FanFic.nl

When your heart takes over.

[3]

Mijn volgende stop, hun volgende concert is in Berlijn, en iedereen weet dat het groots zal worden. In hun thuisland, mijn thuisland, zijn de fans nog het talrijkst, en het fanatiekst. Met mij aan de top natuurlijk. Alle fans nemen genoegen met concerten, ze geraken nooit dichter bij hen. Ze kopen handtekeningen online, ze doen vol hoop mee aan wedstrijden voor een meet and greet. Ze zijn wanhopig. Alleen al op dat punt verschil ik werelden van hen. Ik ben niet wanhopig, ik weet wat mijn doel is, ik leef ervoor. Buitenstaanders noemen mij gestoord, ik noem het liever vastberaden. Ze noemen het obsessie, ik noem het liefde. Ze weten niet hoe het is, hoe het voelt. Hoe het pijn doet, hoe het me wegvreet. Ze kennen het gevoel niet, van de ware gevonden te hebben, maar niet samen te kunnen zijn. Al jaren wacht ik, verspilde ik mijn tijd, probeerde ik hem te vergeten. Ik hou al eeuwen van hem, ik herinner me de tijden zonder hem niet eens meer. Ik heb tientallen keren geprobeerd op iemand anders verliefd te worden, anderen graag te zien. Maar ik heb geen liefde meer over, voor niemand. Andere jongens hebben mijn hart nooit kunnen winnen, hoe hard ze hun best ook deden. Ik heb mijn tijd verdaan door te geloven dat ik hem kon vergeten. Nu eis ik gewoon op wat me toebehoort. Hem, en dan bedoel ik alles van hem. Vermoeid eet ik mijn laatste boterham op en stap zelfverzekerd naar de aankomende trein. Ik heb geen zin en tijd meer om een ticket te kopen, dus bereid ik me alweer voor op een sterk staaltje toneel. Nadat ik me op een bevlekte zetel heb neergeploft, schud ik mijn blonde krullen los en zet al mijn liefste glimlach op. Niemand die mij dan kan weerstaan. Ik weet dat als ik mijn best doe, ik makkelijk als een schattige vijftienjarige kan doorgaan. Ze moesten eens weten hoe duivels ik langs de binnenkant kan zijn. Het is amper een treinreis van een half uur, ik kom aan in de hoofdstad van Duitsland om 10 voor 6, dan heb ik nog tijd zat om uit te zoeken waar de groep overnacht. Of beter gezegd, om te wachten op het verlossende sms’je van Alexandro, met de naam van het hotel. Alexandro ken ik al jaren, maar hem een echte vriend noemen zou fout zijn. Hij is twee jaar ouder dan mij, maar emigreerde op zijn zeventiende naar Duitsland, waardoor hij in mijn klas terecht kwam. Met zijn Italiaans accent, donkere haren en sjofele kleren viel hij direct uit de toon. De kinderen uit mijn klas spuugden hem uit, hij was een buitenstaander, een nietsnut. En dus ontfermde ik me maar over hem. Uit zelfbelang, natuurlijk. Hij was een snul eerste klas, maar een genie als het op computers en internet aankwam. Van het downloaden van films die pas een half jaar later uitkwamen, tot het kraken van sites, alles kon hij. Het begon onschuldig met het kopiëren van onuitgegeven nummers van Tokio Hotel, maar langzaamaan had ik Alexandro en zijn computerbrein nodig. Hij kraakte de computers van leerkrachten, stal examens voor me en paste zelf mijn cijfers aan als ik het toch verpeste. Geen mens die doorhad hoe we met alles sjoemelden. Maanden had ik niet door dat Alexandro stiekem gevoelens voor mij had, maar uiteindelijk was het al heel de tijd duidelijk. Ik was zijn moedervogel die hem opving toen hij uit het nest werd verdreven. Een eerlijk mens zou hem verteld hebben dat het nooit wat kon worden, maar ik ben nu eenmaal nooit een eerlijk mens geweest. Ik gebruikte het weer in mijn voordeel, ik kon hem dingen laten doen die hij voor niemand anders zou doen. Hij haatte de manier hoe ik over Gustav sprak, hij was jaloers. Maar toch hielp hij me keer op keer aan informatie, die alleen onder insiders gekend was. Hij geraakte telkens weer aan mailadressen, telefoonnummers of intieme gegevens van de crew en soms zelfs van de band. Ik heb tientallen nummer in mijn schrift staan, maar nooit heb ik geprobeerd hen echt te contacteren. Dat was iets wat wanhopige groupies deden, zich direct blootstellen. En hard afgewezen worden. Ik kan het risico niet lopen om een blauwtje te lopen, aan de telefoon kan Gustav niet voor me vallen. Ik studeerde dus grotendeels dankzij hulp van Alexandro af, terwijl hij gemakkelijk grootste onderscheiding haalde. Hij is verschrikkelijk intelligent, maar ziet het spel niet dat ik met hem speel. Telkens hij geïrriteerd raakte, het beu was steeds op de tweede plaats te komen, gaf ik hem extra aandacht. Toen hij opeens weigerde niet meer mee te werken met mijn ‘project’, toen hij weigerde informatie te zoeken, heb ik hem voor het eerst gekust. Erg? Ik weet het niet. Dat hij daarna een maand op wolkjes heeft gelopen, was me wel duidelijk. Hij volgde al mijn instructies en commando’s zonder morren en met een lach op. Naarmate hij ouder werd, begon hij er ook steeds knapper uit te zien, hoe kweekte spieren, trok de aandacht van de meiden. En hij wist het, hij merkte het. Maar toch bleef hij trouw aan mij, niet beseffend dat ik ongrijpbaar was. Hij zit nu op kot, studeert iets rond computers en helpt mij nog steeds. Wanneer ik geld te kort heb, een slaapplaats zoek of voor alle dingen rond Tokio Hotel, kan ik nog steeds bij hem terecht. Hij is het perfecte vriendje, voor iemand die haar hart niet aan een popster verloren is. ‘Jongedame, uw ticket alstublieft.’ Ik wrijf geschrokken het haar uit m’n ogen en kijk op naar de conducteur van middelbare leeftijd. Ik trek mijn rugzak op de schoot en zoek, gespeeld verward, naar mijn ticket. ‘Ik, ik ben mijn abonnement thuis vergeten, meneer. En ik heb geen geld bij me.’ Ik zet puppyogen op en knipper net iets meer dan normaal met mijn lange wimpers. ‘Heb je een legimentatiebewijs bij je?’ Ik lach lief en steek hem mijn valse identiteitskaart toe, nogmaals Alexandro in mijzelf bedankend. Nadat hij alle gegevens heeft overgeschreven, kan hij veel weten dat Sohnenstaße 33 in Berlijn een slagerij is, krijg ik mijn paspoort terug, samen met een uitgeprinte bon. ‘Ga binnen de week met je abonnement en deze bon naar je station, en alles in opgelost. Nog een prettige reis verder, meisje!’ Keer op keer trappen de conducteurs erin, de vrouwen en oudere mannen zijn nog het gemakkelijkst. Met aangedikt zelfvertrouwen spring ik uit de trein en haast me het station uit. Berlijn is geen onbekende haven voor mij, het is de stad waar Tokio Hotel al het vaaks heeft opgetreden. Ik trek me even terug in de openbare toiletten en ruil mijn beste kleding in voor mijn trainingsbroek met losse T-shirt. Ik moet vooral niet opvallen nu. Met mijn rugzak in de hand slenter ik naar het park, amper tien minuten van het station. En nu is het wachten op een sms van Alexandro. En alsof je van de duivel spreekt, ik voel m’n gsm in mijn broekzak trillen en bega het bijna van de zenuwen. Enkel Alexandro heeft dit nummer, dus ik weet direct dat ik prijs heb. Snel open en lees ik het berichtje. Ze logeren in het Monicohotel, het meest extravagante en luxueuze hotel van heel Berlijn. Langzaam breng ik mezelf in beweging, er is werk te doen. Vanavond laat ik voor het eerst mijn boodschap achter.

Reacties: