FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل السابع (Hoofdstuk 7)

Onze biologielerares mevrouw Prakke is niet het probleem. Ze komt de volgende morgen namelijk zelf te laat en krijgt er dus niets van mee dat ik pas om drie over het lokaal in glip. Het grote probleem is mijn vermoeidheid. Ik heb het gevoel dat ik een ridderharnas draag, zo moeizaam is elke beweging. Zodra ik het lokaal in was gelopen, ging ik naast Chantal zitten, legde mijn armen op de tafel, liet mijn hoofd er bovenop zakken en sliep verder. Tot meer was ik niet in staat. Anders had ik haar vanzelfsprekend over alle ingrijpende gebeurtenissen verteld. Vooral over 5 seconds of summer natuurlijk. Maar ook over Chico, mijn vaders ongelooflijke gemeenheid, het grote verlangen naar vrijheid dat me vervulde... en misschien had ik er dan zelfs aan gedacht om haar op tijd te vertellen dat ik 's middags al iets anders had. Maar zo, met de vermoeidheid in mijn botten, ging dat gewoon niet. En daarom is het nogal ongemakkelijk dat Ayden in de kleine pauze naar ons toekomt en vraagt: ,,En? Al geoefend?” Ik merk meteen hoe Chantal me aanstaart. Ik weet dat ik rood word en voel me oneerlijk en beroerd. Vroeger zou ik Ayden natuurlijk gewoon kil genegeerd hebben, maar dat gaat nu niet meer. Niet alleen vanwege 5 seconds of summer! Eerlijk waar niet. Ook omdat ik weet dat Ayden eigenlijk heel aardig is.
,,Ja, een beetje.” Antwoord ik dus, precies zo vriendelijk dat Ayden zich niet beledigd kan voelen, maar ook weer zo zuinig dat Chantal het – hopelijk! – niet raar vind. Dat vind ze natuurlijk toch. Ik merk het doordat ze haar ogen wantrouwend toeknijpt. Mijn handen zijn vochtig, ik voel Chantals ogen in mijn nek als een prikkende insectenbeet. Maar dat is nog niet alles. Ayden vroeg verder.
,,En, hoe vind je het nummer?” Ik draai onrustig op mijn stoel. Moet ik zeggen dat ik geen noten kan lezen? Zal ik dan niet meteen door de mand vallen als zangeres?
,,De tekst is super.” Zeg ik en ik hoop uit de grond van mijn hart dat Ayden verder zou lopen en weer op haar eigen plek zou gaan zitten. Maar ze maakt totaal geen aanstalten.
,,Ja?” Ayden lacht. ,,Ik vind eigenlijk dat Calum weer eens vreselijk kitscherig is geworden.” Geërgerd kijk ik haar aan.
,,Calum? Hoezo Calum?”
,,De teksten zijn van Calum.” Ayden lacht opnieuw. ,,Luke schrijft alleen de muziek. En hij vindt het helemaal niet erg als iedereen vervolgens denkt dat alles van hem is.” Ik ben volledig uit het veld geslagen. De teksten, die gevoelige regels die in mijn binnenste branden, zijn helemaal niet van Luke! Dat kan niet waar zijn. Ik had waanzinnig graag doorgevraagd, maar dat gaat niet. Want op het moment klinkt er een minachtend gesnuif achter mijn rug. En als ik me omdraai, bliksemen Chantals ogen me woedend toe. Ik kan me gewoon niet terugdraaien en verder kletsen met Ayden.
,,Sorry,” stotter ik. ,,ik moet naar de wc.” En dan ren ik de gang op. Ik loop echt naar de toiletten en sluit me op in een hokje tot de bel klinkt. Dan pas waag ik me weer in ons lokaal. Mevrouw Riederer is er al. Gelukkig, denk ik, want ik mompel tien keer liever 'sorry dat ik te laat ben', waarna ik even op mijn kop krijg, dan dat ik nog een keer zo tussen Ayden en Chantal ingeklemd sta. Ik ga zitten. Chantal kijkt me van opzij aan. Beschuldigend. Wantrouwig.
,,Ben je nu opeens met die trut bevriend?” Sist ze me toe.
,,Stilte daarachter!” zegt mevrouw Riederer scherp en voor de eerste keer in mijn leven ben ik haar daar dankbaar voor. Toch word het het afschuwelijkste uur Frans dat ik ooit gehad heb. Ik doe de hele tijd alsof ik geïnteresseerd ben in de les, om maar niet met Chantal te hoeven praten. Mijn zogenaamde interesse brengt mevrouw Riederer op het idee dat ik misschien mijn cijfer voor mondeling wil opvijzelen en ze geeft me glimlachend een beurt. Ik moet het verschil tussen écouter en entendre uitleggen. Ik probeer het met genadeloze eerlijkheid. Daar staat ze schijnbaar toch zo op.
,,Ik heb geen idee wat entendre betekent.” Zeg ik. Ik verwacht lovende woorden omdat ik zo moedig ben om eerlijk te zijn. Maar dat is een misrekening. Mevrouw Riederer schenkt me een onthutste blik en een extra huiswerkopdracht. Ik moet voor de volgende les minstens vijf Franse werkwoorden vinden die je met 'horen' kan vertalen, en de verschillen in betekenis aangeven. Nou, bedankt hoor! Diep vanbinnen heb ik in elk geval nog de hoop dat deze kwelling me Chantals medeleven zal opleveren. Maar dat is niet zo. Ik voel me vreselijk alleen. Vooral nu zelfs de teksten waarin ik me zo goed had kunnen inleven, niet eens van Luke blijken te zijn. Wie moet me nu nog begrijpen? Op een gegeven moment gaat de bel. Het geluid is nog niet weggestorven of daar hoor ik Chantals stem al.
,,En, zeg op nou? Hou je opeens van slobberbroeken en strikjes?” Er is geen uitweg meer. Ik moet iets antwoorden.
,,Ze is eigenlijk heel aardig...” Begin ik. Ik word getroffen door een vernietigende blik. Voor het eerst merk ik dat Chantal echt heel goed kwaad kan kijken. En hoe!
,,Zo,” sist ze. ,,Nu, zomaar opeens. Nu ze bij 5 seconds of summer meespeelt, is ze “eigenlijk heel aardig”!”
,,Nee, daar komt het heus niet door! Ze is...” Ik wil zeggen dat ik met haar gepraat heb en dat ze echt aardig is en dat het verkeerd is om mensen op grond van hun kleren te beoordelen. Maar Chantal luistert al niet meer.
,,Niet?” zegt ze. ,,Volgens mij wel. Volgens mij heb je je alleen maar op haar gestort omdat je zo eindelijk je fantastische Luke kunt leren kennen. Je doet maar wat mij betreft. Gedraag je maar als een windvaantje. Maar ik zeg je één ding: dan zijn wij geen vriendinnen meer.” Boink! Die zit. Het is heel vreemd. Aan de ene kant heb ik een slecht geweten. Omdat het inderdaad klopt dat ik altijd over Ayden geroddeld heb en haar nu opeens aardig vind. Aan de andere kant hoor ik een gemene klank in Chantals stem. Ze klinkt zo jaloers en haar grote, ronde, vrolijke gezicht ziet er helemaal niet meer groot en vrolijk uit. Wat zij doet, klopt ook niet. Ik kan alleen niet precies zeggen waarom. En dus zeg ik helemaal niets. Ik zucht alleen luid... met als resultaat dat Chantal zonder iets te zeggen opstaat en naar de tafeltjes van Melina en Rachel slentert. Hebben we nu ruzie? Hopelijk niet. Maar feit is wel dat Chantal tot het einde van de ochtend niets meer tegen me zegt. Alleen vind ze dat zelf op een gegeven moment toch ook nogal kinderachtig. Als we afscheid nemen, dwingt ze zichzelf om naar me te grijnzen en zegt ze heel vriendelijk: ,,Nou, doeg dan. Tot vanmiddag om drie uur. We zien elkaar bij Rachel om het fotostripverhaal te gaan maken!” Ik knik opgelucht.
,,Tot vanmiddag!” roep ik en ik neem me voor om hen dan in Rachels gezellige kamer precies uit te leggen hoe het zit met Ayden en 5 seconds of summer. Toch word mijn humeur niet veel beter. Dat komt daar dat gedoe met die teksten. Eigenlijk ben ik nogal pissig op Calum. Omdat hij de verbondenheid die ik met Luke gevoeld had, gewoon kapot heeft gemaakt. Thuis doe ik de deur open, hang mijn jas aan de kapstok en krijg de volgende zware tegenslag. Onder de kapstok staat namelijk de boodschappenmand van mijn moeder, met daarin drie pakken meel die me verdacht toe lijken te lachen. Uit een heel verre uithoek van mijn brein komt de melding: Je moet vandaag taarten bakken. Snel doe ik alsof ik de pakken meel niet gezien heb. Ik werk het middageten zwijgend naar binnen en ook mama zegt helemaal niets tegen me. Ze praat uitgebreid met Eva over wolfspinnen. Daar hebben ze het vandaag op school over gehad. Na het eten glip ik zo onopvallend mogelijk naar mijn kamer en begin opnieuw met het zoeken in de doos foto's. Ik heb er al een paar uitgezocht. Ik stop ze in een doorzichtige plastic hoes en wil juist verdergaan met zoeken, als de deur opengaat. Mijn moeder.
,,Zo, Nola, ik ga nu naar de kapper. Alles wat je nodig hebt, staat op de keukentafel. En bak niet alleen die vijf taarten, maar ruim daarna alsjeblieft ook de keuken op! Dat hoort erbij.” Verdorie.
,,Mama...” begin ik. ,,Vanmiddag wilde ik eigenlijk...” Ik durf niet verder te praten. Mijn moeders ogen zien eruit alsof er elk moment pijlen uit kunnen komen schieten. ,,Oké, oké,” bind ik in. ,,Het is niet belangrijk.” Mijn moeders gezicht ontspant zich. ,,Ik moet alleen Chantal even bellen.” Zeg ik en ik glip langs haar de kamer uit.
,,Het zal mij benieuwen hoe lang dat 'even' inhoudt.” Zegt mijn moeder spottend, want normaal gesproken redden Chantal en ik het nooit in minder dan een halfuur. Vandaag wel. Ik zeg: Chantal, het spijt me, maar ik kan vanmiddag niet. Ze vraagt niet eens waarom. Ik heb mijn moeder beloofd om taarten voor haar te bakken, eergisteren al, toen we mijn nieuwe jas kochten, zweer ik in de doodstille telefoon. Anders wilde ze de jas niet kopen! Eindelijk hoor ik iets aan de andere kant.
Taarten bakken, ik begrijp het. Het is duidelijk dat ze het de belachelijkste smoes van het afgelopen decenium vind. Kan het zijn dat Ayden ook taarten bakt? Of misschien zelfs Luke? Als het zo zit, moet je zelf maar een cadeautje voor Melina bedenken. Pauze. Ik hoor alleen Chantals gesnuif. Als ze zo'n slijmerd als jij tenminste nog op haar feestje wil hebben. Voegt ze eraan toe en dan word de verbinding verbroken. Klik. Afgelopen. Neergelegd. Het liefste had ik de telefoon tegen de muur gesmeten. Wat moet dat nou weer betekenen? Dat ze Melina zal opdragen om mijn uitnodiging in te trekken? Of hoe moet ik het anders opvatten? Wie denkt ze eigenlijk dat ze is? Ja, nu hebben we ruzie! Maar dan ook echt! Wat mij betreft is er geen enkele twijfel meer. Ik zwaai nog een paar keer woedend met de telefoon door de lucht en knal hem dan terug in de standaard. Hij staat nog maar net of hij begint te rinkelen.
Hallo? Zeg ik opgewonden. Ik hoop dat het Chantal is, zodat ik tegen haar kon zeggen wat ik van haar vind. Maar ik hoor Ayden's stem.
Hallo, Nola. Ik heb Luke gesproken. De telefoon in mijn hand begint te trillen en ik duw hem heel stevig tegen mijn oor, zodat ik toch kan verstaan wat ze zegt. Hij vindt dat je maandag maar naar de repetitie moet komen om voor te zingen!

Reacties: