FanFic.nl

One Shots/Stand Alones en Schrijfwedstrijden

Schrijfwedstrijd Nadezhda, opdracht 1 ~Miep~

Toen Lily Evers, toentertijd elf, in de auto zat op weg naar King’s Cross Station, had ze zichzelf voorgenomen dat ze vooral niet zou gaan opvallen op Zweinstein. De jaren die ze had doorgebracht op de lokale basisschool hadden duidelijk hun sporen achtergelaten, en Lily wilde gewoon niet meer beoordeeld worden op basis van haar haarkleur en haar ietwat vreemde dingetjes en datjes. En dus, als gevolg van de beslissing, deed Lily Evers dingen niet die ze eigenlijk wel wilde doen.
Ze huppelde niet. Ze deed geen dieren na. Ze deed alsof wormen haar bang maakten en alsof Zwerkbal helemaal niets voor haar was. Ze paste zich op het tempo van de menigte aan. Ze probeerde zo veel mogelijk haar mond te houden. En ze vond het verschrikkelijk.
Het enige dat Lily niet aan haarzelf had veranderd was haar nagelbijten. Ze kon tot bloedens toe bijten. Ze beet de huid rondom de nagels stuk. Ze kauwde door nagellak en anti-bijt heen. En alhoewel het er lelijk uit zag, maakte stress van school het eigenlijk alleen maar erger.
(Goddank was ze gezegend met lange nagelbedden.)
Lily was al vanaf het begin vriendinnen met Marlène Magister. Marlène, ook wel Marlie genoemd, droeg vanaf haar tweede jaar zware oogmake-up en droeg vanaf haar derde jaar haar haren kort en paars, dat in de loop van de jaren vaak zou veranderen. Ook had ze haar oren zelf gepiercet, tot argwaan van haar medestudenten. Marlie zelf vond het uniform van Zweinstein gewoonweg afgrijselijk en droeg het daarom ook zo apart mogelijk als toegestaan. Niet alleen haar obsessie met onnatuurlijke haarkleuren en het feit dat ze veiligheidsspelden als oorbellen, panty’s die meer gat waren dan panty en regenboogkousen droeg zorgden ervoor dat Marlie een buitenstaander werd, maar ook dat een populairder meisje uit hun jaar, Madelief Warrens, Marlie gewoonweg haatte. Dat gevoel was wederzijds.
(Marlie liet het niet merken dat ze Madelief niet mocht.)
(Madelief wel.)
(Marlie noemde Madelief dan wel heel tactisch ‘Onkruid’ achter haar rug om.)
Toen Marlie tijdens één van de astronomielessen geïnteresseerd raakte in buitenaards leven, met name hun begroetingen, werd Marlie volgens hun jaar nog vreemder. Marlie bedacht begroetingen tijdens de lessen, tijdens de lunch, en droomde hardop over haar toekomstige partner van een andere planeet.
(“Weet je, Lils, ooit zal ik trouwen met een alien.”
“Blijf vooral dromen, Marlie.”)
Marlie haar favoriete begroeting was de eerste die ze ooit had bedacht. Ze drukte haar palm tegen het voorhoofd van de persoon die ze wilde begroeten, en zei dan: ‘Miep’. Lily vond ‘m zelf nogal typisch, maar tegelijkertijd ook amusant, dus het werd hun vaste begroeting. Alhoewel Lily nog steeds niet echt op wilde vallen, had haar vriendschap met Marlie haar iets veranderd, en dus kreeg Lily het voor elkaar om de aparte manier van gedag zeggen aan te nemen.
(Eigenlijk raakte ze aan aandacht gewend door de aandacht die ze kreeg tijdens de geregelde woordenwisselingen met James Potter, maar daar hebben we het niet over.)
(Of toch een beetje dan.)
Tijdens de les Toverdranken werd Lily jammer genoeg gepaard met Madelief – ze wierp Slakhoorn een blik vol verraad en teleurstelling toe – die nooit iets deed en alleen maar zeurde over hoe verveeld ze wel niet was. Toen Lily druk bezig was de juiste ingrediënten juist in de drank te verwerken, slaakte Madelief, die gapend had opgekeken van haar minutenlange inspectie van haar nagels, een gil.
Lily liet van schrik de keverogen vallen.
“Lily, je nagels zijn echt afgrijselijk!”
Nog nooit had ze zich zo ellendig gevoeld. Niet toen haar goudvis overleed door haar slechte zorgen toen ze zes was, niet toen haar basisschoollerares haar had beschuldigd van het bang maken van andere leerlingen, en niet toen Petunia haar vol afkeer had aangekeken vorige zomer, vlak voordat ze naar Zweinstein vertrok. Het merendeel van de klas liep weg bij hun brouwsel om Lily’s handen te bekijken, en gruwelden als ze een glimp van haar nagels opvingen, om daarna lachend met hun vrienden erover te praten. Lily stopte haar handen in haar gewaad, en liet haar haren voor haar gezicht vallen – dat nu even rood was als het gordijn voor haar ogen.
Toen een ontzette en verhitte Slakhoorn de klas tot bedaren had gebracht en iedereen weer achter zijn ketel stond, trok hij tien punten van Huffelpuf af en liet Madelief nablijven, al leek dat haar helemaal niet uit te maken. Tevreden glimlachend inspecteerde ze weer haar eigen nagels, en wierp zo af en toe een blik op die van Lily, om dan spottend te grinniken.
De rest van de dag was lang en vermoeiend. De blikken die Lily werden toegeworpen waren niet bepaald medelevend, en iedereen leek de neiging te hebben om naar haar handen te kijken terwijl ze aantekeningen maakte. Toen de laatste les van de dag en van de week eindelijk voorbij was, wilde Lily eigenlijk alleen nog maar opkrullen in haar bed, er nooit meer uit komen, en tegen zo min mogelijk mensen praten. Vooral niet tegen die Potter.
Maar als men van de duivel spreekt, trapt men hem op zijn staart.
Toen Lily met Marlie op haar hielen in de richting van de toren van Griffoendor beende, pakte iemand haar bovenarm voorzichtig vast.
“Evers.”
Lily’s blik schoot naar die van Marlie, die half glimlachend haar schouders ophaalde en met haar duim in de richting van de toren seinde. Lily knikte en draaide zich toen zuchtend om. “Wat is er, Potter?”
James leek niet op zijn gemak. “Dat was gemeen.” Zei hij. “Van die Madelief Warrens.”
Lily rolde met haar ogen. “Daar was ik zelf ook al achter gekomen.”
“Ik bedoel,” verduidelijkte hij zichzelf, “dat ik dat ook gemeen van haar vond. Een hoop anderen vonden dat blijkbaar niet.”
Ze trok een wenkbrauw op. “Je punt?”
“Hé, Gaffel, kom je?” riep Sirius. De rest van de Marauders stonden een heel eind verderop. James stak zonder zich om te draaien zijn vinger op, om aan te geven dat ze even moesten wachten.
“Mijn punt is dat, als Madelief een jongen was geweest, ik haar ballen eraf had vervloekt. Zijn ballen.” Verbeterde James zichzelf een paar seconden later. “Haar. Zijn – ach, laat ook maar.”
“Ehm, dankjewel, denk ik.” Zei Lily. Ze wist eigenlijk niet goed wat ze moest zeggen.
James knikte, tuitte zijn lippen, stopte zijn handen in zijn zakken en draaide zich op zijn hakken om. Hij had al een paar passen gezet, toen er een idee in haar hoofd opkwam.
“Potter, wacht.”
Hij stopte en draaide zich om. “Ja?” vroeg hij, enigszins onzeker.
Lily haalde diep adem, stapte naar hem toe en drukte de palm van haar hand tegen zijn voorhoofd.
“Wat-” begon James verward, voordat hij door haar werd afgekapt.
“Miep.” Zei ze.
Grijnzend haalde ze haar hand van zijn voorhoofd af en sloeg haar armen over elkaar heen, genietend van de duidelijk blos op zijn wangen.
“Dag Potter,” zei ze toen, en ze draaide zich om.
“Wat was dat nou?” vroeg Marlie. “En waarom kijk je zo tevreden? Je maakt me bang, Lily.”
“Ach,” antwoordde ze haar beste vriendin. “Ik begin me hier eindelijk op mijn gemak te voelen.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.