het, geloof me, maar ik heb sowieso nooit zo van de chicks geweest.” En hij had gelijk – het hielp heel goed.’
‘Wat?’ vroeg Thomas.
‘Seks. Om je gedachten van dingen af te halen, toen de eerste paar shanks overleden. Om aan jezelf te bewijzen dat je daadwerkelijk nog dingen kunt voelen, later. Ik mis het – het hielp me op de één of andere manier om mijn verstand niet te verliezen.’
‘Brenda vindt een goed rondje vast niet erg,’ opperde Thomas, maar Minho schudde zijn hoofd: ‘Met jou niet, nee. Daarbij ben ik ook niet echt van de meisjes.’
Het was raar; Thomas realiseerde zich dat nog net. Hij verwachtte van zichzelf dat hij zich terug zou trekken toen Minho de afstand tussen hen overbrugde, zoals hij bij Brenda had gedaan in de Scorch, maar het gebeurde niet. Hij verwachtte dat hij zijn lippen strak op elkaar zou houden toen Minho ze zachtjes open dwong, maar dat gebeurde ook niet. Hij verwachtte dat hij Minho’s brandende vingers weg zou duwen zodra ze aan zijn shirt begonnen te plukken, maar hij liet de jongen zijn gang gaan en reikte zelfs naar diens shirt om dat ook uit te trekken.
Het duurde niet lang voor ze beiden volledig uitgekleed waren, lichamen tegen elkaar aangedrukt, elk spiertje aangespannen terwijl ze wanhopig probeerden hun zenuwen zo veel mogelijk te laten voelen. Hij voelde Minho’s huid tegen die van hem branden, zijn hongerige lippen, zijn gespierde armen om hem heen, zijn wanhopige vingertoppen proberend zo veel mogelijk op te nemen.
Al snel vond Thomas zichzelf tegen de deur aan gedrukt, de deurklink venijnig in zijn buik stekend bij elke stoot van Minho en hij vond het fantastisch. Hij vond het fantastisch hoe zijn halve lichaam het uitschreeuwde van de pijn, de andere helft in genot. Hij vond het fantastisch hoe Minho af en toe met zijn lippen de zachte huid in zijn nek vond; haar kuste alleen om er daarna in te bijten, niet hard genoeg voor bloed, wel hard genoeg om pijnscheuten langs Thomas’ ruggengraat te sturen. Hij vond het fantastisch hoe Minho zachtjes kreunde wanneer hij niet bezig was met kussen of bijten, hoe stevig Minho’s greep op zijn heupen was, hoe al zijn spieren zich voorbereidden op de climax, hoe zijn zaad zich over de badkamerdeur heen verspreidde, hoe Minho een stoot later kwam, in hem. Hij vond het, onbewust, fantastisch dat hij niet eens aan Teresa dacht – of aan Branda, of aan Newt, of aan iemand anders dan Minho.
Toen liet Minho hem los en deed Thomas een stap naar achteren en keken de jongens met zijn tweeën naar het kunstwerk dat ze op de deur gecreëerd hadden. De oudere jongen giechelde – giechelde ¬– en gebruikte wc-papier om alles op te ruimen. Thomas stond daar gewoon, verdoofd en toch voelend met een intensiteit die hij nog nooit eerder had gevoeld.
‘Nou,’ glimlachte Minho, ‘blijf je daar gewoon staan of wat? Je kunt je net zo goed aankleden – tenzij je staat te wachten op nog een rondje.’
Thomas bloosde, hoe irrelevant dat ook leek, en begon zijn kledingstukken te verzamelen, trok ze weer aan.
‘Goed,’ zei Minho, toen ze beiden gefatsoeneerd waren. ‘Ik weet niet hoe ’t met jou zit, maar voor mij heeft het in ieder geval geholpen.’
‘Ja,’ stemde Thomas in, maar toen hij door de badkamerdeur naar buiten liep, kwamen de herinneringen aan Newt zijn bewustzijn alweer binnendruppelden – venijniger dan ooit.

Ik moest gewoon even íéts doen om over het briefje heen te komen.

Reacties: