FanFic.nl

500 Challenge

20 sept 2016 | Carry On

Zowel Baz als Penny hadden gehoopt dat de drama op zou houden nu Simon als Normal door het leven kon, maar toen de blondharige jongen naar school ging – een Normale school, wel te verstaan – om politiek te studeren, ging het al snel mis. Zijn vleugels en staart vielen niemand op aangezien zowel Baz als Penny (en alle andere Magics om hen heen) er wel voor zorgden dat ze onzichtbaar waren (Simon wenste dat ze ook zo voelden, maar hij was zich er vooralsnog pijnlijk bewust van). Het bezoekje van de jongen had echter niks te maken met zijn vleugels noch zijn staart; het lag een stuk simpeler dan dat.

Simon was nooit een ster geweest in voetbal (hij keek eigenlijk altijd alleen maar naar hoe Baz voetbalde, wat erg afleidend was). Hardlopen hield hij nooit lang vol en fitness was niet zijn ding. Vooralsnog wilde de blonde jongen op zijn minst één sport redelijk beheersen en na meerdere clinics viel de keus op judo (school bood toch genoeg cursussen aan) – zo kon hij misschien nog eens van zijn vriend winnen als ze aan het stoeien waren. De eerste trainingen gingen goed, maar halverwege de zesde les werd alles zwart. Toen hij wakker werd, zat hij op de eerste hulp met de bezorgde gezichten van zijn beste vriendin Penny en zijn vriend Baz naast zijn bed. Aan zijn voeteinde stond een lange, vriendelijk ogende arts.
“Wat is er gebeurd en hoe kom ik hier?” vroeg Simon angstig, terwijl zijn hand al snel die van zijn vriend vond en hij zijn vingers met die van hem verstrengelde. Baz kneep er zachtjes in, een geruststellend gebaar.
“Je trainer is net weg om wat te drinken te halen. Je bent hoogstwaarschijnlijk flauwgevallen van de pijn. Naar zijn verhaal is er iets erg fout gegaan bij de training en stopte je partner niet toen je aangaf dat hij dat wel moest doen. Dat heeft als gevolg gehad dat je arm waarschijnlijk is gebroken, maar dit willen we nog wel nakijken. Zouden jullie mij kunnen volgen, zodat we er een foto van kunnen maken?” legde hij uit. Simon knikte. Nadat de dokter de situatie had uitgelegd, werd hij zich erg bewust van de pijn in zijn rechterarm.

Tot Simons (aangename) verbazing was hij snel weer terug in de kamer, waar hij vervolgens weer op de arts moest wachten die het gips aan kwam leggen: de trainer had gelijk gehad en Simons arm was inderdaad gebroken (op twee plekken). Het wachten werd opgevuld met enigszins gemene opmerkingen van Baz en Penny, maar dat maakte niks uit: de twee belangrijkste mensen uit zijn omgeving waren er.
“Maar mogen wij de kleur van je gips kiezen?” zeurde Penny, waarom Simon grinnikte.
“Alsof jullie het daar ooit over eens zouden kunnen worden,” was zijn antwoord.
Hij was dan ook stomverbaasd toen hij, begeleid door zijn vriend en beste vriendin, met zijn rechterarm in vuurrood gips het ziekenhuis uit liep.
“Kleurt toch mooi bij je vleugels en staart,” luidde hun verklaring.

Reacties: