FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第五章 (Hoofdstuk 5)

Ook de volgende dag gaan Emma, Calum en ik meteen na school naar de Eenhoorn. Mijn ouders zullen wel weer gaan klagen als ik voor de zoveelste keer te laat kom voor het eten, maar vandaag moet het gewoon. Misschien heeft mister Dream zich wel bij Niall gemeld.
,,Wat zie jij eruit!” roep ik tegen Calum, niet in staat om mijn commentaar voor me te houden. Op school is het me helemaal niet opgevallen hoe afgedraaid hij eruitziet, maar nu, na zes uur les en bovendien in het felle daglicht, lijkt hij wel een bejaarde vogelverschrikker.
,,Hij ziet eruit alsof hij niet geslapen heeft.” Stelt Emma treffend vast. Calum' haar staat net als dat van Haasje recht overeind en zijn ogen zijn klein van vermoeidheid.
,,Ik heb een tijd achter de computer gezeten,” zegt hij ontwijkend. ,,Niets wat jullie interesseert.” Ik geloof hem op zijn woord. Met computers heb ik namelijk net zo weinig als met algebra en meetkunde. Tenzij het natuurlijk om muziekprogramma's gaat. Deze keer vlieg ik bijna dwars door de toegangsdeur van de Eenhoorn naar binnen, recht in Niall' armen; Emma heeft het niet beter kunnen doen. Niall weet nog net het blad met lege glazen elegant in evenwicht te houden.
,,En?” Natuurlijk begrijpt Emma' broer meteen wat ik met mijn wel erg bondige vraag bedoel.
,,Ga toch eerst even zitten! Wat willen jullie drinken?” Blijkbaar is hij van plan om het extra spannend te maken. En al dansen er in mijn maag weer eens ontelbare kriebelbeestjes met piepkleine voetjes als idioten in het rond, ik laat me braaf op de bank zakken.
,,En?” vraagt nu ook Emma. Ze is nauwelijks relaxter dan ik. Nog altijd wacht Niall met antwoord geven.
,,Zeg het nou.” Nu word zelfs Calum ongeduldig.
,,Iemand heeft de tekeningen weggehaald!”
,,Wat?!” Precies tegelijk springen Emma en ik op om naar de muren te kijken. De lege muren. Ik frons verbaasd mijn voorhoofd.
,,Wie doet er nou zoiets?” Niall haalt zijn schouders op.
,,Geen idee. Ik ben vanochtend misschien tien minuutjes in de kelder geweest. Toen ik de deur hoorde piepen, ben ik weer naar boven gelopen, maar er was niemand en de tekeningen waren weg. O, klanten! Ik ben zo terug!” Een stelletje kwam de Eenhoorn binnen en kijkt zoekend om zich heen naar een tafeltje. Niall schiet hen gastvrij te hulp.
,,Dat slaat toch nergens op! Op de een of andere manier geloof ik hem niet.” Zeg ik zacht.
,,Wat?” Deze keer bestaat het koor uit Emma en Calum, die me verbijsterd aanstaren.
,,Niall heeft de tekeningen vast zelf weggehaald, omdat hij ze niet mooi vond.” Emma tikt op haar voorhoofd.
,,Jij spoort niet helemaal!” Over haar grote broer laat Emma zich niets zeggen. Ook Calum schudt driftig zijn hoofd. ,,Niall heeft er zeker weten niets mee te maken!”
,,En wie dan wel?” Op dat moment komt Niall weer bij ons tafeltje.
,,Voor ik het vergeet: je schatje heeft zich weliswaar niet gemeld, maar wel hebben gisteren twee jongens je schetsen bewonderd. Ze wilden meer over de kunstenares weten.” Grijnzend geeft hij me een knipoog. Ja, hallo! Emma heeft de tekeningen gemaakt, niet ik, maar het heeft dus geholpen?! ,,Tof, vind je niet?”
,,Dat is geweldig.” Vind Emma en ook Calum steekt goedkeurend zijn duimen in de lucht. Ik trek aarzelend één wenkbrauw omhoog.
,,Dat bewijst in elk geval dat Niall er niets mee te maken heeft,” Zegt Calum zacht als Emma' broer weer achter de bar verdwenen is. ,,Want waarom zou hij zulke coole kunst van de muren halen?” Ook daarop heb ik geen antwoord, maar wel krijg ik plotseling een fantastisch idee.
,,Mensen, ik heb het!” roep ik. Nu staan bij mijn vrienden de vraagtekens in hun ogen. ,,Waarom houden we de tentoonstelling niet gewoon hier? Er komen massa's mensen in het café en blijkbaar zijn ze ook nog eens geïnteresseerd in muziek. Bovendien is deze plek minstens duizend keer beter dan onze suffe aula!”
,,Geniaal idee.” Vind Emma. Ze wenkt meteen Niall en verteld hem over mijn voorstel. Ook hij heeft er natuurlijk niets op tegen.
,,Dat is fantastisch,” Zegt hij. ,,Goed voor jullie en goed voor mij en mijn café.” Emma en ik beginnen meteen te overleggen hoe we dit moeten aanpakken.
,,We maken flyers,” Stelt Emma voor. ,,en die delen we uit in het centrum!”
,,In het uitgaanskrantje willen ze vast ook wel een stukje schrijven,” Zeg ik hardop nadenkend. ,,Alleen moet dat dan wel snel gebeuren, want we hebben nog maar een week!”
,,Hé, ik heb ook een idee.” Zegt Calum plotseling. Hij strijkt een haarlok uit zijn gezicht. ,,Maar niet over de tentoonstelling...”
,,Waarover dan wel?” Emma en ik kijken Calum vol verwachting aan. Hij begint ondeugend te grijnzen.
,,Hoe je die jongen van je misschien zou kunnen vinden!” Wat? Gaat Calum me tips geven over jongens?
,,Zeg op dan!” De tentoonstelling kan nog wel even wachten.
,,Je moet je nummer brengen met echte drums en gitaren. Dat gaat echt geweldig worden. Ik ken nog wel twee gasten die best een keer willen optreden. En zelf kan ik ook wel aardig basgitaar bespelen.” Mijn mond valt open en ik kijk Emma aan, die net zo'n gezicht heeft als dat ik heb. Calum kan gitaar spelen?!
,,Welke jongens?”
,,Michael Clifford en Ashton Irwin. Michael is een gitarist en Ashton een drummer.”
,,Michael kennen we wel ja.”
,,O ja?” Emma knikt.
,,Ja, ik heb gisteravond met hem geappt. Het lijkt me een toffe gozer, jammer dat hij al een vriendin heeft.” Emma knipoogt even.
,,Is dat het enige waar je aan denkt?” Ik kijk Emma verbaasd aan. ,,Trouwens, ik dacht dat je het niet zo op artiesten had?”
,,Ik heb ook liever geen artiest, maar je moet nemen wat je nemen kunt toch?” Ik schiet in de lach. Die Emma is ook echt ongelooflijk!
,,Hé, Emma!” We draaien ons om en daar staat Michael achter ons met een meisje. Godsamme, weer iemand die langer is dan mij. Gelukkig is Emma nog kleiner dan dat ik ben, dus ik voel me niet helemaal klein.
,,Hé Michael.” Zeggen Emma en ik in koor. Calum geeft hem ook een hand.
,,Ik wil jullie voorstellen aan Chantal. Zij is mijn vriendin.” Ik bekijk haar goed. Ze heeft paars haar en ze heeft blauwe ogen. Net zulke blauwe ogen als mijn droomboy.
,,Leuk je te ontmoeten,” begin ik.
,,Ja, maar eigenlijk kan ze niet praten.” Maakt Emma mijn zin af.
,,Waarom niet?”
,,Ze heeft liefdesproblemen.” Zegt Calum.
,,Er was hier laatst een jongen met blond haar en de prachtigste blauwe ogen en vanaf het moment dat wij oogcontact maakte, krijg ik hem niet meer uit mijn hoofd. Hij was zo leuk, maar ja ik zal hem waarschijnlijk toch nooit meer zien.” Wanhopig ga ik op de bank zitten. Emma slaat haar arm om me heen, waarna Calum, Michael en Chantal bij ons komen zitten.
,,Blond haar en blauwe ogen. Weet je zijn naam?”
,,Nee, we hebben alleen oogcontact gehad en daarna is hij weggegaan.”
,,Is het deze jongen soms?” Chantal pakt haar mobiel en laat een foto zien. Emma schrikt.
,,Hoe ken je hem?”
,,Van het weeshuis. Ik woon nog steeds in het weeshuis en hij zat daar ook.”
,,Ja, zat. Hij is mijn broer.” Zegt Emma.
,,Af en toe komt hij nog wel eens langs. Maar hij heeft het goed. Hopelijk ga ik het bij mijn nieuwe ouders ook goed hebben.”
,,Aha.” Zeg ik afwezig nog steeds in gedachte bij hem. Calum kijkt me aan en legt uit dat er internetcommunity's voor één bepaalde stad bestaan. Daarop kun je een persoonlijke pagina maken, met een foto en informatie over jezelf, om op die manier mensen uit je eigen stad te leren kennen. Of ook gewoon om met je vrienden te chatten.
,,Maar goed, binnen zo'n virtuele gemeenschap heb je dus ook verschillende groepen, geordend naar interesse. Ik noem maar wat: basketbal of boekenwurmen of zo. En er is ook een muziekportaal.”
,,Super!” vind Emma.
,,Huh?” vraag ik. Emma geeft me een zachte tik op mijn hoofd.
,,Nola schatje, niet iedereen is zo atechnisch als jij. Misschien spookt je schatteboutje inderdaad wel rond op die community en kun je hem zo leren kennen.” Ik voel hoe de moed me in de schoenen dreigt te zakken. Maar voor ik een pieperig 'dat durf ik niet' kan uitbrengen, heeft Emma mijn gedachten al geraden. ,,Je hoeft hem niet meteen om zijn hand te vragen, hoor. Je kunt hem ook eerst anoniem een berichtje schrijven.”
,,Of onder een pseudoniem. En je foto kun je bewerken.” Voegt Calum eraan toe. Ik zucht en sta op. Ik gooi wat munten bij Niall op de bar en storm door de deur naar buiten, gevolgd door Emma en Calum. Michael en Chantal zijn aardig, maar die hoeven hier niet bij te zijn. We gaan meteen op weg naar mijn huis en bezetten daar de werkkamer van mijn vader. Calum typt het webadres in. Ik ben direct onder de indruk van de site die op het scherm verschijnt: een eenvoudig, elegant ontwerp in grijze en lichtpaarse tinten. Er is een lijst met namen van plaatsen in de omgeving en Calum typt Alkmaar aan. Daarna legt hij me uit hoe alles werkt, en wel zo langzaam dat zelfs ik het snap. ,,Hier typ je je gebruikersnaam in en vervolgens moet je een wachtwoord verzinnen. Met die twee woorden kun je daarna elke keer inloggen.” Een gebruikersnaam weet ik meteen: Guitargirl typ ik. Past perfect bij me!
,,Zullen we dan nu kijken of mister Dreamboy hier ook ergens rondzwerft?” zegt Emma, die daarmee de woorden uit mijn mond haalt. Een paar muisklikken later zijn we inderdaad op het muziekforum aanbeland.
,,Calum, ben jij eigenlijk ook lid van deze community? Je kent het allemaal al zo goed.”
,,Een tijdje geleden heb ik hier wat rondgehangen,” zegt Calum kortaf, terwijl hij haastig langs een rij namen klikt. ,,Maar tegenwoordig niet meer.”
