FanFic.nl

Life can be a mystery

Hoofdstuk 1.2

Plots kwam er een steward onze lounge binnen. “Ik kom even meedelen dat na het optreden jullie meteen worden opgehaald en naar de backstage worden gebracht.”� “Oh, oké.”� Daarna was de man weer weg. “Nog een half uurtje en dan is het genieten!”� Ik zette me recht en keek over de zaal uit. “Het moet nogal een kick zijn voor hen, spelen voor zoveel volk.”� Het laatste halfuurtje vloog razendsnel voorbij. Iemand komt op het podium wat info geven waarna zijn Tokio Hotel aankondigt. Luide muziek klinkt uit de boxen, eerst komt Georg op, daarna Gustav en dan Tom met Bill. “Goedendag België!”� Het publiek gaat uit zijn dak. “Alles goed met jullie?”� De meisjes die onder ons staan beginnen wild te gillen. “Goed, wij zijn Tokio Hotel. Maar dat weten jullie natuurlijk al lang. Het doet ons veel plezier om hier vanavond voor jullie te mogen optreden. Maar we houden jullie niet langer in spanning, here we go!”� Waarna ze de tonen inzetten van Schrei. “Ooh, zie hoe lief Tom lacht.”� Astrid haar ogen glunderden. Al ging mijn aandacht meer uit naar Bill, ach het zijn allemaal schatjes.

Een paar liedjes later is het de beurt aan “Wo sind Eure Hände.”� Ik begin meteen uit volle borst mee te zingen. Zoals anders staat de tijd niet stil en loopt het concert als een treintje. “Jammer genoeg zijn we aangekomen bij het laatste nummer voor deze avond. En dat lied noemt...”� Een ijzige stilte, maar ik kan al raden welk het is. “MONSOON!”� “Jemig, een geluk dat de plaatsen zo stevig zijn. Anders zouden er ongelukken gebeuren door al dat gespring.”� De eindklanken weergalmden door de zaal, waarna Bill het woord weer neemt. “Het was fantastisch om hier te zijn. Hopelijk komen we snel terug, tot dan!”� Na nog een aantal malen ‘Danke schön’ gooien ze nog vlug wat stickers en dergelijke in het publiek en verlaten dan het podium.

Ik voel een hand mijn arm vastnemen. “Gelieve mij naar de backstage te volgen.”� Al giechelend volgen we de man. Op het einde van de gang zien we een grote deur met daarop tussen twee sterren, Tokio Hotel. Onze begeleider klopt eerst op de deur waarna hij die opent. Ik blijf stokstijf staan met mijn mond open. Op een stoel zit Tom helemaal onderuit gezakt. Georg komt net vanachter een hoekje kijken. Bill en Gustav zitten op een bankje achter de tafel. Na een paar seconden zet Tom zich recht en komt naar ons toe. “Hallo, ik ben Tom.”� Hij steekt zijn hand uit. “Nina”� zeg ik al fluisterend. “Je moet toch helemaal niet verlegen zijn, ik bijt niet hoor..”�

Hij doet teken om binnen te komen. Net als ik stellen Sharina en Astrid zich voor. Dan zet Bill zich recht. “Zet jullie maar gezellig bij ons.”� Ik zet me samen met Astrid naast Bill, Sharina zet zich op een stoeltje naast Tom. We zitten mekaar aan te kijken, de jongens vinden onze verlegenheid best grappig. “Wat vonden jullie van het concert?”� Bill heeft zich enthousiast naar me toegedraaid. Ik steek mijn handen in de lucht n roep: “Het was megafantastisch supercool!”� Ze beginnen te lachen. Ik laat mijn handen zakken. We praten nog wat over het concert en hoelang we al fan zijn. Over hoe de jongens omgaan met zoveel succes en aandacht. “Hoe oud zijn jullie eigenlijk?”� “15”� zegt Astrid. “17”� roept Sharina bijna. “En ik ben ook 17 jaar, maar ik verjaar bijna.”� Tom draait zich om naar Bill. “Dat klinkt goed voor een date.”� We gieren het allemaal uit.

Dan valt hun oog opeens op een foto van mijn kat die op mijn heuptas staat. “Is dat jou kat?”� “Ja, Gizmo.”� Wij hebben ook een kat, Kasimir.”� “Ja, dat had ik al op het internet gelezen.”� Zeg ik beschamend. “Hehe, men kan alles over ons vinden op het internet. Zelfs dingen die niet eens waar zijn”� Zeggen de jongens ietwat verveeld. “Dat is waar, maar ik geef maar al te graag toe dat dit gesprek veel toffer is.”� Ik en Astrid knikken bij wat Sharina net zei. Ze snijden weer een ander onderwerp aan waardoor we niet al te dramatisch omgaan met het internet-onderwerp.

Omdat we het zo naar onze zin hebben, verliezen we de tijd totaal uit het oog. De manager komt de jongens waarschuwen dat het bijna tijd is om naar huis te gaan. Ik kijk op mijn horloge. “Al half vier?!”� De jongens schrikken zich een hoedje. “Hoe geraken we nu nog naar huis?”� Sharina belt naar huis maar niemand neemt op. “Ik denk dat iedereen allang in bed ligt..”� “Wat is er mis?”� “We geraken waarschijnlijk niet meer thuis.”� Bill spreekt zijn manager aan, waarna die verteld dat we gerust bij de jongens mogen slapen. “BIJ de jongens?”� Ik trek mijn voorhoofd op. “Niet met ons in bed he, zotte, we hebben alle vier een eigen kamer met twee bedden. Dus een probleem zal je er niet mee hebben zeker?”� “Als je het zo bekijkt niet nee.”� “Maar verwittig toch maar eerst jullie ouders, ook al zijn ze niet wakker. Ze kunnen dan jullie berichtje lezen en zich geen zorgen maken.”� Sharina knikt. Als gekken beginnen we alle drie op onze mobieltjes te tokkelen. “Zo, verstuurd. Wanneer gaan jullie naar het hotel?”� “Als jullie willen vertrekken we nu, dan zijn we uitgeslapen voor morgen, en als jullie van je ouders mogen, kunnen we dan morgen wat rondtoeren.”� “Jups.”�

Tom en Bill nemen hun spullen die over de kamer verspreid zijn bijeen. Op de gang wachten we even tot Gustav en Georg klaar zijn. Wanneer we richting uitgang van het complex gaan, stokt mijn adem. “Oh my god! Zoveel volk bij de ingang zeg.”� Een bodyguard neemt mijn arm vast. “Stay with the boys and between the guards.”� We hebben nog geen stap buitengezet of gillende tienermeisjes stormen naar ons toe. De bodyguards houden ze zoveel mogelijk op een afstand, maar kunnen niet voorkomen dat we opeen worden gedrukt. Hier en daar delen Bill, Tom, Georg en Gustav handtekeningen uit. Maar veel tijd is daar jammer genoeg niet voor. “Dan zou je denken dat het laat genoeg is om te gaan slapen, wat zouden hun ouders hiervan denken?”� Roep ik richting Sharina. Waarschijnlijk staan die wat verderop te wachten.”� Op het eind van het pad staat een zwarte limousine waar we zo snel we kunnen instappen.

In de auto zit ik tussen Tom en Georg. Ik draai me naar Georg toe. “Is het altijd zoals nu?”� “Het merendeel van de tijd wel, ja. Behalve wanneer we langs een achterpoortje kunnen binnensluipen zonder dat ze het weten.”� “Ocharme jullie...”� Tijdens de rit zitten ik en Astrid de jongens constant te plagen. Wanneer ik en Astrid minutenlang blijven staren naar Tom schiet hij uit zijn stoel en begint ons te kietelen. “Komaan broer, hulp gevraagd!”� Bill houdt zich er wijselijk van tussen. “Oh pussy!”� Geamuseerd kijkt de verstandigste van de tweeling toe hoe we langzaam maar zeker Tom terugnemen. Sharina zit er wat stilletjes bij. “Seg meid, je tong verloren?”� “Uhm nee, gewoon wat overdonderd ja.”� Ik giechel. Astrid zit zich nog altijd kostelijk met Tom te amuseren. “Hehe, hier groeien vlindertjes!”� terwijl kietel ik haar buik. “Och jong!”� Ik trek mijn linkerwenkbrauw op. “Ach, misschien wel..”� Bill kijkt me geniepig aan. “Oh... girlstuff he, dat verstaan jullie toch niet .”� Zeg ik maar vlug, hij moet dit toch (nog) niet weten. “Jaja, girlstuff.. “

Reacties:

xXlienthXx zei op 27 okt 2009 - 11:52:
Snel verder!!!