FanFic.nl

[Stand Alone] I can't believe.. this is.. how it will end.

I know.. it is all my fault.

Ryan staart over het meer, een koude wind blaast het haar uit z’n gezicht en zorgt ervoor dat hij even moet rillen. Ryan doet z’n handen in z’n zak en voelt dat er een traan in z’n rechteroog opwelt, niet van verdriet maar van de wind die in z’n open oog blaast. Hij knippert met z’n oog, maar de traan wil niet weg. Met een glimlach op z’n gezicht veegt hij de traan van z’n wang en kijkt hij uit over het meer, de maan geeft een klein beetje licht en weerspiegelt z’n gezicht in het meer. Een gezonde dosis spanning welt in z’n borst op, dat is er altijd al hij haar ontmoet. De glimlacht verdwijnt niet van z’n gezicht als hij zich omdraait en het kleine, smalle bospaadje afkijkt. De bomen wiegen heen en weer en het lijkt net alsof de bomen naar hem zwaaien. Opeens verschijnt een donkere gedaante aan het einde van het paadje, Ryan denkt te weten wie het is en met een gelukzalig gevoel draait hij zich terug om. Aan de overkant van het meer is een reclamebord te zien voor een hotel. De wind is gaan liggen z’n haar valt voor z’n ogen, Ryan wil het er net af vegen als hij een warme hand op de zijne voelt.
“Schat.”� Zegt een vrouwelijke stem achter hem, de stem is warm en laat de kou die Ryan net nog voelde als sneeuw voor de zon verdwijnen.
“Schatje.”� Ryan hoort hoe gelukkig z’n stem klinkt, elke keer weer als hij haar ziet. De vrouwelijke hand veegt het haar uit z’n gezicht en raakt z’n wang aan, Ryan draait zich om en glimlacht naar Cameron.
“Ik heb je gemist..”� Cameron legt nu ook haar andere hand op Ryans wang.
“We hebben elkaar pas nog gesproken.”� Gaat Ryan tegen Cameron in, wetende dat hij de discussie zal verliezen. Cameron krijgt altijd gelijk, of het nou terecht is of niet dat maakt niet uit.
“Maar toch.. elke keer als ik niet bij je ben doet het pijn.. jij geeft me gewoon een goed gevoel.”�
Ryan glimlacht. “Jij geeft mij ook een goed gevoel..”� Ryan weet afgezaagd het klinkt, maar hij is nooit goed geweest in z’n emoties tonen. Hij weet dat hij het daardoor Cameron moeilijk heeft gemaakt.. en dat hij van geluk mag spreken dat ze hem niet al een tijd terug heeft gedumpt.
Langzaam ziet Ryan dat Cameron met haar hoofd dichter bij de zijne komt, Ryan kan Camerons warme adem op z’n gezicht voelen en raakt even haar hand aan. Hij weet wat er gaat komen, het is niet voor de eerste keer.. maar elke keer weer voelt het als de eerste keer. Ryan kan het gewoon niet ontkennen, hij is verliefd.. op Cameron.

“Weet je.”� Cameron en Ryan laten het donkere meer met de maanweerspiegeling achter zich en lopen door het kleine, smalle boompaadje. Nog steeds wiegen de bomen heen en weer alleen lijkt het nu meer alsof ze hen toejuichen, alsof ze blij zijn dat Ryan en Cameron langs hun heen lopen en hun liefde door het paadje verspreiden.
“Nee?”� Ryan weet nooit wat er gaat komen na zo’n weet je, elke keer is het wel verschillend. Toch voelt Ryan een beetje angst opkomen, meestal gaat het ervoer hoe Cameron met een andere jongen heeft gepraat. Geflirt in zijn ogen.
“Vanmiddag heb ik met Lars gesproken..”� Ryan knikt zachtjes, hij zorgt ervoor dat hij niet te hard in Camerons hand knijpt en z’n angst binnen zich houdt.
“Hij deed heel erg vaag, hij zei dat hij me steeds kusjes en likjes overal wilden geven.”�
“En, wil jij dat ook?”� Ryan weet dat het een verkeerde vraag is, dat Cameron alleen van hem houdt.. maar is het heel gek dat hij dit vraagt? Is het normaal voor een meisje om zo met een andere jongen te praten? Hij weet dat hij onzeker is, té onzeker.. maar.. waarom zou ze met hem nemen als ze een veel betere kan krijgen?
“Natuurlijk wil ik dat niet..”� Cameron zucht even. “Je weet toch dat ik alleen jou wil.”�
Ryan knikt. “Ik weet het..”�
“Waarom vraag je dan altijd dit soort dingen? Vertrouw je me niet?”�
“Ik vertrouw je wel.. maar.. waarom.. zou je met mij nemen als je met een beter iemand kan.. krijgen?”�
“Omdat jij lief bent.. en mij begrijpt..”� Ryan hoort dat Cameron het meent, er klinkt een vermoeide toon door in Camerons stem. Die vermoeidheid maakt haar stem breekbaar, onzeker.
“Maar.. dat doen die anderen misschien ook wel.”� Ryan kan het niet laten gaan.. hij weet dat hij het moet laten gaan.. maar er is geen goede reden waarom ze hem kiest..
“Misschien wel.. maargoed.”� De onzekerheid in Camerons stem neemt toe, Ryan moet nu stoppen.. misschien maakt hij wel iets kapot wat hij niet kapot wil hebben.
“Dus.. dan kan je beter hen nemen.”� Ryan moet het zeker weten, hij moet zeker weten dat ze wel met hem wil..
“Waarom zou ik? Ik heb jou toch al..”� Camerons stem klinkt weer liefdevol, vooral de laatste paar woorden spreekt ze met liefde uit.
“Maar.. als die andere nou beter zijn?”� Stop ermee, stop ermee verdomme.. maar Ryan kan er niet mee stoppen. Steeds weer blijft hij het doen, steeds weer blijft hij Cameron.. testen.. terwijl hij weet dat hij het aan het vernietigen is.. langzaam.. maar zeker..
“Maar die zijn niet beter.”�
“Wel knapper.”� Ryan hoort Cameron bijna denken dat hij moet ophouden, dat ze aan het twijfelen is of.. ze wel met hem moet nemen.
“Misschien wel.”�
“Waarom.. zou je dan toch met mij nemen?”�
“Omdat het.. om het innerlijk gaat.”� Camerons zekerheid lijkt aangetast, de scheurtjes lijken langzaam maar zeker groter te worden..
“Ik.. het spijt me.”� Ryan kijkt Cameron aan en hij kan zien dat ze opgelucht is dat hij erover ophoudt. “Ik zal.. proberen minder onzeker te zijn.”�
Cameron knikt blij en zoent Ryan op z’n mond. “Maar ik moet gaan schatje..”� Ryan voelt de teleurstelling die elke keer voelt, het is raar.. hij weet dat hij haar binnenkort weer gaat zien.. maar het is alsof hij bang is dat elke keer de laatste keer kan zijn..
“Zie ik je morgen weer?”�
“Ik weet het niet.. ik heb het druk..”�
“Bel maar als je het weet.”�
Cameron knikt. “Dan.. ga ik nu.”�
Ryan knikt terug. “Ik.. hou van je.”� Ryan hoort hoe hij z’n ziel openbreekt en deze woorden eruit sleurt, de woorden zeggen niet genoeg.. ze zeggen niet hoeveel hij van haar houdt.. maar hij kan de woorden niet vinden.. de goede woorden die haar vertellen wat hij voelt..
“Ik hou ook van jou.”� Cameron glimlacht en loopt weg, Ryan alleen met z’n gedachtes achterlatend. De wind zet weer op en blaast Camerons haar naar achteren, Ryan ziet hoe haar blonde haar heen en weer wiegt.. net zoals de bomen. Camerons blonde haar zwaait naar hem, vertelt hem dat alles goed is. Ryan zucht terwijl hij weer een traan wegveegt uit z’n oog. Die verdomde traanogen ook.

Ryan ziet hoe de auto’s hem inhalen terwijl hij langzaam over het fietspad beweegt, hij wil wel snel naar z’n bestemming toe maar kan het niet meer opbrengen om sneller te fietsen. Hij heeft er de kracht niet meer voor. Ryan kijkt omhoog en ziet dat de sterren in de hemel te zien zijn, hij glimlacht even bij het mooie gezicht. Terwijl hij naar de sterren kijkt dwalen z’n gedachtes af, naar degene waar zijn gedachtes de laatste tijd veel naar afdwalen. Het gaat goed, niet op z’n best.. maar het gaat zeker ook niet slecht tussen hen. Ryan voelt toch weer een onverklaarbare onzekerheid opkomen, waarom blijft hij onzeker als ze hem al 1000 keer heeft verteld dat ze van hem houdt? Als ze hem elke keer weer ervan probeert te overtuigen dat hij de enige is die ze wil.. waarom kan hij z’n onzekerheid niet laten gaan?
Opeens voelt Ryan dat z’n mobiel trilt, blech wat haat hij bellen toch. Hij is gewoon onzeker aan de telefoon, je ziet niet hoe mensen reageren.. en je weet nooit zeker of ze iets menen of niet.. en je moet meteen reageren. Je hebt niet het excuus dat je even weg was, of dat je het niet zag.. zoals je wel hebt op msn. Het beeld van z’n mobiel licht even op en hij ziet wie hem belt, Cameron. Ryan zucht en drukt op het groene telefoontje, hij neemt normaal nooit op.. en dat weet Cameron ook. Dus zal er wel iets ernstigs zijn als ze hem belt. Met een glimlach denkt Ryan aan de eerste keer dat hij durfde op te nemen toen ze hem belde, het was een pijnlijk gesprek en hij hoorde ondertussen z’n mp3 in z’n oor tetteren. Toen had hij nog muziek nodig om zich zeker te voelen, zonder muziek voelde hij zich.. incompleet.
“Met Ryan.”�
“Ryan.. met.. Cameron.”� Ryan kan aan Camerons stem horen dat er iets mis is, iets goed mis. Heeft hij iets fout gedaan? Alweer?
“Hé schatje.. wat is er?”�
“Mijn.. mijn vader is weg.”� Ryan hoort hoe de zin even in de lucht hangt en vraagt zich af wat Cameron er mee bedoelt.
“Bedoel je.. écht weg..?”� Zou Camerons vader zomaar weggelopen zijn?! Zouden haar ouders gaan.. scheiden?
“Hij zei.. ‘ik donder hier op’ en.. toen heeft hij de auto gepakt en.. is weggegaan.”� Ryan hoe gebroken Cameron klinkt, ze heeft duidelijk troost nodig.. maar.. die kan hij niet geven.. hoe graag hij het ook wil.. hij is daar slecht in, heel slecht..
“Wat is er gebeurd?!”�
“M’n vader en moeder hadden ruzie en.. m’n vader wil niet naar m’n moeder luisteren. Toen m’n moeder zei dat ze net zo goed kon opdonderen omdat er toch nooit naar haar geluisterd wordt.. en toen sprong m’n vader op en zei hij dat wel op zou donderen.”�
“Het.. het spijt.. me.. maar het is vast een woede-uitbarsting.. hij.. hij komt straks wel terug.”� Ryan weet hoe slecht het klinkt, hoe verschrikkelijk kinderlijk het klinkt.. maar dit is z’n echt z’n beste poging.. hij weet niet hoe hij haar moet troosten.. dat mij hij nog.. leren.
Cameron blijft even stil. “Ik moet gaan.”� Camerons stem is niet meer breekbaar, maar ook niet liefdevol. D’r stem is.. zeker.. alsof ze het zeker weet. Alsof ze inziet.. dat ze een fout heeft gemaakt.
“Ik.. okée is goed.. doei..”� Ryan heeft moeite om de woorden te zoeken en voelt dat Cameron.. steeds verder weg zakt.. dat hij haar aan het verliezen is..
“Doei.”� Camerons stem is kil, koud. Ryan voelt dat z’n onzekerheid alleen maar toeneemt en weet dat het misschien wel niet meer goed gaat komen.. het klinkt misschien als iets kleins.. maar.. hij is gewoon niet goed genoeg voor.. haar.

Ryan gooit een steentje over het water en het kaatst over het water, de regen valt uit de hemel en zorgt ervoor dat Ryans natte haar voor z’n ogen valt. Ryan veegt z’n natte haar uit z’n gezicht en ziet de regendruppels langzaam in het water vallen, langzaam het perfect gladde oppervlakte van het water verstoren.. vernietigen..
Ryan voelt dat Cameron naast hem beweegt maar kijkt haar niet aan, ze zijn allebei doodsstil. Ze negeren elkaar, omdat.. geen van beide wilde toegeven in de discussie. Het was een nutteloze discussie en Ryan voelt dat het schip met z’n gelukzalige gevoel steeds verder vaart, totdat het helemaal uit zicht is. Ryan voelt dat hij het steeds moeilijker krijgt, het wordt steeds moeilijker om niks te zeggen. Hij wil gewoon weer terug naar het schip.. niet meer op open zee liggen.. hij moet de stilte doorbreken, maar wil niet toegeven..
“Ik.. ik kan er niet meer tegen.”� Ryan doorbreekt toch de stilte en kijkt Cameron onzeker, zelfs bijna bang aan.
“Waarom niet?”� Cameron lijkt niet eens blij met het feit dat de stilte verbroken.
“Omdat ik.. teveel van je houdt.”�
“Slijmbal.”� Ryan voelt een steek van pijn in z’n borst, waarom blijft ze hem dat noemen.. denkt ze nou echt.. dat hij niet meent wat hij zegt?
“Ik.. jij vind echt alles slijmen hè.”� Ryan voelt hoe het commentaar op Cameron door de lucht die om hen heen hangt prikt, de lucht van het negeren en nog van elkaar houden lijkt voorgoed.. doorgeprikt. En langzaam komt er een lucht van haat.. een lucht van.. andere gevoelens naar binnen.
“Van jou.. wel jaa.”�
“Waa.. waarom?”� Ryan snapt het niet.. hij meent wat hij zegt.. hij meent het.. écht..
“Omdat het slijmen is..”� Camerons stem blijft kil, uit stem klinkt geen enkel gevoel van.. liefde meer.
Ryan staat op, het is impulsief maar hij kan er niet meer tegen. De angst die hem overmeestert houdt hem niet tegen, ook al had dat wel moeten gebeuren.
“Als jij vindt dat ik niks meen.. dan.. moeten we er misschien maar mee ophouden.”� Ryan loopt weg en luistert niet naar wat Cameron zegt.. hij wil het niet horen, de regen blijft op z’n voorhoofd vallen en hij pakt z’n mp3 uit z’n zak. De woorden van Cameron worden tegengehouden door de muur van angst.. want hij wil niet dat het einde in zicht komt.. dat het schip langzaam uit z’n zicht verdwijnt.. dat gelukzalige gevoel.. het moet terugkomen. Cameron.. zal het niet zomaar opgeven.. ze zal terugwillen naar.. het schip.. Ryan hoort voetstappen achter zich, hij wil zich omdraaien en haar vastpakken. Haar vertellen dat het hem spijt.. dat hij het niet zo bedoelde.. maar hij durft het niet.. hij draait zich wel om.. maar pakt haar niet beet.
“Ryan.. ik.. ik kan er niet meer tegen.. laat me gewoon.. met rust.”� Cameron haalt diep adem en loopt weg. Met rust laten.. dit.. dit is het einde.. het schip is officieel uit zich en Ryan ligt van in de zee.. geen houvast meer.. de boei van het sprenkeltje hoop.. is gezonken.
“Cameron.. ik.. goed.. goed ik zal je met rust laten. Sterkte met alles.. en.. wie weet spreken we elkaar ooit weer.”� Ryan wil dat Cameron er tegenin gaat, dat ze hem vertelt dat ze morgen meer gewoon met elkaar zullen praten.. van elkaar zullen houden.. maar dat doet ze niet.. ze draait zich om.
“Dank je.. Ryan..”�
Ryan voelt hoe die woorden alle hoop uit z’n lichaam perst.. een donker gevoel neemt hem van binnen over. Hij kijkt naar de hemel en ziet dat de regen niet meer uit de hemel valt.. de zon schijnt en droogt de tranen die op z’n wang zijn gekomen. Hij had nooit gedacht.. dat dit het einde zou zijn.. hun liefde.. zomaar.. weg. Ryan doet z’n mp3 aan, hopend dat de muziek hem kan redden.. dat hij weg kan vluchten van het gevoel.. dat alles goed komt.. uiteindelijk..

Talk to me softly
There is something in your eyes
Don't hang your head in sorrow
And please don't cry
I know how you feel inside I've
I've been there before
Somethin is changin' inside you
And don't you know

Ryan voelt dat hij de tranen.. niet kan stoppen. Hij voelt dat dit liedje hem niet gaat helpen om het te vergeten.. maar het liedje is mooi.. hij weet dat hij niet moet huilen.. dat ooit alles goed komt.. maar wil alleen maar terug op het schip.. terug naar.. wat het ooit was.. niet dit.. niet dit..

Don't you cry tonight
I still love you baby
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

Ryan voelt hoe de tranen over z’n gezicht blijven lopen, maar de tranen zijn het probleem niet.. Het gevoel dat hij niet kan negeren.. het gevoel dat er nooit meer zonlicht zal zijn.. ook al schijnt de zon op z’n gezicht. Hij.. heeft Cameron nodig.. het gevoel dat zij hem gaf.. nodig..

Give me a whisper
And give me a sign
Give me a kiss before you
tell me goodbye
Don't you take it so hard now
And please don't take it so bad
I'll still be thinkin' of you
And the times we had...baby

Ryan ziet voor zich hoe hij en Cameron lachend door de straat rennen, Cameron pakt z’n hand en zoent hem teder op z’n mond. Dit is de eerste keer dat ze hem zoende.. de eerste keer dat hij het gevoel had.. dat zij zich ook zo voelde..

And don't you cry tonight
Don't you cry tonight
Don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

Maar het is zijn schuld.. hij begon te twijfelen en.. werd verliefd op iemand anders.. dacht hij. Hij probeerde z’n gevoelens voor het andere meisje te onderdrukken.. maar het was niet nodig. Toen hij zag hoe verdrietig Cameron was.. verdwenen de gevoelens.. Zo wilde hij niet dat Cameron zich zou voelen..


And please remember that I never lied
And please remember
how I felt inside now honey
You gotta make it your own way
But you'll be alright now sugar
You'll feel better tomorrow
Come the morning light now baby

Morgen.. zal het echt beter zijn? Zal dit gevoel.. weg zijn..? Hij denkt het niet.. hij denkt dat hij nooit meer van dit gevoel kan afkomen. Ook is het te begrijpen dat Cameron hem niet meer wil.. ook is het logisch dat ze niet meer van hem houdt.. hij wil het terug.. hij kan niet zonder haar.. dit kan niet het einde zijn.. dit mag niet het einde.. zijn..

And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
And don't you cry tonight
There's a heaven above you baby
And don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry tonight
Baby maybe someday
Don't you cry
Don't you ever cry
Don't you cry
Tonight

Hij moet het aan iemand vertellen.. maar aan de enige persoon die hij over dit soort dingen vertrouwt kan hij het niet vertellen.. Cameron.. hij heeft nooit veel aan haar vertelt.. maar hij wil het nu wel.. wil z’n verhaal kwijt.. maar hij kan het haar niet vertellen. Ze wil niet meer met hem.. praten.. hij moet haar laten gaan.. z’n leven op orde krijgen en.. de liefde vergeten.. maar.. dat lukt hem.. nooit..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.