,,Hé, dat is toch Nienke uit 4a?” roept Emma. ,,Jemig die heeft ook een lekkere foto van zichzelf gebruikt. Met zo'n decolleté zou ik mezelf nooit laten fotograferen.”
,,Ze lijkt wel een Michelin-mannetje.” Zeg ik giechelend en ik probeer tijdens al ons gedol te vergeten dat mijn hart in mijn keel klopt.
,,Bingo!” roept Calum plotseling. ,,Ik geloof dat we hem hebben!” Hij geeft me een triomfantelijke knipoog.
,,Wat, gaat dat zo snel?” vraagt Emma verbaasd. En dan zie ik hem. Ik herken zijn gezicht meteen, hoewel zijn foto echt cool bewerkt is, waarschijnlijk met hulp van een speciaal programma. Zijn huid is bijna blauw en zijn haren hebben een vleugje groen. Je kan niet goed zien of het gezicht getekend is of dat het een bewerkte foto is. Hoe dan ook, het ziet er geweldig uit. Hij ziet er geweldig uit.
,,Echt geweldig,” mompel ik, waarmee ik zowel de foto bedoel als het feit dat we hem zo snel hebben opgespoord. En nu weet ik ook eindelijk hoe hij heet. ,,Steve.” Fluister ik zachtjes voor me uit. Ik laat de naam als een stuk chocolade smelten op mijn tong. ,,Steve.”
,,En nu?” vraagt Emma meteen, die niet erg houdt van niets doen en smachten.
,,Wat ga je hem schrijven?”
,,Daar moet ik eerst eens in alle rust over nadenken.” Sputter ik. Emma leunt zuchtend op Calum' schouder.
,,Nola en haar eindeloze getreuzel! Waar wilde je nou eigenlijk nog op wachten? Tot je meerderjarig bent? Of tot hij getrouwd is? Dat zou het in elk geval een stuk spannender maken!”
,,Ik moet zo langzamerhand eens naar huis.” Zegt Calum met een blik op de klok. ,,Mijn moeder zit vast met het middageten op me te wachten.”
,,Eten!” Zegt Emma kreunend. ,,Hoe kun je in zo'n situatie nou aan eten denken?” Daarmee zegt mijn vriendin precies wat ik denk, want ik zal straks aan tafel ongetwijfeld geen hap door mijn keel krijgen. Toch ben ik flink opgelucht als ze er alle twee eindelijk vandoor gaan. Ik heb nu echt tijd voor mezelf nodig. ,,Ik klop later nog wel even.” Zegt Emma voordat ik de voordeur achter haar dichtdoe.

Nadat ik toch nog een half bord spaghetti naar binnen heb weten te krijgen, doorzoek ik op de computer het archief met familiefoto's dat mijn vader ooit heeft aangelegd. Er zijn weliswaar een heleboel foto's van mij, maar met geen enkele daarvan ben ik tevreden. Of ik heb mijn ogen dicht, of mijn haar zit stom, of mijn glimlach is echt vreselijk. Uiteindelijk kies ik voor een foto waarop ik lachend in de verte kijk. Pap heeft me nog niet zo lang geleden laten zien hoe je foto's moet bewerken, dus slaag ik erin om er een zwart-witfoto van te maken en de contrasten nog wat te verhogen. Zo zie ik er best leuk uit. Ik lijk een beetje ouder en op de een of andere manier ook knapper. Na drie pogingen lukt het me eindelijk om de foto op mijn profiel te zetten. Mooi, de eerste stap is gelukt. Vervolgens vul ik mijn persoonlijke informatie in. Ik blijf tamelijk dicht bij de feiten, maar veroorloof me wel wat vrijheid bij het beschrijven van mijn muziekloopbaan. Ik geef mezelf een muziekprijs die ik eigenlijk alleen uit de krant ken en heb het over een tentoonstelling die er nooit geweest is. Ik moet natuurlijk wel Steve's interesse wekken. Nu komt het grootste probleem: het bericht zelf.
,,Hoe lang heb je nog nodig? Ik moet natuurlijk zo langzamerhand...” Ik kruip ineen als mijn vader opeens in de deuropening staat. Gelukkig glimlacht hij en zwaait hij deze keer niet met mijn wiskundeschrift voor mijn neus.
,,Ik ben al klaar.” Snel klik ik het venster weg. ,,Ik moet trouwens toch mijn huiswerk gaan maken.” Wat niet gelogen is. Ik gooi me met een muziekboek op bed en kauw nadenkend op mijn potlood. Hé Steve, je kent me niet, maar dat zal gaan veranderen... Nee, veel te zelfbewust. Zo assertief ben ik gewoon niet. Hallo! Ik ken je uit de Eenhoorn. Sinds ik je daar gezien heb, kan ik aan niets anders meer denken... Nee, dat is echt bagger. Veel te opdringerig! Ik scheur vel na vel uit mijn schrift, krabbel iets op het papier en verfrommel dat vervolgens. Er schiet met gewoon niets te binnen wat zowel grappig als aardig, maar niet te onecht of afgezaagd klinkt. Als de vloer overvol ligt met proppen papier, klinkt Emma' klopsignaal. Ik twijfel even of ik haar zou antwoorden of negeren. Eigenlijk wil ik dit alleen voor elkaar zien te krijgen, want mijn vriendin heeft over het berichtje vast weer allerlei speciale ideeën. Maar helaas moet ik toegeven dat ik zonder haar hulp gewoon niet verder kom.

,,O, hier is iemand lekker creatief bezig geweest!” Emma zoekt zich op haar tenen een weg door mijn kamer.
,,Ik kan helemaal niets bedenken.” Zeg ik kreunend.
,,Ach, Nola schatje... Dat hebben we toch zo voor elkaar.” Emma duikt naast me op bed en dicteert theatraal: 'Mijn allerliefste! Wij horen bij elkaar als tomaten en mozzarella. Als friet en mayonaise. We moeten gewoon gauw iets afspreken!' Dit geweldige voorstel beloon ik met een lachaanval en ik gooi mijn vriendin een kussen naar haar hoofd.
,,Waarom niet meteen: we passen bij elkaar als zweetvoet en sportschoen? Of puistje en camouflagestift?” verzin ik verder. ,,Maar nu even serieus, Emma. Het moet afgezaagd klinken, maar ook niet overdreven sentimenteel. Cool, maar niet te cool.” Zeg ik.
,,Hm, eens even zien...” In het volgende halfuur doet Emma nog minstens een dozijn voorstellen en bij elk nieuw idee word mijn indruk dat ze me niet echt verder helpt groter. Check this out! Nola talks2u in Alkmaar-town! Zegt ze bijvoorbeeld om met haar fantastische Engelse accent te pronken. Het lijkt eeuwen later voor er eindelijk een bericht in mijn schetsblok staat waarmee ik tevreden ben:

Guitargirl@Steve
Het was geen kunst om jou in de Eenhoorn op te merken, en dat kwam niet door je muziekmap. Je beeld stond meteen in mijn hersens gegrift. Ik zou graag meer van je zien dan alleen een vluchtige schets. Dus leg je muziekmap opzij en klim in het toetsenbord. CU, Guitargirl.

Emma knikt instemmend.
,,Niet te plat, niet te fake en niet te slap,” stelt ze vast. ,,En nu wordt het dus afwachten! Maar ach, van zo'n berichtje moet hij gewoon wel nieuwsgierig worden. Dus hup, gauw naar de pc!” Op dat moment steekt mijn moeder haar hoofd om de hoek van de deur.
,,Nola, we gaan zo eten. Wil je mee-eten, Emma?” Emma schudt haar hoofd.
,,Nee, ik moet naar huis.” Zegt ze met een blik op mijn wekker. Pas dan merk ik dat het al na zessen is. Voordat mijn vriendin vertrekt, werpt ze me nog een dreigende blik toe. ,,En nou niet terugkrabbelen, begrepen?”

Reacties: