FanFic.nl

YouTube Girls

♫28

Calum Thomas Hood

Het is nu al weer een paar weken geleden van het ongeluk en de tour is aangekondigd. Nadja is heel vaak langsgekomen wat mijn gevoelens voor haar alleen maar laat groeien.
Nu zicht ik hier in mijn eentje, omringd door mijn ouders en zusje die in coma liggen. Ik heb ziekenhuizen nooit fijn gevonden maar de afgelopen weken heb ik er een kleine, misschien zelfs grote, haar aan gekregen. Dag in dag uit hier zitten in de hoop dat ze wakker worden. De doktoren hebben zelfs verteld dat de kans heel klein was dat ze nog wakker zouden worden. Maar hopen mag toch.
Ik voel mijn telefoon een geluid maken en deze pak ik. Een melding van twitter.

If there's anybody that loves his parents more than everything it's calum5sos. Calum stay strong it will be alright. Remember I'm always here for you x Kiley.
Fotos van de tattoos staan erbij en een traan verlaat mijn oog. Kiley is echt zo'n schatje! Ik ben ook echt blij voor Michael en haar dat ze eindelijk samen zijn. Ik reageer een bericht terug voordat ik op retweeten druk en erbij zet thank you for being just an amazing friend. You littearly made my cry Kiley. Thank you.

Ik sluit mijn telefoon weer voordat ik naar mijn tattoos staar. ,,Calum?" Ik schrik op en kijk naar mijn vader. ,,Pap?!" Ik spring op van de stoel en trek hem in mijn armen. ,,Ik heb je zo gemist pap ik..."
,,Calum vergeet niet dat ik van je houd. Je moeder houd ook van je en je zusje ook. We houden allemaal van je. Zorg dat je verkering krijgt met Nadja, word de grootste band ter wereld. We houden van je en we zullen altijd aan je zijde staan en over je waken." Mijn vader pakt mijn handen waar hij in knijpt voordat hij zijn ogen sluit. Zijn grip verslapt en zijn adem word minder. Niet lang daarna hoor ik de eerste piep. Het lijntje op het scherms stopt ermee en tranen stromen over mijn wangen. En dan gaat alles sneller. Mijn moeders ademhaling gaat veel te snel en ik ga naar haar bed toe. Ze rijkt haar hand omhoog voordat ook bij haar een piep te horen is. Haar lijntje stopt uiteindelijk ook. Nog meer tranen stromen over mijn wangen en met lood in mijn schoenen loop ik naar het laatste bed waar mijn zus inligt terwijl doktoren binnenkomen gerend met apparaten om het hart weer aan de gang te krijgen. ,,Cal?" Ik knik naar mijn zus wiens ogen me aanstaren. Haar bruine ogen staan dof en het leven lijky eruit gezogen. ,,Kun je I miss you zingen voor me? Ik hou van je en ik zal je nooit vergeten. Wanneer het jou tijd zal zijn zullen we elkaar weer zien." Ik druk een kus op haar voorhoofd voordat ik het refrein van I miss you begin te zingen. Bij de laatste nooit is er een piep en kijk ik naar het scherm. Mijn zus is er nu ook niet meer. Terwijl ik naar het lichaam van mijn zus staar komen er doktoren haar kant opgerent. Ze duwen iets tegen haar borst wat een shok door haar heen laat gaan. ,,Meneer Hood? Zal u zo vriendelijk willen zijn om even plaatst te nemen op de gang?" Ik knik terwijl ik opsta, naar de gang loop en op een van de pijnlijke plastic stoeltjes ga zitten. Mijn gezicht plaats ik in mijn handen terwijl mijn telefoon begint te trillen. Ik pak deze voordat ik deze op stil zet. ,,Meneer Hood?" Ik kijk op naar een verpleegster die voor me staat. ,,We hebben uw zus weer tot leven kunnen krijgen, ze is wakker. Uw ouders leven ook weer maar zijn wel nog in een lichte coma. U kunt weer naar binnen, uw zus vroeg naar uw." Ik knik en sta op voordat ik de kamer binnenloop. Gelijk word ik begroet met hetzelfde paar bruine ogen wat toestraks zo levenloos stonden. Nu staan ze weer met de bekende gloed erin en Mali houd haar armen open voor een knuffel die ik zo heb gemist.

Reacties: