FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第七章 (Hoofdstuk 7)

Meteen na het einde van de les ga ik met Calum mee naar huis. Zodra we er zijn, bel ik mijn moeder om te vertellen waar ik ben.
,,Hé, dit is te gek,” stel ik vast als ik het huis wat beter bekijk. ,,Echt mooi!” Het is niet erg groot en aan de buitenkant brokkelt op een paar plekken het pleisterwerk een beetje af, maar de kamers zijn ingericht met supermoderne meubels. Bij de chique inrichting valt Calum met zijn slobberige spijkerbroek en All Stars eigenlijk een beetje uit de toon, net zoals ik. Snel trek ik mijn shirt recht en haalt een hand door mijn haren. ,,Wauw.” Breng ik verbaasd uit als we Calum' kamer binnen komen. Oké, in de kasten staan weer de bekende natuurwetenschappelijke tijdschriften en zijn sciencefictionboeken, en natuurlijk is de gigantische pc met plat beeldscherm het pronkstuk van de kamer, maar verder heeft dit alles hier niets meer gemeen met zijn oude kinderkamer. De meubels zijn gitzwart en de wanden heeft hij knalrood geverfd. Dat maakt de kamer weliswaar vrij donker, maar het ziet er echt geweldig uit. De ramen komen bijna tot aan het plafond en bieden een fantastisch uitzicht op de tuin. Door het antieke houten bureau krijgt de verder heel moderne kamer toch iets gezelligs. Leuke stijl, het bevalt me wel. ,,Ha, die mag natuurlijk niet ontbreken.” Stel ik lachend vast als ik de poster met Albert Einstein zie, waarvan de hoekjes al aardig kapot beginnen te gaan. Met een ondeugende blik steekt Calum' idool zijn tong naar ons uit.
,,Nee, die gaat overal met me mee,” antwoord Calum. Hij trekt voor mij een knalrode nepleren stoel bij de tafel. Hij ziet mijn verraste blik en verteld: ,,daar liep ik in Londen tegenaan en ik moest hem gewoon hebben. Hij deed me zo denken aan onze bank in de Eenhoorn.” Super geduldig legt Calum me de ene wiskundeopgave na de andere uit; als het nodig is zelfs vijf keer dezelfde som achter elkaar.
,,O, moet dat zo? Dat is helemaal niet zo moeilijk.” Mompel ik elke keer verbaasd wanneer er weer een kwartje bij me gevallen is. Enthousiast glimlachend en met een verhit gezicht kijk ik naar mijn vriend.
,,Zie je wel, je bent helemaal niet zo stom.” Zegt hij met een brede grijns en hij stompt me vrolijk in mijn zij. Dan grijpt hij naar de geodriehoek, net op het moment dat ik die wil pakken om een grafiek te tekenen.
,,O, gaat uw gang, mijnheer.” Zeg ik met een overdreven beleefd gebaar.
,,In geen geval, dames gaan voor.” Antwoordt Calum en hij maakt een elegante buiging. Ik schiet in de lach.
,,We kunnen hem ook delen, ieder een helft.”
,,Vanzelfsprekend, met jou wil ik alles delen, zelfs mijn geliefde geodriehoek.” Zegt Calum.
,,Ik voel me vereerd, uwe wiskundige hoogheid.” Reageer ik, waarop ook hij begint te proesten.

,,Ik heb gehoord dat Calum je bijles geeft?” vraagt mijn vader 's avonds tijdens het eten.
,,Ja, en hij kan heel goed uitleggen,” Antwoord ik. ,,Ik heb mijn wiskunde nog nooit zo snel begrepen. Hij heeft het echt in de vingers.”
,,Mooi, mooi.” Pap verdwijnt weer achter zijn krant.
,,En verder?” vraagt mijn moeder. ,,Nog nieuws van de muziekklas?”
,,We houden onze tentoonstelling in de Eenhoorn. Daar is het echt veel cooler dan op school. Haasje vond het idee ook meteen geweldig.”
,,Als je met al die muziek je schoolwerk maar niet vergeet.” Mompelt pap. Hij ritselt met het sportkatern. Mam rolt met haar ogen en geeft me een samenzweerderige knipoog. Ik giechel. Dan sta ik op en zet mijn bord in de afwasmachine. Tenslotte heb ik nog iets belangrijks te doen. Haastig, om pap voor te zijn, ga ik achter de pc zitten. Guitargirl typ ik en daarna toets ik mijn wachtwoord in. Verdorie, nog steeds geen post! Oké, Steve hoeft natuurlijk niet dagelijks in te loggen op het forum... Of wilde hij gewoon geen antwoord geven? Ik ga op mijn kamer aan mijn bureau zitten en krabbel wat in mijn muziekschrift. Maar ik ben niet in de juiste stemming om een nummer te schrijven. Met mijn hoofd in mijn handen staar ik uit het raam. De hemel is helder en er flonkeren een paar eenzame sterren. Wat zou het romantisch zijn als Steve nu bij me zou zitten, mijn hand zou vasthouden en samen met me naar de nachthemel zou kijken... ik zucht. Nola, hou je nou gewoon bij de feiten. Emma zal je vierendelen als ze je zo ziet. Ik kijk op mijn wekker. Het is nog niet te laat om bij mijn vriendin aan te kloppen. Bovendien is het morgen zaterdag en hoeven we dus niet naar school. En een beetje afleiding kan nu geen kwaad.

,,Misschien heeft hij mijn berichtje helemaal niet gekregen?” Opnieuw hebben we beslag gelegd op mijn vaders pc en ik check de map met verzonden berichten.
,,Jawel, het is verstuurd,” stelt Emma vast. ,,geen paniek,” zegt ze in een poging om me gerust te stellen. ,,geduld is de moeder van de, eh... porseleinkast of zoiets.”
,,Ha, dat moet jij zeggen.” Tenslotte is Emma altijd degene die direct door het lint gaat als iets niet loopt zoals ze het zich had voorgesteld. Emma klikt door de community tot ze weer bij de pagina van Ella komt.
,,Eigenlijk is dit de kans om die trut een keer flink beet te nemen,” denkt ze hardop. ,,Een fakeberichtje of zo... Och jeetje, moet je die foto nou toch zien. Wat heeft ze zich toegetakeld.” Emma heeft gelijk. In de bibliotheek heb ik bij het zien van Ella's foto ook gegild van schrik. ,,En met haar leeftijd heeft ze ook zitten smokkelen,” stelt Emma verontwaardigd vast. ,,Alsof die knokige lat voor een twintigjarige zou kunnen doorgaan!” Op dat moment laat een zacht 'pling' me weten dat er een mailtje in mijn postvak gearriveerd is. Mijn hart maakt een sprongetje en een ogenblik staar ik Emma als versteend aan. Als ze mijn blik zit, begint ze te proesten. ,,Jemig, Nola. Ben je gek of zo! Je gaat me toch niet vertellen dat je dat berichtje niet durft te lezen?”
,,Natuurlijk wel,” antwoord ik en snel grijp ik naar de muis. Steve@Guitargirl staat er als afzender. Iemand pakt al mijn organen beet en schudt eraan als aan een appelboom.
,,Nola, lees alsjeblieft dat stomme mailtje!” Zoals gewoonlijk drijf ik mijn vriendin weer eens tot waanzin. Één keer diep ademhalen, langzaam tot drie tellen... ik klik op openen.

Steve@Guitargirl
Hé Guitargirl,
Ik heb jou ook gezien in de Eenhoorn en sindsdien krijg ik het beeld van jouw gezicht niet meer uit mijn hoofd.
Ik voel er niet veel voor om het uit te gummen en zou het leuk vinden om meer van je te horen!
Je Steve.

,,Wauw,” merkt Emma terecht op. ,,Aardig.”
,,Hm...” Je Steve... Mijn Steve! Opnieuw word er in mijn maag wild gefeest: vlinders, kriebelbeestjes... Geen idee wie daar allemaal over de dansvloer trippelen, maar het voelt in elk geval prettig.
,,Wat een geluksvogel ben jij. Als dat niet de ware is!”
,,Misschien...” Zeg ik. En ik grijns en grijns. Er klopt iemand op de deur.
,,Zijn jullie al zover?” vraagt mijn vader.
,,Ja, bijna.” Roep ik. Ik werp nog een laatste blik op de afsluitende regel met Je Steve, log uit en sluit het forum. Met Emma naast me zweef ik als een elfje – en nog altijd met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht – langs mijn verbaasde vader terug naar mijn kamer.
,,Waar wacht je nou nog op? Schiet op, terugschrijven.” Zegt Emma. Meteen word ik wakker uit mijn dagdromen.
,,Misschien is het je niet opgevallen, maar de computer is bezet, Emma.”
,,Je kunt toch alvast een nieuw berichtje opstellen. Met dat tempo van jou lijkt het me verstandig als je nu vast een antwoord begint te verzinnen.” Ik merk dat ik mijn geduld begin te verliezen. De laatste tijd werkt de betweterigheid van Emma me regelmatig op mijn zenuwen, en het vederlichte gekriebel in mijn buik helpt op het moment ook niet mee. ,,Nola schatje, ik wil je alleen maar helpen. Doe hem gewoon een voorstel voor een afspraak, dan zijn jullie meteen weer een stap verder.”
,,Afspraak? Ben je gek geworden? Zo snel gaat dat echt niet.” Emma rolt geërgerd met haar ogen.
,,Wat je wilt. Zie dan maar hoe je het in je eentje verder redt.” Ze grijpt haar tas en beent met hoog opgeheven hoofd naar de deur.
,,Ach, Emma... Doe nou niet meteen zo beledigd.” Ik pak mijn vriendin bij haar schouders en draai haar om. ,,Sorry, echt. Maar ik ben gewoon niet zo ervaren in dit soort dingen en heb dus wat meer tijd nodig.”
,,Joh, het is wel goed.” Reageert Emma, maar ze ziet er niet erg overtuigend uit. Dat veranderd pas nadat we met vereende krachten eindelijk een berichtje hebben opgesteld:

Guitargirl@Steve
Blij dat je niet meteen naar een gummetje grijpt.
Wat dacht je van een muzikale uitwisseling? Wat voor nummers schrijf jij het liefst?
Guitargirl.

Het woordje 'je' in de laatste regel heb ik na zorgvuldig nadenken en op Emma' advies achterwege gelaten. Mijn vriendin vind dat ik het hem niet te gemakkelijk moet maken. Uit de inhoud van mijn mailtje kan hij al opmaken dat ik in hem geïnteresseerd ben.
,,Muzikale uitwisseling.” Zegt Emma giechelend. ,,Als dat hem niet in het hart raakt, is hij een betonblok.” Ik tik het berichtje uit op de pc, die inmiddels weer vrij is.
,,Op hoop van zegen.” Verzucht ik en ik klik op Verzenden.

Reacties: