FanFic.nl

Standalones

Eindelijk

Roos dacht aan de eerste keer dat ze naar Zweinstein ging. Het was al bijna zeven jaar geleden dat ze voor het eerst op perron 9 ¾ om zelf te vertrekken. Ze herinnerde zich hoe zenuwachtig ze was geweest, hoe blij ze was geweest dat Albus ook ging, hoe ze continu op haar nagels had gebeten. Ze herinnerde zich hoe haar vader haar waarschuwde voor Scorpius, hoe hij haar gezegd had haar toetsen beter te maken dan hij, hoe hij liet vallen dat ze het maar beter niet te gezellig met hem kon hebben omdat opa Wemel het haar nooit zou vergeven als ze met een Malfidus zou trouwen.
Hoe serieus haar vader was geweest toen hij dat zei, wist ze niet, maar ze dacht er steeds vaker aan. Het was geen probleem geweest om hogere cijfers te halen dan Scorpius; het was een slimme maar luie jongen. Roos kon zich echter voorstellen dat haar vader het niet leuk zou vinden hoe gezellig ze het kon hebben met Scorpius.

Roos was een aantal jaar na de oorlog geboren, maar kon duidelijk de littekens zien die de oorlog had achtergelaten. Ze zag ze aan haar ouders. Haar moeder werd nog steeds af en toe gillend wakker, waarna alleen Ron haar kon troosten. Haar vader weigerde over zijn tienerjaren te vertellen. Ze zag het aan de rest van haar familie. Haar oom Harry stortte zich op zijn werk opdat hij niet alleen met zijn gedachten hoefde te zijn. Haar oma Molly was zo bang dat ze nog een zoon kwijt zou raken dat ze haar ogen niet weg kon houden van de klok met evenveel wijzers als familieleden. Ze zag het aan Teddy, die altijd dapper deed alsof er niets aan de hand was, maar toch zichtbaar zijn ouders miste. Ze zag het aan de samenleving, die achterdochtig bleef.

Meer dan vijfentwintig jaar na de oorlog leek de kalmte eindelijk terug te keren. Steeds meer jonge mensen die de oorlog niet hadden meegemaakt betraden de werkende wereld. Het stigmatiseren leek echter wel een vastgeroeste gewoonte die lastig te doorbreken was. Zwadderaars hadden het zwaar gehad. Enige rivaliteit had altijd bestaan tussen de afdelingen, maar de drie andere afdelingen hadden samen een front gevormd en weigerden Zwadderaars als medemensen te zien. Elfjarigen keken elkaar woest, beschuldigend en achterdochtig aan omdat hun ouders de littekens van de oorlog aan hen overgedragen hadden.
Vijf jaar na de oorlog was er overwogen om de afdelingen op Zweinstein af te schaffen. Zwadderaars werden verloochend omdat duistere tovenaars jaren voor hen op dezelfde stoelen hadden gezeten, in dezelfde bedden hadden geslapen. Afgestudeerde Zwadderaars konden na hun tijd op Zweinstein geen opleidingen of banen meer vinden; niemand wilde ze hebben. Slechts enkele nuchtere geesten zagen in dat het onredelijk was om onschuldige, jonge Zwadderaars te straffen voor de daden van hun voorgangers.
Het idee om de afdelingen op Zweinstein af te schaffen gaf echter zo veel weerstand dat het niet door kon gaan. Zwadderaars bleven paria. Ze clusterden gedwongen samen en kregen de rug toegekeerd van hun leeftijdsgenoten.

Ook Roos sprak niet veel met de leerlingen die met slangen werden geassocieerd. Haar vader maakte nog altijd grapjes over dat Wemels nooit met Zwadderaars om zouden gaan; hoe groot de kern van waarheid van deze grapjes was, was niet duidelijk. Haar moeder had hem dan altijd gesust en de kinderen gerustgesteld, verteld dat afdelingen niets uitmaakten. De woorden van haar vader hadden echter meer indruk achtergelaten dan die van haar moeder. Het was dan ook pas in haar zevende jaar dat ze oogkleppen langzaam af begonnen te vallen en ze zich realiseerden dat Zwadderaars niet anders waren dan zijzelf. Haar oog was gevallen op Scorpius, zoon van de tienerrivaal van haar vader. Als hij al moeite had met het accepteren van een Zwadderaar, zou dit er al helemaal niet als zoete koek ingaan.

Het was voorzichtig begonnen. Nadat ze elkaar een keer laat in de bibliotheek waren tegengekomen en Scorpius Roos om hulp had gevraagd met huiswerk voor Toverdranken, merkte ze dat ze vaker naar hem begon te kijken, staren bijna. Als hij naar haar knipoogde, moest ze giechelen. Tijdens Zwerkbalwedstrijden kon ze haar ogen niet van hem afhouden. Steeds vaker kwamen ze elkaar tegen in de bibliotheek en hielp ze hem fluisterend. Ze durfden geen aandacht te trekken, want ze wisten goed dat hun vrienden met afgunst zouden reageren. Langzaam begonnen vlinders haar onderbuik te bewonen. Ze werd dagelijks wakker met een glimlach op haar gezicht. Haar gedachten gingen steeds vaker over hem.
En toen was het schooljaar afgelopen.

Het was de laatste trein die ze ooit terug zou nemen vanaf Zweinstein. Het was klaar, het was over, ze zou nooit meer terugkomen. Zeven fantastische jaren van haar leven waren voorbij en ze zat met haar familie en vrienden in een coupé en kon enkel aan Scorpius denken. Ze vervloekte zichzelf omdat ze niet assertief genoeg was geweest, omdat ze niets gedurfd had, omdat ze zich tegen liet houden door angsten. Ze had wat andere mensen zouden vinden belangrijker gevonden dan haar eigen gevoelens en daarmee zichzelf ongelukkig gemaakt. Ze hoopte dat het nog niet helemaal verloren was en dat ze in ieder geval dapper genoeg was om contact te blijven houden.

De Zweinstein Express minderde vaart en Roos begon haar spullen bij elkaar te rapen. Haar gewaad had ze omgeruild voor Dreuzelkleding, maar ze miste haar gewaad direct al. Ze vond het moeilijker om Zweinstein achter te laten dan ze had verwacht. Van de kapotte traptreden tot Foppe, ze wist dat ze alles zou gaan missen. Haar familie en vrienden waren enthousiast aan het babbelen, maar Roos voelde er niets voor.

Ze schrok toen haar coupédeur met kabaal openschoof. Scorpius stond in de opening; zijn witte haren wild door elkaar, zijn bleke gezicht bedekt met roze blosjes. Haar hart sloeg een tel over. De gesprekken verstomden direct.
Hij overbrugde de afstand en pakte haar heupen vast, negeerde de kreten van de omstanders. “Ik heb er spijt van dat ik dit niet eerder heb gedaan,” fluisterde hij en hij kuste haar terwijl ze het station binnenreden.

Reacties: