FanFic.nl

Dribs and Drabbles

the world burns

(there is smashed glass glittering everywhere like stars)

het gewicht van de wereld op mijn schouders—het drukt me tegen de matras—zwaartekracht—ik krijg geen adem. bergen verschuiven is makkelijker dan uit bed klimmen. Harry en Hermelien slapen nog—woelen, beven, huilen. slapen. ik lig al uren wakker.
meer gehuil als ik van de kleine wereld binnen de gordijnen van Harry’s hemelbed in een grotere rol. Marcel. Daan. Simon. levend. huilend.
Griffoendor. dapperheid. een leerlingenkamer die nooit meer hetzelfde zal zijn.
er is niets dapper aan mij wanneer ik het op een lopen zet. trede na trede, trap na trap. naar beneden storten zou makkelijker zijn.
in de namiddaggloed—in de Grote Zaal—Tom Vilijns lijk het laatste dat ik zag, leek het een overwinning. we hebben te veel verloren om het dat – ooit – zo te noemen.
de wereld brandt.

vuurvliegjes zijn nog nooit zo mooi geweest. in formatie dansen ze door de lucht die naar kampvuur ruikt. als ik nog eens marshmallows wil roosteren, weet ik dat Zweinstein erg brandbaar is.
met mijn toverstok doe ik alsof ik bij hen hoor. het lichtpuntje danst het vrolijkst van ze allemaal.
wanneer iemand toegestormd komt, flikkeren alle lichtjes uit, vliegen de vuurvliegjes weg. ik zwaai ze na—wens vurig dat ze snel weer terugkomen. deze plek kan wel wat schoonheid gebruiken na een dag als vandaag.
"Loena?"
ik kijk op, door wimpers die verkoolden door een spreuk die me op een haar – wimper – na miste—door blond haar dat als het gordijn in de stenen poort voor mijn ogen glijdt.
de dood is nog nooit zo levendig om me heen geweest.
—"ja?"
"wat doe jij nog op?" Ron ziet er uit alsof hij zelf ook nog niet geslapen heeft.
met een glimlach wijs ik naar het gazon dat zich rond me uitspreidt—felgroen als Harry's ogen, met littekens van kwade magie. vele ramen van het kasteel werden verbrijzeld tijdens de strijd.
de brokstukken branden nog steeds, en het licht reflecteert.
de scherven glas glinsteren als sterren.

morgen zal Hagrid hen daar vinden—zullen ze in slaap gevallen zijn precies waar ze zitten.
een jongen die zijn wereld niet meer begrijpt—niet snapt hoe het mogelijk kan zijn dat het zijn broer is die sterft en niet hij—niet weet wat doen nu hij geen nobel doel heeft om naar te vechten, aan de zijde van zijn beste vriend.
met zijn armen beschermend om Loena heen.
een meisje dat bang is weer helemaal alleen gelaten te worden—geen legertje meer heeft om deel van te zijn, nu hun vijand verslagen is—een gebroken huis heeft om naar terug te keren—vrienden die allemaal zo veranderd zijn de laatste jaren terwijl zij gewoon nog helemaal zichzelf is.
haar armen wanhoping om Ron heen.
morgen zullen ze allebei naar hun respectievelijke toren terugkeren—naar een bed waarin ze niet zullen kunnen slapen, en mensen die zich afvragen waar ze geweest zijn.
—maar er is een morgen, en dat is alles waar ze aan mogen denken.
dat er een morgen is om de wereld te blussen.
dat er een morgen is om de sterren bij elkaar te rapen.
—morgen.
maar eerst: vandaag. deze nacht zitten ze naast elkaar, net zo lang tot de vuurvliegjes weer terugkomen en dan nog een beetje langer, pratend en stilzwijgend, dicht bij elkaar. pas als ze zeker weten dat de zon nog steeds opkomt, zelfs als broers sterven en vrienden veranderen, laten ze zich eindelijk in slaap vallen.
—in het midden van een brandende wereld vol glinsterende sterren.

Reacties: