FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

35.

Tom
Georg en Gustav hebben de dag van hun leven. Ze maken de hele tijd toespelingen op mij, Bill en Charlie, ook al is er dan nog niet echt iets gebeurd. Nog niet. Maar dat willen ze niet gehoord hebben. Ach, laat ook maar, ze zijn gewoon stikjaloers. En met reden, ik bedoel, bekijk haar nu. De tourbus staat aan een klein tankstation, en Charlie loopt naast een heftig ratelende David over het parkeerterrein. Ze noteert aan één stuk door op haar klembord en blaast kauwgombellen.
Bill hangt half uit de deur en staart naar haar, ik kom vlak achter hem staan en streel onder de bescherming van mijn openhangende vest langs zijn rug. Hij grijnst me over zijn schouder toe en leunt stiekem wat verder achteruit.
‘Kijk die twee!’ schatert Georg, en Bill dondert van het schrikken bijna van het trapje, ik weet hem nog net bij een punt van zijn shirt te grijpen.
‘Wat nou?’ vraag ik ademloos.
‘Hoe jullie naar Charlie staan te gapen, misschien?’ grinnikt Gustav. ‘Vertel op, is ze goed?’
‘Jaloezie staat je niet, Guusje,’ glimlacht Bill en klimt naar buiten. Ik spring meteen achter hem aan. Het is niet erg warm, maar de zon schijnt in een strakblauwe lucht.
‘Ook één?’ Ik hou hem mijn pak sigaretten voor en hij pikt er twee uit, vist zijn aansteker uit zijn broekzak en steekt ze allebei aan, stopt er dan één tussen mijn lippen.
‘Bedankt.’ Alsof het afgesproken is lopen we in de richting van de geparkeerde vrachtwagens aan het andere eind van het terrein. Elke keer als onze ellebogen tegen elkaar botsen, gluren we opzij naar elkaar. We kunnen het niet tegenhouden, het is de rush van eindelijk weer samen te zijn.
Ter hoogte van de vrachtwagens werp ik even een blik over mijn schouder, gooi mijn peuk op de grond en grijp Bill bij zijn pols.
‘Hé, wat…’
‘Ssssst.’ Ik pik zijn sigaret tussen zijn lippen vandaan, trap ze uit op de grond en trek hem met beide handen tegen me aan.
‘Oh, dat,’ grinnikt hij en streelt met zijn neus langs de mijne. Zijn handen krullen zich om mijn nek en ik haak mijn vingers in zijn achterzakken. Zijn adem blaast langs mijn mond, dicht genoeg om hem bijna te proeven.
‘Ik heb dit gemist,’ fluistert hij.
‘Ik ook.’ Hij sluit zijn ogen, afwachtend, berustend. Ik verklein de afstand tussen onze lichamen, trek ons tegen elkaar aan, en hij gaat mee in de beweging. De lucht tussen onze lippen is zwaar, bijna magnetisch. En dan…
‘Jij hebt aan mijn aftershave gezeten!’ Bill grijpt mijn hoofd tussen beide handen en drukt zijn neus heftig in mijn hals.
‘Kunnen we het daar over hebben op een meer geschikt moment?’ smeek ik betrapt.
‘Tom Kaulitz, heb jij mijn aftershave gebruikt, ja of neen?’ Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en rekt zich zo goed mogelijk uit.
‘Een klein beetje,’ geef ik met tegenzin toe. ‘Maar ik kon het niet helpen!’
‘Hoezo niet?’
‘Jij ruikt altijd zo lekker,’ antwoord ik op mijn beste flemende toon. Een grijns begint te trillen op zijn gezicht. Ik waag mijn kans, laat mijn armen weer om zijn middel glippen. ‘En die geur van jou… Ik kon het niet weerstaan. Nu kan ik jou de hele dag ruiken, zelfs wanneer we eigenlijk niet aan elkaar mogen zitten… Lekker spannend.’ Hij grinnikt en trekt zacht aan mijn dreads.
‘Al goed, Casanova. Vraag het in de toekomst wel eerst, ja? Dat spul is duur.’
‘In de toekomst ga ik gewoon nog veel vaker aan jou snuffelen,’ antwoord ik met een scheve lach. ‘Precies hier.’ En ik begraaf mijn gezicht in de zachte huid van zijn hals, waar de lijnen van zijn schouder en sleutelbeen vertrekken en duw heel zacht het puntje van mijn tong tussen mijn tanden vandaan. Hij krult zijn hoofd achteruit en geeft een kriebelige gil, maar ik laat hem niet los.
‘Vind je dat niet lekker soms?’ murmel ik terwijl ik mijn weg omhoog en omlaag langs zijn halsboog kus.
‘Hmmm… jawel…’ Zijn vingers vlechten zich tussen mijn dreads, het trekt maar ik laat hem begaan. Langs zijn hals naar zijn wang tot bij zijn lippen, mijn tong langs zijn tanden…
‘Betrapt!’
Mijn lieve broertje bijt van het schrikken bijna de piercing uit mijn lip, en met een ruk laten we elkaar los. En daar staat Charlie, leunend tegen de vrachtwagen, handen voor haar maag geslagen, letterlijk schokkend van het lachen.
‘Leuk hoor!’ gilt Bill en veegt met trillende handen over zijn gezicht. Mijn hart hamert ook nog in mijn keel, maar Charlie komt niet meer bij.
‘Jullie hadden… jullie gezichten… moeten zien…’ hikt ze en laat haar sigaret uit haar krachteloze vingers vallen.
‘Daar ga je zo ongelooflijk voor boeten,’ grom ik op de meest vervaarlijke toon die ik kan uitbrengen op dit moment.
‘Dat mag ik maar hopen,’ grijnst ze, slaat haar handen in mijn vest en kust me vol op de mond. Dan vist ze een nieuwe sigaret achter haar oor vandaan, steekt ze aan en slentert heupwiegend weg. Over haar schouder schiet ze ons nog een blik toe. ‘Komen jullie?’
Ik kijk Bill met opgetrokken wenkbrauwen aan, die schudt zijn hoofd.
‘Whatever. Ik probeer haar zelfs niet meer te begrijpen.’

Yes, I know. Het heeft even geduurd en het is niet echt om over naar huis te schrijven, maar phuh. Ik heb griep, dus ik mag moeilijk doen. Niet zeuren, I will lick your face!

Reacties: