FanFic.nl

Stand Alones

Little Smirk [Bill]

Je hebt dit op jezelf afgeroepen. Je weet dat ik geen engeltje ben, nooit geweest, net als jij. Maar dit had ik zelfs van jou niet verwacht, Bill Kaulitz.
Wat zal de wereld opkijken van dit verhaal. Je bent niet zo lief als je je voordoet, dat wist ik van de eerste dag. Dus misschien had ik het moeten zien aankomen.
Het punt blijft, na al die jaren heb ik eindelijk gezien wat je echt bent. En ik zal je opwachten in de hel.

Het was de zogenaamde liefde op het eerste gezicht. We waren praktisch dezelfde persoon in een andere verpakking. Koppig, snel geïrriteerd en sexy, met een voorliefde voor ondoordringbare maskers en een talent om iedereen om onze vinger te wikkelen. Nog nooit zo’n explosieve combinatie gezien, wij waren een tijdbom. Heerlijk.
Het begon met een paar dates, en na die ene dronken avond stonden we de volgende dag op uit jouw bed als een koppel. We gingen honderden keren uit elkaar en we kwamen honderden keren terug, gewoon daarom. Ik denk dat we diep vanbinnen allebei wel wisten dat we nooit iemand anders zouden vinden die met al onze shit zou kunnen omgaan. Daarvoor heb je iemand nodig die even fucked up is.
Dus we bleven bij elkaar, jaar in en jaar uit. We trouwden niet, maar we kregen wel een kind. Onze zoon, Sam.

We gingen uit elkaar voor de stomste redenen, maar ik heb je nooit bedrogen. Dat was de stilzwijgende afspraak. We mochten de bitch uithangen tegen elkaar, maar vreemdgaan was een brug te ver. Ik had het moeten weten, als er iets is waar jij niet aan kon weerstaan, was het een verbod.
En dan kom ik één keer te vroeg thuis en zie het laatste wat ik had verwacht. Jij en dat wicht, in ons bed, in volle actie, terwijl Sam drie meter verder in zijn wieg ligt te slapen.
In de paar seconden waarin ik niet wist wat te zeggen en daar maar in de deuropening stond, keek je plots op. Je bewegingen stopten geen seconden, je gaf me enkel een betrapte grijns en ging door.
Ik had jou goed genoeg moeten kennen om te weten dat ik je niet kon vertrouwen. Maar jij had moeten beseffen dat ik niet huilend naar beneden zou lopen, en gaan zitten wachten op een verklaring. Ik sloot de deur, liep rustig naar beneden en plande mijn wraak.

Ze vertrok een uur later, ik hoorde haar vertrekken. Toen ik door de kier van de deur gluurde, lag jij vast te slapen. Ik pikte je portefeuille en je sleutels uit je broekzak en glipte weer naar buiten voor fase één van mijn plan.
Ik knipte al jouw creditcards doormidden, op twee na. Daarna liet ik je rekeningen opzeggen en sluisde een deel van het geld door naar ons gemeenschappelijke spaarboekje, maar het grootste deel liet ik vastzetten op Sams rekening. Inderdaad, die gesloten rekening die alleen voor hem beschikbaar is, vanaf zijn achttiende verjaardag. Je had me volmachten gegeven, dus stelen is het niet.
Weer thuis maakte ik zo snel en zo stil mogelijk mijn en Sams spullen in en laadde die in de koffer van de auto. Het begon stilaan te regenen. Sam werd wakker toen ik hem in zijn autostoeltje plaatste, maar zodra hij zijn knuffel weer had, werd hij stil. Ik weet nog steeds niet hoe wij zo’n braaf joch konden verwekken.
Nog één deel van mijn wraak te gaan. Ik ging je raken waar het pijn deed.

Je sliep door, zelfs toen ik het raam openzette en je kleerkast begon leeg te halen. Alles gooide ik op het gazon, tot je schoenen toe.
Buiten haalde ik het blik benzine uit de schuur, overgoot de stapel en zocht mijn aansteker. Exact op het moment dat de Zippo in de doordrenkte stof viel, kwam jij poedelnaakt uit de deur stormen. Schreeuwen maakte geen verschil, het was te laat. Een plotse windhoos sloeg de deur achter je dicht en sloot je buiten. En ik lachte je toe over het kampvuur van kleren, rende naar de auto en reed met gierende banden de oprit af.
In de achteruitkijkspiegel zag ik de rookpluim afgetekend tegen de avondlucht, en jij, in de regen.

Spijt? Laat me niet lachen. Je hebt altijd geweten dat ik geen lieverdje ben. Je hebt me gekwetst, maar ook niet meer dan dat. Ik mis je niet, ik hoop niet op een verontschuldiging zodat ik je met tranen in mijn ogen kan omhelzen en beloven dat we het deze keer beter zullen doen. Je hebt me bedrogen. Je hebt me getest, en daar kan je nu de gevolgen van dragen.
Ik wist wat voor iemand je was, en we hebben geweldige tijden gehad met elkaar. Maar jij ging te ver, het is je verdiende loon en ik ga jou niet missen. Voor mij besta je niet meer.
Ik zie nog steeds die grijns op je gezicht toen ik de kamer binnenliep. Nooit gedacht dat het zo simpel zou zijn om jou te vergeten. Eén klein lachje was genoeg om jou uit mijn leven te wissen.

Ik denk dat er niets meer te zeggen valt. Je ziet Sam nooit meer terug, daar kan je van op aan. En mij? Ja, mij zal je nog zien. Maar daarvoor zal je moeten wachten tot in de vuren van de hel.

Het verhaal trekt op de ballen, maar ik wou per sé iets over dat nummer schrijven. Little Smirk - Theory of a Deadman
http://www.youtube.com/watch?v=FpTed-LSbis

Reacties: