FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

Appartement verwoest in Brooklyn

Dan snoof toen hij de laatste regel van het artikel las. Natuurlijk werd er nog geen uitspraak gedaan, er was nog niks om uitspraak over te doen. Dat wisten de mensen natuurlijk ook wel, maar het klonk altijd professioneler om te liegen. Zo wekten ze misschien toch nog een beetje de indruk dat ze iets aan het doen waren.
Niet dat dit niet zo was. Het was al de derde keer dat Dan naar het appartement in Brooklyn was vertrokken. Er was iets bijzonders aan de zaak. Iets wat hij niet kon plaatsen. Zijn collega’s deden er ook al zo vreemd over. Het was alsof ze niet eens wilden dat de zaak werd opgelost. Hij begon bijna te geloven dat ze gelijk hadden. Zonder de bewoners kwamen ze niet verder dan dat ze nu waren. Het hele huis was al zo’n twee keer doorgelopen en elk verdacht object was opgepakt en in zakjes gestopt, maar het had allemaal niks opgeleverd. Niks dat kon wijzen naar de reden dat het appartement verwoest was, of waar de bewoners ervan waren in ieder geval.
Het begon hem bezig te houden, zelfs na het werken. Hij bleef vaker langer op het werk en als hij thuis was, was hij afwezig. Zijn vrouw had hem gisteravond nog verteld dat hij zijn werk niet mee maar huis moest nemen. Dat was slecht voor hun relatie, claimde ze. Hij snapte niet waar ze zo’n probleem van maakte. Het was een gewoonte geworden om zijn werk mee naar huis te nemen. Dat had je nou eenmaal, als politieman. Maar ondanks dat hield deze zaak hem meer bezig dan normaal, of eigenlijk niet per se meer, maar anders. Hij stelde zichzelf andere vragen, misschien dat de standaard vragen niet hielpen bij deze zaak. Misschien moesten ze eens anders onderzoeken.
De metro stopte sneller op het station van Brooklyn dan dat Dan gehoopt had. Hij liep met zijn kop koffie en de krant nog onder zijn arm de metro uit en zocht de uitgang. Het was nog vroeg. De zon kwam langzaam op en de meeste mensen waren onderweg naar hun werk. Hij hoefde niet ver te lopen, het appartement was bijna op de hoek van het metrostation. Wat hadden die mensen het makkelijk, dacht hij onbewust, lekker dichtbij het metrostation. Dat had hij niet, hij moest minstens 10 minuten lopen. Nu was dit niet veel, maar meer dan nog geen één minuut.
Een aantal van zijn collega’s waren er al. Dan vond dit opmerkelijk, aangezien hij meestal de eerste was. Hij nam een slok van zijn koffie en liep op ze af.
“Goedemorgen,” begroette Dan de twee collega’s simpel. De twee knikte, mompelde iets en gingen verder met het gesprek. Dan fronste. Onbeleefd, dacht hij. De laatste slok van zijn koffie proefde zoet aan. Een resultaat van te veel suiker. Hij gooide de cup weg en liep naar het appartement. Waarom zou hij wachten op de anderen? Ze wilden hem duidelijk niet in het gesprek betrekken, dus dan kon hij maar beter beginnen met werken.
Het gevoel overspoelde hem toen hij de laatste trap opliep. Het was alsof iets hem wegduwde, maar tegelijk naar binnen riep. Hij pakte de krant onder zijn arm vandaan en hield het voor zich als een wapen. Een krant zal niemand pijn doen, wist hij, maar hij voelde zich er veiliger door.
Waarom hij zich überhaupt bedreigd voelde snapte hij niet. Want toen hij de deur van de deur opende en een blik wierp in de woonkamer, zag alles er nog precies hetzelfde uit. De meubelen lagen omgevallen op de grond, fotolijsten waren gebroken, er zaten zelfs schroeiplekken op de grond. Hij had zich vanaf dag één al afgevraagd hoe die daar kwamen. Hij grinnikte kort om zichzelf. Hij liet zich gek maken door zichzelf. Soms hadden ze het er op het werk over, dat de baan je gek kon maken. Nadat hij de woonkamer bekeken had, was hij naar het raam toegelopen en keek hij ongeïnteresseerd naar buiten. De twee collega’s stonden nog steeds buiten, maar er was een man bij komen staan. Pers, dacht Dan terwijl hij een blik wierp op het witte busje met het logo van de regionale TV zender. Die hoefde hij voorlopig niet te verwachten. Het zag ernaar uit dat de twee agenten veel te druk bezig waren met de journalist. Daarnaast hadden ze nog steeds allebei een donut en een kop koffie in hun handen. Hij hing het gordijn weer terug en draaide zich om.
Voordat hij ook maar een blik had geworpen op de woonkamer werd het zwart. Hij voelde zijn hoofd de harde grond raken en hapte naar adem, voor zover dat kon. Er drukte iets op zijn gezicht en hij realiseerde zich dat er iets bovenop hem was gesprongen. Het duurde niet lang voor hij zijn gezicht voelde branden. Uit reflex wilde hij zijn gezicht grijpen en realiseerde dat hij de krant nog vast had en begon deze hard op het wezen bovenop hem te slaan. Binnen een mum van tijd brandde zijn hand echter net zo erg als zijn gezicht. Hij schreeuwde, zo voelde dat tenminste. Hij had geen idee hoe hard het geluid was. Misschien maakte hij wel helemaal geen geluid meer.
Het voelde alsof zijn gezicht en hand wegbrandde en al hij niet half dood aan het gaan was, had hij de geluiden van het wezen bovenop hem gehoord.
“Eten… Verrukkelijk…”
Na een tijdje voelde hij helemaal niks meer. Alsof het brandende gevoel op zijn gezicht er al jaren was en het bij hem hoorde. Er was niks meer. Alleen vermoeidheid en duisternis.
De volgende dag stond er een artikel van dezelfde schrijfster in dezelfde krant: “Agent omgekomen tijdens onderzoek van verwoest appartement”.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.