FanFic.nl

Schrijfwedstrijd Dezh

Honderden scholen gesloten door hevige sneeuwval

“I wonder if the snow loves the trees and fields, that it kisses them so gently? And then it covers them up snug, you know, with a white quilt; and perhaps it says "Go to sleep, darlings, till the summer comes again.”
- Lewis Carroll

IJsbloemen krulden omhoog in de hoek van het raamkozijn, zacht, stil, verlegen. Jack Frost grijnsde en boog nog dichter naar het glas, blies een ijskoud wolkje uit en zag de bloemen hoger opschieten op het ritme van zijn ademhaling. Groei, groei, groei. In een mum van tijd bedekte zijn kunstwerk het hele raam. Hij kon de kreetjes van bewondering al horen wanneer de kinderen morgenochtend zouden opstaan…
Jack kwam overeind uit zijn geknielde positie en leunde op zijn staf. Zijn blote voeten lieten geen afdruk na in de poedersneeuw die hoog in de dakgoot lag opgestapeld. De kou deerde hem niet, zijn huid was precies even koud.
Met gesloten ogen stond hij op het randje, luisterend naar het ritselen van de bladerloze takken. In een besneeuwde wereld klonk alles gedempt, alsof de zachte sneeuwhopen overal de scherpe kantjes af hadden geslepen, en tegelijk maakte de kou elk geluid fris en helder. Hij spitste zijn oren, wachtend op de wind. Een briesje stak op, zwiepte over het dak en trok aan zijn trui. Met een glimlach liet hij zich over de rand duwen, zette zich op het allerlaatste moment af en dook in de armen van de noorderwind met een wilde jubelkreet.
De wind droeg hem hoger en hoger, tot hij door het wolkendek brak en recht in het oude, glimlachende gezicht van de volle maan keek. Hij salueerde en wierp zich weer voorover, spoorde de wind aan om hen nog sneller vooruit te stuwen. Samen tuimelden ze door het nachtblauw, de koude vingers kietelden zijn nek en prikten door zijn trui. Schaterend sloeg hij zijn armen om zich heen, draaide als een tol om zijn as en schoot toen als een kogel vooruit. De wind joeg hem achterna, probeerde de wolken uit zijn pad te blazen maar hij bleef hem voor. De staf sleepte hij achter zich aan, en elke wolk die hij raakte werd zwaar en vulde zich met sneeuw.
Nadat ze elkaar over een volledig continent achterna hadden gezeten, gaf de noorderwind hun eeuwige spelletje op en Jack dwarrelde als een herfstblad omlaag. Hij landde in een bijna verlaten winkelstraat in een stad die hij vaag herkende, zoals elke andere stad op aarde. Al meer dan driehonderd jaar reisde hij de wereld rond om sneeuw en ijs en winterpret te brengen. Overal waar er sneeuw viel, was Jack Frost geweest.
In de goot, kletsnat en half verborgen onder een hoop grijze sneeuwsmurrie, lag een krant. Een kop op de onderste helft van de voorpagina trok zijn aandacht.

HONDERDEN SCHOLEN GESLOTEN DOOR HEVIGE SNEEUWVAL
Een onverwachte winterprik heeft in verschillende regio’s voor heel wat hinder gezorgd. Vooral in het oosten van het land blijven morgen in honderden gemeenten de scholen gesloten. Maar ook in de hoofdstad was het duidelijk kouder dan in de voorbije weken: daar lanceerden de autoriteiten wegens de onverwachte sneeuwval een verkeerswaarschuwing. Bus- en treinverkeer is morgen afgeschaft en de universiteit vraagt dat haar studenten rekening houden met mogelijke lesuitval. De huidige koudegolf, die in het weekend zonder aankondiging het land binnenviel, zou volgens de weerkundige diensten nog minstens een week in ons land blijven hangen.

Jack glimlachte en duwde de krant een eindje vooruit met zijn staf. De natte pagina’s krulden meteen stijf bevroren omhoog. Geen school, geen bussen, mooi zo. Dat betekende extra veel kinderen die morgen in de sneeuw konden spelen, sneeuwballen gooien, sneeuwmannen maken, ijsforten bouwen, en ’s avonds op natte sokken naar boven rennen en doorweekte handschoenen op de radiator leggen en tien extra dekens op hun bed leggen en bibberend van de kou in hun kussenfort kruipen tot alleen hun rode neuzen en blinkende ogen nog te zien zijn terwijl aan de andere kant van het raam een nieuw sneeuwtapijt geluidloos omlaag dwarrelt.
Het winkelcentrum maakte brutaal korte metten met de blikkerige kerstmuziek die uit de boxen schalde. De lichten doofden en de laatste klanten werden door de draaideur uitgespuwd. De allerlaatste in de rij was een moeder en haar dochtertje. Het meisje, ze kon niet ouder zijn dan zeven, was stevig ingeduffeld in een vuurrode winterjas en een groene sjaal met bijpassende wanten. Ze hobbelde haar moeder achterna over het bevroren voetpad maar haar aandacht was volledig gefixeerd op het kleurrijke plastic buisje in haar handen. Ze wist de bellenblazer eindelijk open te krijgen en bleef meteen staan en blies. Blij zoals alleen een kind dat kon zijn volgde ze de kleurrijke bellen terwijl het sop van het stokje op haar wanten droop.
“Hannah! Niet treuzelen!” Haar moeder, beladen met boodschappentassen, was blijven staan en leek een plan te bedenken hoe ze al die tassen moest gaan herschikken zodat ze haar dochter bij de hand kon houden en hen zo snel en efficiënt mogelijk in de auto kon laden. Hannah deed alsof ze haar moeder niet hoorde en doopte het stokje opnieuw in het zeepsop.
Jack sloop dichterbij, om de moeder heen, en knielde neer voor het meisje. Toen ze blies, blies hij zachtjes terug.
“Mama! Kijk, kijk!” Ze kraaide van plezier en verbazing. Moeder had er geen oren naar, ze nam haar dochtertje stevig bij de hand en leidde haar weg over het voetpad. Het tweetal stapte dwars door Jack heen. Even voelde hij de kou bijten. Achter hem landde de bevroren zeepbel in de sneeuw.

Reacties: