Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Highway to Hell
Highway to Hell
Geschreven door:
Laatst bijgewerkt:
15 juni 2009 - 14:25
Leeftijdskeuring:
AL
Aantal woorden:
9248
Aantal reacties:
1
Categorie:
Omschrijving:
Misschien ben ik gewoon gek aan het worden. Misschien zit het alleen tussen mijn oren. Misschien is het allemaal niet echt. Dat dacht ik eerst ook, helemaal in het begin.
Maar nu weet ik wel beter.
Het begon zo onschuldig. Spullen die op onverklaarbare wijze uit de bus verdwenen en nooit meer werden teruggevonden, voornamelijk kleren en spulletjes van mij. De jongens lachten het weg, zeiden dat ik misschien wat meer orde moest hebben als ik mijn zaken niet kwijt wilde raken. Tom voegde er fijntjes aan toe dat niemand die bij zijn volle verstand was in mijn vuile shirts zou gaan zitten graaien. Ik gromde wat en liet het er verder bij.
Maar toen begonnen de geluiden. Eerst ’s nachts, maar na verloop van tijd ook overdag. Geklop, gekrabbel, af en toe zelfs iets wat op een stem leek. Een meisjesstem, ver weg, giechelend. En het gekke was, die geluiden leken uit de bus zelf te komen.
Weer geloofde geen van de drie me toen ik het hen vertelde, zelfs mijn broer niet. Niet zo vreemd, ik geloofde het zelf maar half en dacht dat ik gewoon doordraaide van de stress. Maar stress verstopt je kleren niet. Stress is geen koude tochtvlaag in je nek wanneer je ligt te slapen. En stress maakt zeker geen geluid.
Toen ik ook dingen begon te zien, wist ik het zeker. Niet ik, maar iets in de wereld om me heen was gestoord. En dat ‘iets’ had zich in onze tourbus genesteld.
Maar nu weet ik wel beter.
Het begon zo onschuldig. Spullen die op onverklaarbare wijze uit de bus verdwenen en nooit meer werden teruggevonden, voornamelijk kleren en spulletjes van mij. De jongens lachten het weg, zeiden dat ik misschien wat meer orde moest hebben als ik mijn zaken niet kwijt wilde raken. Tom voegde er fijntjes aan toe dat niemand die bij zijn volle verstand was in mijn vuile shirts zou gaan zitten graaien. Ik gromde wat en liet het er verder bij.
Maar toen begonnen de geluiden. Eerst ’s nachts, maar na verloop van tijd ook overdag. Geklop, gekrabbel, af en toe zelfs iets wat op een stem leek. Een meisjesstem, ver weg, giechelend. En het gekke was, die geluiden leken uit de bus zelf te komen.
Weer geloofde geen van de drie me toen ik het hen vertelde, zelfs mijn broer niet. Niet zo vreemd, ik geloofde het zelf maar half en dacht dat ik gewoon doordraaide van de stress. Maar stress verstopt je kleren niet. Stress is geen koude tochtvlaag in je nek wanneer je ligt te slapen. En stress maakt zeker geen geluid.
Toen ik ook dingen begon te zien, wist ik het zeker. Niet ik, maar iets in de wereld om me heen was gestoord. En dat ‘iets’ had zich in onze tourbus genesteld.
Waarschuwing
Mijn dwaze humor en meligheidsgraad in dit verhaal kan de gezondheid ernstige schade toebrengen. Niet aan te raden voor rokers, zwangere vrouwen, personen met nekklachten of kinderen kleiner dan 1m20. En u wordt vriendelijk verzocht onmiddellijk uit te stappen wanneer het u teveel wordt.
De directie is niet aansprakelijk voor het verlies van eigendommen of ledematen, beschadigde hersencellen of levensbedreigende trauma's na het lezen van dit verhaal.
Hoofdstukken
- One.
1461 woorden, 20 reacties, laatste update: 16 mei 2009 - 18:00 - Two.
1010 woorden, 14 reacties, laatste update: 21 mei 2009 - 18:57 - Three.
1294 woorden, 11 reacties, laatste update: 27 mei 2009 - 16:50 - Four.
984 woorden, 14 reacties, laatste update: 31 mei 2009 - 14:43 - Five.
1333 woorden, 19 reacties, laatste update: 5 juni 2009 - 16:54 - Six.
1180 woorden, 13 reacties, laatste update: 10 juni 2009 - 10:26 - Seven.
1986 woorden, 29 reacties, laatste update: 15 juni 2009 - 14:25
Reacties:
whahaa.. klinkt goed,
leuk die waarschuwing