FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

De uitdaging

Het was al de vijfde dag dat de zon volop scheen en het kwik in de middag tegen de dertig aanzat. Harry had met dit mooie weer eigenlijk helemaal geen zin om zwerkbal te spelen. Vandaar dat toen hij het veld op kwam lopen, na de gebruikelijke ‘peptalk’ van Oliver, en de spelers van Zwadderich klaar zag staan om te trainen, hij het liefste omdraaide, zich omkleedde en met Ron en Hermelien wat degelijks ging eten.
“Niet nog eens,” mompelde Oliver terwijl hij naar Marcus Hork, de aanvoerder van Zwadderichs team, liep. “Luister, als ik zo rondkijk zie ik geen nieuwe spelers en toen ik het veld reserveerde was ik er erg zeker van dat het niet bezet was.” Hork keek Oliver afwachtend aan, alsof hij de hint nog niet snapte. Harry wist echter dondersgoed dat Hork het snapte, wat hem eigenlijk alleen nog maar chagrijniger maakte. “En? Jij en je kleutertjes zijn te laat Plank, bijna een half uur. Wij mogen nu spelen,” gromde Hork. Oliver leek niet onder de indruk te zijn. “Ik weet vrijwel zeker dat het niet zo werkt,” antwoordde hij. Harry betwijfelde of dat hen ging helpen. Hork zag er niet bepaald uit als iemand die zich aan de regels wilde houden. “Rot op Plank, jullie hebben elke weekend het veld. Ik weet zeker dat professor Sneep ons eerder laat spelen alleen al omdat wij nooit de kans krijgen om te trainen,” zei Hork. Hij had gelijk, vond Harry. Oliver was geobsedeerd door zwerkbal dit jaar. Het was immers zijn laatste jaar en het was zijn laatste kans om de zwerkbal beker te winnen. Harry had het met hem te doen, maar het was een hele tijd geleden dat hij op een normale manier zijn weekend kon beginnen.
‘Prima,” spuwde Oliver geïrriteerd, wetend dat hij het toch niet ging winnen van Hork. Het Griffoendor team draaide zich verslagen om en liep terug naar de kleedkamers terwijl de Zwaderaars weer bezig gingen met waar ze mee bezig waren. “Potter.” Harry draaide zich nieuwsgierig, maar nog steeds chagrijnig, om. Draco liep grijnzend naar hem toe. Harry zuchtte, hij wist wat er ging komen en wilde er eigenlijk mee stoppen, maar in dat geval zou hij de verliezer zijn. “Wat dacht je van een nieuwe uitdaging?” vroeg hij terwijl hij zijn armen kruiste. “Wat had je in gedachten?” vroeg Harry, wat al gelijk het voorstel aanvaarde. Draco moest er even over nadenken. “Wat dacht je van kamperen in het verboden bos?” stelde hij voor terwijl hij weer gemeen begon te grijzen. Harry schoot bijna in de lach van het voorstel. “Het verboden bos? Wil je dood ofzo,” grinnikte hij. “Ik meen het bloedserieus. Wat nou als het onze laatste uitdaging is? The grand finale.” Draco maakte een handgebaar terwijl hij de Engelse woorden uitsprak. Harry twijfelde er niet over, het verboden bos was een gevaarlijke plaats met wezens waar hij ’s nachts nachtmerries van kreeg. Bovendien was Sirius Zwarts nog steeds niet gepakt en krioelde het bos van de Dementors. “Nee,” antwoordde hij dan ook steevast. “Hoezo nee? Je weet wat dat betekend?” grinnikte Draco. Harry wist maar al te goed wat dat betekende. Hij keek bedroeft naar de zwerkbalhoepels, waar een van Zwadderichs jagers net de slurk doorheen gooide. “Wij winnen,” antwoordde Draco zijn eigen vraag. “Oké! Prima! Wanneer had je de uitdaging in gedachten?” gromde Harry. Hij wilde Oliver en de rest van het team niet teleurstellen, ze hadden immers al een wedstrijd verloren dankzij hem. “Vanavond, acht uur achter Hagrids huis.” Het was niet eens meer een voorstel, Draco stond er gewoon op. Harry gaf een kort knikje, dit bleek genoeg te zijn want de jongen draaide zich om en stortte zich weer volledig op zwerkbal. Harry draaide zich verward om en liep naar de kleedkamers.
Waar ging hij een tent vandaan halen?
*
Hij wist niet waarom hij dit deed. Hij had geen idee waarom hij Draco’s uitdagingen in de eerste plaats geaccepteerd had. Het leek hem alsof hij het moest doen, alsof hij zich moest bewijzen tegenover hem, dat als hij dit gehaald en gewonnen had dat Griffoendor voor eeuwig Zwadderich had verslagen. Natuurlijk was dit niet waar, en hij wenste dat hij dit eerder had gerealiseerd. Want nu stond hij op het punt om het verboden bos in te stappen, terwijl er duizenden Dementors ronddwaalden en mogelijk een ontsnapte moordenaar, die nota bene naar hem op zoek was, verbleef. Hij rilde even.
“Al bang Potter?” Draco kwam er met een grote grijns aangelopen, zoals hij vrijwel altijd doet. Harry was er niet meer van onder de indruk. Sterker nog, het had hem verbaasd als het niet zo was gegaan. “Natuurlijk niet, jij?” vroeg hij dapper. Draco stootte een kort lachje uit. “Wat denk jij? Ik heb niks om bang voor te zijn. Jij daarentegen wel.” Harry wist waar hij het over had en had zich er al op voorbereid. “Goed, de eerste die het bos uitrent is de verliezer,” zei Draco. Dat bleek de enige regel. “Wat als we er morgenvroeg allebei nog zijn?” Draco keek Harry serieus aan, daar had hij nog niet over nagedacht, gokte Harry. “Dat zien we dan wel,” mompelde hij terwijl hij zijn eerste stappen richting het bos zette. Harry volgde hem op de voet.
Het duurde een tijdje voor Draco zijn spullen neerzette. “Dit lijkt me wel een geschikte plek,” zei hij. Harry knikte instemmend en begon zijn spullen uit te pakken. Met zijn toverstok was het niet ingewikkeld om de tent die hij, bij toeval, in het kasteel had gevonden op te zetten.
“Goed, welterusten dan,” zei Harry twijfelend. Draco knikte, maar zei niks meer tegen Harry voordat hij de tent inging. Harry keek nog eens om zich heen voor hij de tent inkroop. Hij kon hier flink in de problemen door komen. Als het idee van Sirius Zwarts hem al niet genoeg opjaagde, dan waren het wel de consequenties die professor Anderling zou ondernemen als ze erachter kwam. Hij deed dan ook de hele nacht geen oog dicht. Hij gokte dat Draco ook nog steeds wakker lag, maar nog lang niet van plan was om weg te gaan. Net zoals Harry trouwens, hij had naast de vreemde geluiden die een aantal kilometer verderop leken te zijn nog niks engs ontdekt, tot zijn opluchting.
Na iets wat een aantal uren leken te zijn hoorde Harry een geritsel, het klonk nogal dichtbij en de adrenaline schoot door de jongen zijn lijf heen. Hij pakte zijn toverstok en richtte het op de ingang van zijn tent. De oorzaak van het geluid bleek echter alleen Draco te zijn, die met een beangstig gezicht zijn tent binnen kwam kruipen. “Wat is er?” vroeg Harry zo slaperig mogelijk, alsof de jongen al die tijd had liggen slapen. Het kwam niet heel overtuigend over. “Ik hoorde iets! Er kroop iets tegen mijn tent aan en ik zweer dat hij nu is ingezakt.” Draco kwam bibberend tegen Harry aanzitten. “Betekend dat dat ik de wedstrijd heb gewonnen?” vroeg Harry hoopvol. Draco keek hem narig aan. “Nee, ik ben er toch nog?” spuwde hij. Harry’s hoop vervloog. Hij had niet veel tijd om erover na te denken, het beest dat Draco zo bang had gemaakt had het nu op Harry’s tent gemunt. Draco gilde zachtjes en hief ook zijn toverstok.
Ondanks dat het niet heel lang duurde voordat het geluid weer weg was zaten de jongens nog zo’n twee uur met geheven toverstokken die bijna trillend op de ingang van de tent gericht waren, en voor ze het wisten werd het al een stuk lichter. Harry liet zijn stok uiteindelijk dalen en geeuwde. “Ik denk dat het wel veilig is,” mompelde de jongen slaperig. Draco leek nog niet helemaal zeker. “Wat als het terug komt?” vroeg hij angstig. “We hebben zo’n beetje de hele nacht gewacht tot het beest terug kwam Draco, ik denk dat het wel veilig is.” Harry begon zijn slaapmat weer op te rollen en zijn spullen in te pakken. “Ga nou maar je spullen pakken, voor ze ons missen.” Draco gehoorzaamde en verliet Harry’s tent.
Op de terugweg probeerden ze zo onopvallend mogelijk naar het kasteel te komen. Draco stond erop dat Harry eerst ging, voor het geval dat ze wel gepakt werden. Harry wist, hoe mocht Joost weten, ongemerkt het kasteel te bereiken. Hij had geen zin om te wachten tot Draco ook binnenkwam. Hij wilde eigenlijk alleen maar in zijn bed liggen en slapen.
Natuurlijk werd dit idee hem gelijk ontnomen door Ron en Hermelien die nieuwsgierig en ongerust in de fauteuils zaten te wachten op zijn terugkomst.
“Wil je dit alsjeblieft nooit meer doen? We waren doodongerust!” schreeuwde Hermelien bijna. “Zij vooral, ik ben eigenlijk heel benieuwd naar je verhalen. Wie heeft er gewonnen?” vroeg Ron. “Niemand,” antwoordde Harry schouderophalend. “Maar aangezien slapen hem nu toch niet word, waarom gaan we niet alvast naar beneden om wat te eten te halen? Ik ga dood van de honger.” Ron en Hermelien knikte zwijgend en ze liepen naar beneden. Daar trof Harry Draco in dezelfde staat tegen.
“Potter!” riep hij. Harry zuchtte. “Wat?” vroeg hij geïrriteerd. Draco was naar hem toegelopen. “Niemand hoeft hierover te weten oké?” siste hij. Harry grinnikte. “Wie heeft er gewonnen dan?” vroeg hij voor de zekerheid. “Niemand. Zie je donderdag op het zwerkbalveld,” gromde Draco en na een vuile blik liep hij terug naar de Zwadderich tafel, om vervolgens zijn ontbijt op te eten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.