FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第十二章 (Hoofdstuk 12)

,,Wat is er met jou aan de hand?” Calum kijkt me geschrokken aan als ik bij hem aanbel voor bijles. De schok van daarnet is blijkbaar nog van mijn gezicht af te lezen. ,,Kom eerst even binnen.” Zegt hij als ik geen antwoord geef. Hij duwt me zijn kamer in, ik laat me op de rode stoel vallen en hoewel ik van plan was geweest om mijn beste vriend niets te vertellen, stroomt opeens alles eruit. Ik kan er gewoon niets aan doen. Ik vertel dat Steve me bij onze eerste date heeft laten zitten, maar daarvoor zijn excuses had aangeboden, waarna ik hem een tweede kans had gegeven. Dat ik hem zo-even met een meisje heb gezien en dat hij zich zo vreemd heeft gedragen dat ik nu helemaal onzeker ben geworden en absoluut niet naar ons afspraakje wil gaan. Calum luistert geduldig en onderbreekt me geen enkele keer. ,,Dat is heel vreemd.” Zegt hij als ik eindelijk klaar ben en alleen nog tegen mijn tranen vecht. Ik staar naar het tapijt onder mijn voeten. Het heeft een zwart met rood patroon, maar de ruiten vervagen voor mijn ogen alsof iemand er plasticfolie overheen heeft gelegd. ,,Dat spijt me echt, Nola!” Calum gaat op de leuning van de stoel zitten en legt troostend een hand op mijn schouder. ,,Misschien heeft hij je werkelijk niet gezien en was dat meisje gewoon een goede vriendin, of zijn nichtje. Ze hebben elkaar niet echt gezoend, of elkaars hand vastgehouden, toch?” Ik schudt mijn hoofd.
,,Nee, maar ze konden het erg goed met elkaar vinden, dat was duidelijk.”
,,Hm. Misschien is hij wel bijziend, of bracht het zien van jou hem zo van zijn stuk dat hij bang was om ter plekke onderuit te gaan. Dat kan ik me best voorstellen, echt!” Nu moet ik wel grijnzen.
,,Bedankt.” Fluister ik en ik glimlach naar Calum. ,,Dat is lief van je.”
,,Met wiskunde wordt het vandaag niet veel meer, wat dacht jij?” vraagt Calum. Ik haal diep adem en antwoord dan: ,,Ik ben bang dat ik me op het moment geen pauze kan veroorloven. Als Zuidema ons volgende week een proefwerk geeft, moet ik er klaar voor zijn. En bovendien is het een goede afleiding.”
,,Vooruit dan!” En met die woorden pakt Calum met beide handen de leuning van de stoel en rijdt me met stoel en al in halsbrekend tempo naar het bureau.
,,Hé, niet zo snel!” Gil ik en ik grijp me vast aan de armleuningen. Daarop doet Calum nog een extra rondje door de kamer. Hij laat de stoel in de bochten zo ver kiepen dat ik er bijna uit val.
,,Houdt u vast, dames en heren, nu begint het pas echt!” En eindelijk komen dan toch de tranen, alleen zijn deze van het lachen.

Pas als ik weer buiten voor Calum' huis sta, merk ik wat een prachtige middag het vandaag is. De zon piept af en toe tevoorschijn en ik hoor zelfs een paar vogels kwetteren. Het is niet over het hoofd te zien dat de lente steeds dichterbij kwam en daarmee ook de tijd waarin overal zoenende stelletjes uit hun holen zullen kruipen. Terug naar huis neem ik de weg door de binnenstad. Mijn hart klopt wild als ik langs de plek kom waar zich eerder vandaag de scene met Steve had afgespeeld. Als ik de Eenhoorn nader, moet ik weer aan de opening van morgen denken. Wie zal de eerste prijs in de wacht slepen? Daar heb ik het met Emma nog helemaal niet over gehad, maar het zou echt gek zijn als zij zou winnen. Tot nu toe hebben we elkaar nooit als concurrenten gezien en ik hoop dat het ook nooit zal gebeuren. Tenslotte is de sfeer tussen ons toch al enigszins gespannen. Zodra ik bij het café aankom, zie ik dat de deur wijd open staat. Blijkbaar wilt Niall ook een beetje voorjaarslucht in zijn 'gammele keet' hebben. Ik werp een blik naar binnen en mijn ogen moeten eerst wennen aan de donkere ruimte. Is dat niet Emma, die daar aan de bar staat? Ze merkt mij op hetzelfde moment op en krimpt geschrokken ineen, alsof ik haar tijdens het stelen betrapt heb.
,,Nola,” roept ze met iets te hoge stem. ,,wat een verrassing!” Maar echt vrolijk lijkt ze niet. Mijn glimlach voelt ongemakkelijk, maar ook Emma gedraagt zich vreemd afstandelijk en ze vliegt me niet zoals anders tegemoet om me te omhelzen. In plaats daarvan blijft ze stijf op de barkruk zitten. In haar handen heeft ze een bierviltje, dat ze vakkundig en met grote precisie uit elkaar plukt. De kleine papiersnippers vallen op de bar of dwarrelen als confetti op de grond. ,,Dus jullie twee zijn al klaar met wiskunde bijles?” vraagt mijn vriendin terwijl ze me van opzij aankijkt. Ik knik.
,,Jullie lijken samen een perfect team te vormen, jij en Calum, niet?” Niall knipoogt naar me van achter de bar.
,,Gaat wel.” Mompel ik en ik ga naast Emma zitten. We zwijgen een tijdje. Als er van Emma' bierviltje niets meer over is, begint mijn vriendin als een idioot tegen de poten van haar kruk te trommelen. Ik kijk haar van opzij sceptisch aan. ,,Hé, is er soms iets?” vraag ik haar.
,,Nou ja, datzelfde wilde ik juist aan jou vragen!” Opnieuw zwijgen we. Plotseling barst Emma los. ,,Oké, moet je horen, Nola, wat betreft Steve... Je moet het in geen geval opgeven.” Flapt ze eruit. Daarbij grijpt ze mijn hand en knijpt er krachtig in.
,,Au!” piep ik en ik probeer hem los te trekken. Tevergeefs.
,,Die jongen zou je nooit zulke aardige mails schrijven als hij niets voor je voelde!” Voordat Emma ook mijn andere hand kan grijpen, om die net zo tot moes te knijpen, trek ik hem snel weg.
,,Emma, ik ken hem toch eigenlijk helemaal niet en bovendien is hij vandaag...”
,,Geef hem nog een kans!” Onderbreekt mijn vriendin me, elke lettergreep beklemtonend met een klap van haar vlakke hand op de bar, waardoor de cola over de rand van haar glas spettert. In elk geval heeft ze mijn hand weer losgelaten. Die ziet er nu helemaal rood en platgedrukt uit. ,,Probeer hem te begrijpen, die arme jongen is ongetwijfeld net zo zenuwachtig als jij!” Ik geef geen antwoord en kijk hulpzoekend naar Niall, maar die let niet op mij en richt al zijn aandacht op het koffiezetapparaat. Opnieuw pak Emma me bij de arm. ,,Nola, beloof me dat je nog een keertje met hem afspreekt, alsjeblieft, alsjeblieft, beloof het me!” De stem van mijn vriendin klinkt schril. Langzaam begin ik Emma een beetje griezelig te vinden. Misschien is ze dan toch rijp voor het gesticht? Ik schudt haar hand van me af en klim van mijn barkruk.
,,Het lijkt erop dat iedereen gek geworden is.” Mompel ik en ik loop hoofdschuddend naar buiten. Waarom wilt Emma me per se aan Steve koppelen? Wat maakt haar dat uit? Of ben ik hier degene die begint door te draaien en die het contact met de realiteit totaal heb verloren?

Thuis ga ik eerst maar eens op bed liggen en geniet van de rust. Mijn ouders zijn gelukkig ergens heen en kunnen me dus geen vragen stellen of voor de zoveelste keer opmerken hoe bleekjes ik eruit zie. Kort daarna moet ik in slaap zijn gevallen, want als ik de volgende keer op mijn horloge kijkt, is het al halfzeven. Om vijf uur was mijn afspraakje. Hoewel ik niet van plan was geweest om erheen te gaan, had ik toch graag willen weten of Steve gekomen was. Misschien heeft hij me een mailtje gestuurd waaruit ik iets kan opmaken? Ik sta op en kruip achter de computer. Uit de keuken hoor ik stemmen en gekletter van servies, dus mijn ouders zijn inmiddels thuis. Ik rammel zo wild op de toetsen dat ik pas bij de derde poging het juiste wachtwoord typ.

Steve@Guitargirl
Sorry, sorry, sorry! Ik had vanmiddag met mijn zus afgesproken om samen met haar bij mijn oma langs te gaan.
Helaas was ik daardoor een kwartier te laat bij ons afspraakje en toen was jij al weg.
Als je er inmiddels niet allang genoeg van hebt, doe dan alsjeblieft, alsjeblieft een voorstel wanneer we elkaar nog een keertje kunnen ontmoeten.
Wat er ook gebeurd, ik zal er zijn. Beloofd!
Je Steve

Een ogenblik blijf ik doodstil zitten en verroer me niet. Dan haal ik diep adem en onderdruk een luide schreeuw. Is dit echt mogelijk? Ik heb het helemaal gehad met deze jongen. Nu, terwijl ik hem eigenlijk al heb afgeschreven, komt hij met zo'n mailtje. En hij is wel komen opdagen. Hij is werkelijk komen opdagen bij ons afspraakje en ik heb me verslapen. Dus hij heeft me vanmiddag echt niet gezien, omdat hij was afgeleid door zijn zus? Zijn zus... Moet ik dat werkelijk geloven? Aan de andere kant: waarom zou hij liegen? Als hij geen zin heeft om me te ontmoeten, waarom zou hij me dan steeds weer schrijven en om een nieuwe afspraak vragen? Op dit punt moet ik Emma toch gelijk geven. Zonder een antwoord te sturen zet ik de computer weer uit. Ik moet eerst nog eens goed nadenken of, hoe en wat ik hem zal terugsturen. En voor ik iets onderneem, wil ik eerst met Emma spreken en haar vragen waarom ze er zo op stond dat ik Steve ontmoette. Het lijkt wel alsof Emma me tegen elke prijs wilt koppelen en dat is toch zeer eigenaardig. Het word hoog tijd om al deze ongerijmdheden uit de wereld te helpen...

,,Ik ga nog even bij Emma langs, ben zo terug!” roep ik de keuken in en daarna ben ik de deur al uit. Bij de voordeur van Emma druk ik minutenlang op de bel. Mevrouw Berger klimt juist hijgend de trappen op en werpt me een vernietigende blik toe, die ik echter vakkundig negeer. Opnieuw druk ik enthousiast op de bel. Emma' ouders zijn meestal tot 's avonds laat in de praktijk of anders naar een of andere lezing, dus die zou ik toch niet storen. Eindelijk gaat de deur open.
,,Nola?”
,,Calum?”
,,Eh... Je wilt Emma zeker spreken. Ze... ze zit op het moment net, eh... op de wc!” Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren.
,,Aha.” Piep ik. In mijn hoofd is het één warboel, nog drukker dan het carnaval in Rio. Alles dreunt en wervelt in bonte kleuren door elkaar heen. Wat doet Calum bij Emma thuis? Waarom hebben ze me geen van beiden verteld dat ze hier hadden afgesproken? Anders doen we toch ook altijd alles samen, afgezien van mijn wiskundebijles bij Calum, die Emma niet nodig heeft? Daar duikt Emma achter Calum op. Opnieuw kijkt ze me geschrokken aan, alsof ze zich betrapt voelt. Ze probeert te glimlachen, maar het ziet er raar en vertrokken uit, als een tv-beeld met storing. Haar wangen zijn rood, zoals altijd wanneer ze opgewonden is. Even kijk ik zwijgend van mijn vriendin naar Calum en weer terug. In mijn hersens dreunen alle motoren op volle kracht. Verschillende scenes van de afgelopen dagen spelen zich versneld voor mijn ogen af: Hoe vreemd Calum soms gedaan had. Op het ene moment de beste vriend van de hele wereld, dan weer vreemd afstandelijk. En Emma! Haar eigenaardige adviezen. Eerst moest ik Steve laten spartelen en dan weer niet. En vandaag haar aandringen om beslist met Steve af te spreken. Ze wilt me letterlijk met Steve afschepen. En waarom? Eindelijk heb ik in de gaten wat hier aan de hand is. ,,Waarom hebben jullie me niet gewoon gezegd dat jullie iets met elkaar hebben?” schreeuw ik. Mijn stem klinkt schril en hysterisch. Ik draai me abrupt om en stamp de trap op. Mijn dreunende voetstappen klinken dreigend in het trappenhuis. Als in een psychologische thriller. Alleen de passende achtergrondmuziek ontbreekt.

Mijn ouders hadden met het avondeten speciaal op me gewacht. Ik laat me met een plof op een keukenstoel vallen. Pap en mam kijken me onderzoekend aan, maar onthielden zich van elk commentaar, hoewel ze ongetwijfeld erg bezorgd om me waren. Lusteloos roer ik in mijn soep. Ik heb geen trek, mijn maag lijkt wel dicht gesnoerd. Eigenlijk moet ik juist blij zijn. Mijn beste vriendin en mijn beste vriend: het nieuwe droompaar. Geweldig! Fantastisch! Laten we op ze proosten! Ik neem een slok water. Als stroop loopt het langzaam mijn keel in. Maar waarom hebben ze mij niets verteld? Hoe lang wilden ze het nog voor me geheimhouden? Ik voel me gepasseerd en bedrogen en heb het gevoel dat ik helemaal alleen op de wereld ben.
,,Lieverd, wat is er dan?” Mijn moeder kan haar bezorgde commentaar toch niet langer binnenhouden. ,,Voel je je soms niet lekker?”
,,Ik ben gewoon doodmoe van school, de muziekles en de bijles.” Mompel ik zonder op te kijken. Wat er echt aan de hand is, zullen ze snel genoeg ontdekken. Als ik een onvoldoende haal voor wiskunde omdat Calum geen tijd meer had voor bijles, en Emma niet meer als een idioot op de verwarming klopte omdat ze liever op de schommels met Calum zat te zoenen dan met mij te kletsen. Nou ja, in elk geval zal mevrouw Berger blij zijn met de verandering. Voor ik naar mijn kamer vertrek, log ik in op het forum.

Guitargirl@Steve
Morgen, twee uur bij Café de Eenhoorn. Allerallerallerlaatste kans!
Guitargirl

Tenslotte zal ik de komende tijd vaak alleen zijn. Ik kan dus maar beter al mijn opties openhouden. En wat heb ik te verliezen? Als hij zou instemmen met de afspraak, kan ik direct na de opening naar onze date gaan. Prima, twee vliegen in één klap. Al verheug ik me op dit moment op geen van beiden. Wanneer ik aan de tentoonstelling denk, zijn de kriebels van voorpret helemaal verdwenen. Het kan me eigenlijk niets meer schelen wie van ons zal winnen. En ook de Actie Ella deed me niets meer. 'Pling' klinkt er. Ik heb post. Hoppa, blijkbaar zit Steve ook net achter zijn computer.

Steve@Guitargirl
Ik verheug me erop. Bedankt dat je me nog een kans geeft.
Tot morgen!
Je Steve

Nou, het zal mij benieuwen, dacht ik. Om niet al te erg te hoeven piekeren klik ik nog een tijdje door de virtuele gemeenschap. Als snel stuit ik weer op Ella's pagina. Ik scrolde omlaag, naar de mensen die Ella als 'vriend' heeft toegevoegd. De meesten heb ik nog nooit gezien. Geblondeerde tutjes en jongens met plakkerige gel kapsels. Echt helemaal Ella's wereld. Als mijn blik op één bepaalde foto blijft hangen, staat mijn hart bijna stil. Steve. Er is geen twijfel mogelijk. Dat kapsel, de ogen, de lippen: alles klopt. Op één ding na. De naam. De jongen noemde zichzelf Luke.

Als ik die avond tamelijk vroeg in bed kruip en het licht uitdoe, voel ik me leeg en verfrommeld, als een melkpak dat in de vuilnisbak gegooid is. Steve, Luke of hoe hij ook heet, heeft dus toch een spelletje met me gespeeld, dat is me inmiddels duidelijk. Zoals het er nu naar uitziet, heeft hij verschillende profielen van zichzelf gemaakt. Waarschijnlijk flirt hij naar hartenlust onder diverse namen met alle mogelijke meisjes uit de omgeving of spreekt met ze af. Onder andere uitgerekend met die vreselijke trut, Ella. Wat een ontzettende klootzak! Gelukkig heb ik dat rotjoch doorgekregen voordat ik me nog verder belachelijk kan maken. Even twijfel ik of ik Ella moet aanspreken op Luke en zijn gedrag op het forum, maar die gedachte verwerp ik meteen weer. Plotseling klinken er klopsignalen in de verwarming: Ben je nog wakker? Elke klop weerklinkt in mijn hoofd zeker tien keer luider en dreunt vanbinnen tegen mijn slapen. Ik duw het kussen stevig tegen mijn oren, ook al helpt dat niet echt. Op een gegeven moment geeft Emma het op. Terwijl ik op dat moment niets harder nodig heb dan mijn beste vriendin. Zo zal ik die date van morgen gewoon laten schieten. Maar samen met Emma heb ik ongetwijfeld een fantastisch wraakplan bedacht, en daarna zouden we met een lekkere milkshake bij Niall aan de bar staan om ons slap te lachen en op onze vriendschap te proosten. Zal het ooit weer zo tussen ons zijn? Misschien heb ik eerder vandaag toch overdreven gereageerd. Wie weet hadden ze me nog willen vertellen dat ze een setje geworden zijn. Waarschijnlijk wisten ze niet goed hoe ze het me moesten vertellen en hadden ze het daarom geheimgehouden. Morgen bij de opening zal ik hen alle twee zien. Weliswaar knijpt mijn keel helemaal dicht als ik me Emma en Calum handjes vasthoudend voorstel, maar ik neem me voor om met hen over de kwestie te praten. En terwijl ik zo verder pieker, val ik op een gegeven moment in een diepe, droomloze slaap.

Reacties: