FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第十三章 (Hoofdstuk 13)

Als ik de volgende ochtend om kwart over zeven wakker word, voel ik me verbazingwekkend opgewekt en uitgerust. Na het douchen haal ik de outfit uit de kast die ik een paar weken daarvoor samen met Emma heb gekocht, speciaal voor de opening. Ik kleed me aan: knalgroene legging, daarover een kort zwart spijkerrokje met een groene top. Daarna doe ik een beetje lipgloss en wat oogschaduw op, spuit een flinke dosis haarspray op mijn haren en ben uiteindelijk zeer tevreden met mijn styling. Misschien zal het vandaag dan toch een goede dag worden, wie zal het zeggen? De tentoonstelling word om elf uur geopend. Eigenlijk moeten de deelnemers er al vroeger zijn om te helpen met het ophangen van de tekeningen en schilderijen, en het klaar zetten van de instrumenten, maar ik heb nog geen zin om Emma zo snel al tegen te komen. Natuurlijk wil ik haar en Calum niet eeuwig uit de weg gaan, maar nu mijn date ook nog eens in het water is gevallen, vind ik het wel genoeg om na de opening met hen te praten. Veel is er ook niet te zeggen. Ik moet gewoon accepteren dat ik in de toekomst het vijfde wiel aan de wagen zal zijn. Om kwart voor elf loop ik de Eenhoorn binnen, waar het al wemelt van de mensen. Niall loopt ijverig en goedgehumeurd tussen iedereen door en deelt drankjes en hapjes uit. Haasje staat een beetje terzijde en praat met een man die een digitale camera bij zich heeft, waarschijnlijk een collega van mijn vader die ook bij de krant werkt. De deelnemers van de muziekklas hebben de instrumenten klaargezet en die van de tekenklas hebben de tekeningen en schilderijen opgehangen aan de cafémuren en aan de extra verplaatsbare wandjes. Het ziet er geweldig uit, echt professioneel. De tekening van Emma ontdek ik aan de okerkleurige muur boven onze bank. Ik ben trots op wat ze heeft bereikt met haar tekening, het is niet niks dat haar tekening hier hangt natuurlijk. Dan zie ik Emma en Calum. Behalve de leerlingen van de muziekklas zijn ook de anderen uit ons jaar vroeg vrij van school, zodat ze bij de opening kunnen zijn. Ze staan alle twee met hun rug naar me toe en bekijken een van de kunstwerken. Ik kijk verder rond en dan schrik ik van een hand op mijn schouder. Ik draai me met een ruk om. Michael en Chantal staan er, met een andere jongen.
,,Michael.” Zeg ik en ik omhels hem, waarna ik Chantal ook omhels. ,,En dit is?” Ik wijs de andere jongen aan.
,,Ashton, je drummer.” Zegt Michael.
,,Ja, wat betreft het optreden. Jullie spelen wel, maar alleen Calum en Emma doen mee. Ik heb geen zin om te spelen.”
,,Huh? Maar je was zo enthousiast.” Even kijk ik naar Calum en Emma, die nog steeds met hun ruggen naar me toe staan.
,,Klopt Chantal, maar nu dus niet meer en ik wil er niet over praten.”
,,Oké, weet je wat.” Michael kijkt me aan. ,,Ashton en ik gaan wel even oefenen, dan kan jij praten met je vrienden.” Hij wijst naar Calum en Emma.
,,Waarom zou ik dat willen?” Lieg ik. Ik wil het heel graag uit praten, maar ik weet niet waar ik moet beginnen.
,,Dat wil je heel graag, dat ziet iedereen. Ga nou maar.” Ik knik naar ze en omhels ze alle drie, waarna ze naar het podium lopen. Ik haal diep adem en loop naar Emma en Calum toe.
,,Hallo.” Zeg ik en ik probeer ontspannen te klinken. Ze draaien zich om.
,,Hallo, Nola. Ik heb in de speeltuin op je gewacht.” Zegt Emma.
,,Wekker niet gehoord.” Lieg ik. Dan zwijgen we alle drie. Calum kijkt strak naar zijn schoenen. Uiteindelijk trekt Emma me naar zich toe.
,,We moeten echt praten.” Fluistert ze in mijn oor. ,,Het liefst nu meteen.” Ik knik en voel een kikker in mijn keel die minstens zo groot is als een konijn. Over konijnen gesproken...
,,Mag ik even om stilte vragen.” Zegt Haasje op dat moment en hij tikt met een lepeltje tegen een glas. Het word onmiddellijk stil en alle aandacht is gericht op onze muziekleraar. Plechtig heet hij het publiek welkom en hij bedankt Niall hartelijk voor zijn hulp en de bereidheid om zijn café aan ons ter beschikking te stellen. Dan begroet hij de jury: meneer Kamp, hoofd van de afdeling Cultuur van de gemeente, mevrouw Schier, de voorzitter van de Stichting Stimulering Jonge Kunstenaars, en de heer Kok, de directeur van het museum in Alkmaar. Vervolgens prijst Haasje de inzet en het talent van de deelnemers aan de tekenklas en hij is daarbij zo lovend dat zelfs Ella, die schuin voor ons staat, geen scherp commentaar te melden heeft. Haasje krijgt een enthousiast applaus. ,,En nu, graag een applaus voor Nola Henderson, Emma Johnson, Calum Hood, Michael Clifford en Ashton Irwin, die de opening van vandaag voor hun rekening nemen.” Zegt Haasje. Meteen gaan Calum en Emma naar het podium waar Michael en Ashton al op staan, maar ik blijf staan. Ik heb echt geen zin om met die twee te dansen en te zingen. Chantal komt naast me staan en slaat haar arm om me heen. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is, maar ze dwingt me nu niet om naar het podium te gaan. Ik schudt mijn hoofd. ,,Oké, zonder mevrouw Henderson dan.” Zegt Haasje verbaasd. De vier beginnen te spelen en mijn geschreven lied die Emma nu zingt, klinkt geweldig. Het thema Sprookjes past totaal bij het liedje, of juist andersom. Mensen bekijken de tekeningen en schilderijen, en heel veel zingen en dansen mee met mijn nummer. Ik gun het Emma en Calum wel hoor, maar natuurlijk had ik liever zelf gezongen. Het is nu duidelijk: de tentoonstelling is nu officieel geopend. De leden van de jury hebben een uur de tijd om het winnende kunstwerk uit te kiezen. Terwijl ze van tekening naar tekening lopen en aantekeningen maken, begint om ons heen opnieuw het geroezemoes en de gasten praten opgewonden met elkaar. Het nummer is onderhand afgelopen en Emma en Calum staan weer bij me.
,,Oké, Nola.” Wilt Emma naast me beginnen, maar als ze mijn gezicht ziet, stopt ze. Ik sta als aan de grond genageld en staar langs Emma naar Ella, respectievelijk de jongen die vlak naast haar voor een van de kunstwerken staat en heftig met haar discussieert.
,,Steve!” flap ik eruit. Emma en Calum kijken me verbijsterd aan. ,,Die idioot, ik zal hem eens even de waarheid vertellen!”
,,Stop, Nola! Blijf hier!” Emma probeert me tegen te houden, maar ik ben zo woedend dat ik me losruk en woest op Ella en Steve af storm, als een stier op een wapperende rode lap. Ik stoot daarbij zelfs een aantal bezoekers aan.
,,Nou zeg, wat een toeval.” Bijt ik hem kwaad toe, mijn handen stevig in mijn zij. Ella neemt me met opgetrokken neus van top tot teen en vraagt verveeld: ,,Wat kom jij hier nou weer doen?” Aan de uitdrukking op Steve's gezicht te zien lijkt hij hetzelfde te willen weten. Geïrriteerd kijkt hij me aan, zijn wenkbrauwen hoog opgetrokken, zijn voorhoofd gerimpeld, alsof hij geen idee heeft wie hij voor zich heeft. Toneelspelen kan hij, dat moet je hem nageven. Wat heb ik eigenlijk zo leuk gevonden aan deze arrogante rot vent?
,,Wat ik hier kom doen?” brul ik. ,,Datzelfde zou ik graag aan Steve, Luke of hoe deze slijmbal hier zich ook noemt, willen vragen.” Antwoord ik opgewonden.
,,Ik, eh... kennen wij elkaar?” Heeft Steve nu ook nog het lef om te vragen.
,,Wat?! Wat verbeeld jij je eigenlijk, jij stomme, opgeblazen...” Van pure ergernis word ik sprakeloos en ik hap verontwaardig naar lucht.
,,Nola, kom nou eindelijk met me mee, weg hier!” Plotseling staat Emma naast me en ze trekt aan mijn mouw tot de naad ervan kraakt. Ella zegt giechelend: ,,Nu is ze echt helemaal doorgedraaid!” Ik heb geen kans meer om iets terug te zeggen, omdat nu ook Niall naar ons toe gelopen is en zijn zus helpt om me naar een stiller hoekje van het café te loodsen. Het ontbreekt er nog maar aan dat die twee me een dwangbuis aandoen.
,,Wat zijn jullie in vredesnaam van plan? Weet ik eindelijk een keertje wat ik moet doen, laten jullie me niet met rust!”
,,Hou nou eindelijk even je mond!” roepen Emma en Niall me in koor toe. Geschrokken krimp ik in elkaar en ik ben onmiddellijk stil. Met grote ogen staar ik Niall aan. Als zelfs hij niet meer glimlacht, maar zo hard begint te schreeuwen, moet dat een reden hebben. En zo is het ook. Eindelijk komt de waarheid aan het licht.
,,De jongen op wie jij verliefd werd en die je daarstraks bijna naar de keel vloog, heet niet Steve.” Legt Emma me uit. ,,Hij heeft je ook nooit geschreven en je laatst dus waarschijnlijk ook niet herkend.” Geërgerd kijk ik mijn vriendin aan.
,,Wat?” Ik begrijp niet wat ze me wilt zeggen.
,,Degene met wie je op het forum hebt gemaild, was Calum, Nola. Steve is niemand anders dan Calum. Hij is halsoverkop verliefd op je geworden en wist niet hoe hij het tegen je moest zeggen.” Gaat ze verder. Ik krijg het afwisselend heet en koud. Calum? Dé Calum? Verliefd op mij?
,,Eigenlijk wilde hij het je al tijdens het eerste afspraakje opbiechten,” vult Niall aan. ,,Het afspraakje dus waarbij jij dacht dat jij die jongen zou zien. Maar je was zo kattig tegen hem dat het hem niet lukte om je de waarheid te zeggen. En toen je ook nog de echte Steve tegen het lijf...”
,,Calum? Verliefd op mij?” Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Mijn knieën trillen.
,,Toen je gisteren bij ons aanbelde, had ik juist Calum bij mij uitgenodigd om hem eens goed de waarheid te zeggen.” Legt Emma verder uit. ,,Niall en ik wisten al langer van Calum' gevoelens voor jou, en toen jij gisteren in de Eenhoorn opdook, had Calum me kort daarvoor op mijn mobieltje gebeld en me wanhopig verteld dat je die jongen met een of ander meisje gezien had. Het liefst had ik je toen al gezegd hoe het werkelijk zat, maar ik vond dat Calum zelf tegen je moest zeggen wat hij voor je voelt.” In mijn hoofd tolt alles door elkaar en het duurt even voordat ik Emma' woorden geordend heb en ze betekenis voor me krijgen.
,,Dus Calum heeft ook het profiel gemaakt en de naam Steve bedacht?” vraag ik. Emma en Niall knikken. ,,En jij en Calum zijn dus helemaal geen setje?” vraag ik mijn vriendin.
,,Alsjeblieft niet! Hoe kom je nou weer op dat rare idee? Ik bedoel...”
,,En waar heeft Calum dat portret van Steve... Luke, eh... die jongen dan vandaan?” onderbreek ik Emma. Nu schraapt Niall zijn keel.
,,Ik heb je toch verteld dat een onbekende Emma's tekeningen van de muren in het café had gehaald? Nou ja, zo onbekend was hij niet. Ik betrapte Calum terwijl hij ze weghaalde. Toen heeft hij me opgebiecht dat hij verliefd op je was geworden en hij wilde voorkomen dat die onbekende jongen zich bij je zou melden. En toen kreeg hij het idee van dat forum. Calum heeft gewoon Emma's portret bewerkt. Alleen is de kwestie op een gegeven moment nogal uit de hand gelopen...”
,,Dus jij wist er de hele tijd al van?” Vol onbegrip staar ik naar Niall, die schuldbewust glimlacht en daarbij zijn schouders ophaalt. Zuchtend schudt ik mijn hoofd. Calum had de portretten weggehaald. Calum had al die lieve mailtjes geschreven. Calum was verliefd op mij geworden. Mijn beste vriend Calum. Ik kijk even naar Ella en Steve, die echt Luke heet, van dit alles waarschijnlijk niets af weet en na mijn stormachtige optreden van daarnet wel moet denken dat ik helemaal gestoord ben. Ik neem hem onderzoekend op. Oké, hij ziet er goed uit, maar ik voel op dit moment niets voor hem. Bovendien, ik ken hem helemaal niet. ,,Waar is Calum nu?” vraag ik.
,,Hij wilde even frisse lucht halen toen jij Steve of hoe hij ook heet ontdekt had.” Antwoord Emma. Deze keer houdt niemand me tegen en zonder iets uit te leggen storm ik naar buiten. Calum is nergens te bekennen, wat eigenlijk maar goed is ook, want op dit moment heb ik absoluut niet geweten wat ik tegen hem moet zeggen. Terwijl ik door de straten loop, probeer ik weer wat helderheid in mijn hoofd te krijgen. Calum is verliefd op me, denk ik alleen maar de hele tijd. Verliefd op mij... Ik zie hem voor me, hoe hij me aankijkt met zijn groene ogen, en plotseling gaat er een aangename rilling door me heen. Midden op straat blijf ik staan. En dan begin ik te rennen. Ik denk er helemaal niet over na waarheen, en dat ik de goede richting heb gekozen, merk ik pas als ik er ben.

Reacties: