FanFic.nl

Stand Alone | One Shot

Dear Theseus Cassio Lowood,

Lieve Cas,

Is het raar dat ik nog steeds aan je denk, duizend en duizenden jaren na onze laatste ontmoeting? Jij en je vrienden zijn al lang dood en hebben geen herinneringen meer aan mij, maar elke seconde begin ik mijn keuze destijds meer te haten.
Hoe zou mijn dood er uit zien als ik met je mee was gegaan die dag? Ik zou toch wel langer bestaan dan jij je ooit voor mogelijk had kunnen houden, maar dat maakt niet uit. Je zou gelukkig met mij kunnen zijn, maar niet gelukkig genoeg, vrees ik. Dat is waarom ik je liet gaan. Niet helemaal, maar daar komt het wel op neer.

Mijn hoofd is een warrig spinnenweb van een spin die veel te snel een vlieg probeert te vangen. Ik zoek naar antwoorden in de woorden die ik hoop dat jij gezegd hebt. Ik zoek op plekken waar jij nog nooit geweest bent en nooit hoeft te wezen, zonder succes.
Ik heb geen redenen meer om mijn ogen zwart te laten fonkelen en om mijn haar te laten zweven alsof het in water ligt, maar ik doe het nog steeds. Om mezelf bij de les te houden, om mezelf te herinneren waarom ik hier ben en wat ik heb doorstaan om hier te komen.

Ik maakte mezelf wijs dat ik bang was je te verliezen, Theseus Cassio Lowood, maar dat is het nooit geweest. Ik wist, en weet nog steeds, dat ik hier zo lang moet blijven als tijd bestaat, in de hersenspinsels van mezelf. Ik ben bang om jou te vergeten, Cas. Want de seconde dat je verdween kon ik je stem niet meer herinneren, wist ik niet meer wat je zei en kon ik alleen nog de afdruk van je warme lippen op de mijne voelen. Ik kon je gezicht niet meer voorstellen, vergat aan welke kant je scheiding zat. Zonder dat ik het door had vergat ik je al toen ik mezelf de diepte in wierp met de man met de dreadlocks.

Maar tegenwoordig zie ik je weer. Ik weet niet of het dezelfde manier van zien is als toen ik vast zat in de hel, of dat ik gek wordt, maar ik zie je. Je zat op het bankje op de veranda van het victoriaanse huis. Je kon niet praten, maar dat maakte me niet uit. Ik zag je, ik kon je aanraken en je keek me aan. Later dook je op aan de rand van mijn bed, en nog een keer liggend op je rug in het gras, waar je zou kunnen slapen voor uren, of zelfs dagen.

Ik heb je getekend, meerdere malen van meerdere kanten en om eerlijk te zijn ben ik trots op wat ik gedaan heb. Ik wil hier weg, ik wil gaan en bij jou zijn, maar ik denk dat ik in mijn eigen wereld een eigen Cas heb gecreëerd, maar ik ben nog niet ver genoeg om je te laten praten.
Als dat wel kan, moet je me alles vertellen over wat je je in je leven hebt meegemaakt, hoe het met Carmel, Thomas, je moeder en Morfran is afgelopen. Ja, ik ken hun namen nog, maar enig ander detail is me ontglipt. Je moet ze maar voor me tekenen als je wil.

Ik mis je Cas, ik mis je zo.

Liefs, Anna.

Reacties: