FanFic.nl

Daughter and Son of a Kaulitz

3

Yin:
Maandag is weer aangebroken. Ik zit nu verveelt voor me uit te staren aan de ontbijttafel in de keuken. Mijn privé leraar komt over een klein half uurtje al en ik heb nou niet bepaald veel zin in les. Privé les lijkt misschien wel helemaal geweldig maar het is alles behalve geweldig verzeker ik je. Je moeder en vader kunnen je altijd in de gaten houden, je hebt voor alles maar 1 leraar, er zijn geen andere kinderen en je mag ook gewoon niks. Daarom heb ik altijd een hekel aan maandag. Ik was al niet erg vrolijk vandaag maar met de minuut word mijn humeur nog killer.

- 6 uur ’s avonds -
we zitten nu aan de eettafel ons avond eten te nuttigen. Mam en pap praten wat over nutteloze onderwerpen. Opeens verbreek ik hun onderwerp. ‘mama, papa, wie waren nou die twee personen van die foto?’ pap en mam kijken elkaar aan en dit wekt bij mij nog meer achterdocht. Ze verbergen iets.
‘dat is niet belangrijk schatje.’ Zegt mama. ‘hoe ging je schooldag eigenlijk?’ zie je wel! Ze gaan weer over op een ander onderwerp. Dat doen ze nu altijd! De woede die al enige tijd in mij zit welt op. Ik ben dat eeuwige verbergen van antwoorden wel eens zat! Waarom mag ik niet gewoon weten wat er hier aan de gang is.
‘wimpel mijn vraag niet af!’ roep ik naar mijn moeder die nu bleek word. ‘geef liever eens gewoon antwoord!’ ik kijk pa boos aan. ‘lieverd, het zijn je zaken niet. Vergeet die foto liever gewoon.’ Zegt hij met een kleine trilling in zijn stem. ‘WAAROM ZOU IK DIE FOTO MOETEN VERGETEN!’ roep ik luid. ‘ALLES IN DIT POKKE HUIS WORD VERZWEGEN. IK MAG HELEMAAL NIETS EN ALLES IS VERBODEN. IK WIL WETEN WIE DIE ANDERE JONGEN OP DE FOTO IS.’ Papa staat nu op en kijkt me aan. Ik zie niets in zijn ogen die inmiddels zwart zijn zowat. ‘niet zo brutaal. Het zijn je zaken niet. We doen dit voor jou dus een beetje respect is teveel gevraagd?’ ik moet denken aan het zinnetje wat papa wel eens vaker zegt. ‘leef je eigen leven.’ Nou ik weet 1 ding zeker. Ik MAG mijn eigen leven niet leven hier. ‘ALLES IS HIER VERDOMD. IK MAG NIET EENS MIJN EIGEN LEVEN LEIDEN! ALLES IS AL VOOR MIJ BEPAALD EN ALLES IS ZO DICHTGEMETSELT DAT IK OOK NIETS ANDERS KAN! EN AAN WIE HEB IK DAT TE DANKEN? JUIST, AAN DIE MENSEN DIE ZICH MIJN OUDERS DURVEN TE NOEMEN. NOU JULLIE WORDEN BEDANKT!’ als ik ben uitgeschreeuwd zie ik dat mama tranen in haar ogen heeft en papa verdriet in zijn ogen heeft. ‘bekijk het.’ Mompel ik en vervolgens spring ik van mijn stoel af en ren naar mijn kamer. Ik doe de deur van mijn kamer op slot en laat me op mijn bed ploffen. Vanavond zal ik naar beneden gaan. Naar de studio waar ik lekker kan oefenen op een van de gitaren. Eventjes mezelf lekker laten gaan waarbij niemand me zal zeggen wat niet of wel mag. Eventjes alleen…

Jish:
Ik zit zenuwachtig aan mijn shirt te plukken. Ik durf eigenlijk niet te vragen wat het kaartje betekend en al die andere dingen. Gister stond ik nog zo sterk in mijn schoenen maar vandaag lijkt alle moed wel te zijn gezonken.
papa en mama zitten vrolijk te kletsen aan tafel en letten niet echt op mij. Ik probeer er telkens tussen te komen maar het lukt niet. ‘ waarom is mij nooit iets verteld over een nichtje.’ Fluister ik op een gegeven moment. Gelijk is het stil.
‘wat zei je?’ vraagt pap en ik herhaal nu iets luider. ‘waarom hebben jullie me nooit iets verteld over de oom en tante die ik heb.’ Ik durf niet in de ogen van pa of ma te kijken. Na wat gekuch begint pa te praten. ‘het is niet belangrijk.’ Is dat alles? Weer zo een simpele afwimpeling? Het is niet belangrijk? ‘dus het is niet belangrijk dat ik niet weet dat ik nog een oom en tante heb en een nichtje van mijn leeftijd?’ nu durf ik mijn pa wel in zijn ogen te kijken. Ik heb nu een stevig standpunt en nu moeten ze me eerlijk antwoorden. ‘pap, jij zegt altijd dat liegen het ergste is wat je kan doen. Lieg dan niet tegen me. Vertel me liever over je broer. Vertel me nu gewoon eens iets.’ Papa slaat zijn ogen neer. Dat zegt mij al genoeg.
‘dat is het dus. De beroemde persoon hier waarvan zijn eigen zoon niet eens weet waarmee hij beroemd is mag niet eens weten hoe het met zijn eigen familie zit? Je kunt best liegen. Maar dingen verzwijgen voor je eigen zoon? Dat is gewoon laag. Bekijk het!’ met deze woorden loop ik de kamer uit en loop richting de trap van mijn kamer. Als ik halverwege de trap ben hoor ik mama huilen en papa sussende woordjes zeggen tegen haar. Ik wil nu graag schreeuwen, brullen, huilen of enige andere emotie tonen. Maar het enige wat ik voel is een leeg, heel leeg gevoel.

In mijn kamer schuif ik achter mijn laptop en begin op internet te zoeken. Stamboomgegevens, tik ik in. Ik vul verscheidene dingen in waarna een stamboom overzicht duidelijk word. Mijn ogen glijden over het scherm totdat ik ergens mijn vaders naam zie staan. Tom Kaulitz. Ik volg de lijnen waarmee deze in verbinding staat. Ik kom uit bij mijn stief opa en oma. Vanuit daar volg ik een tweede lijn. Deze houd stil bij de naam Bill Kaulitz. Dat is dezelfde naam als die op het kaartje! Vlug pak ik de papieren tussen een stel boeken vandaan. Ik had ze netjes verborgen tussen mijn 2 lievelingsboeken zodat ze niet opgemerkt zouden worden. Ik opende het geboortekaartje en bekeek goed de namen van de afzender. Ja, dit was degene die ik zocht. Behalve de naam Yin dan. Die stond nog niet op de stamboom. Was dit kaartje dan toch een fout? Had ik dan geen nichtje? Een kleine vlaag van teleurstelling kwam over me neer. Maar die wimpelde ik snel af. Ik wilde weten wie mijn oom was! Ik klikte op de naam en kreeg een overzichtje van gegevens. Het waren er niet veel maar dat was logisch. Ik grabbelde snel ergens een papiertje vandaan en noteerde het adres en telefoon nummer. Meer had ik niet nodig. Ik sloot mijn laptop weer af en ging vervolgens op mijn bed zitten samen met de bladen en het notitie blaadje. Wat moest ik nu doen?! Ik wist welk huis het was. Ik was er wel eens vaker langs gekomen als ik vanuit de stad terug naar huis liep. Het was niet heel ver weg. Maar ik kon toch moeilijk aanbellen als wild vreemde en zeggen; ja hallo! Ik ben uw broers zoontje en ik kom even naar mijn oom toe!’ nee dat zou absurd zijn! De deur zou gelijk voor mijn neus dicht gegooid worden! Nee, een uitgesloten optie dus. Ik had nog een ander idee maar daarbij werd ik ook bang… ik kon natuurlijk gewoon naar het huis toe sluipen en daar dan eerst even wat meer informatie zoeken voordat ik ook maar enige contacten zou maken. Zoals ik het nu zei klonk het nog niet eens zo heel gek. Het was tenminste wel een manier om tot verder stappen te komen.

Als dappere jongen maakte ik de afspraak met mezelf dat ik morgen middag naar het huis zou gaan. Als ik op klaar lichte dag werd betrapt zou ik misschien nog weg kunnen komen met de smoes dat ik de weg kwijt was.

Ik borg de papieren weer op en ging met de songtekst en het bladmuziek naar mijn minikamertje. Ik pakte een gitaar uit een standaard. Mijn akoestische Morgan. Ik ging zitten op een poef en legde de twee blaadjes voor me neer. Met mijn gitaar pingelde ik eerst even wat om weer even de slag te pakken te krijgen en daarna begon ik met het bespelen van de muziek. Eerst neuriede ik wat mee maar na een klein kwartiertje kende ik de tekst wel een beetje. Ik speelde het liedje voluit en zong daarbij mee. Het klonk me zo bekend in de oren. De tekst vloeide over mijn lippen en lieten ze tintelen. Het lied lag me gewoon goed. Beter dan ik dacht zelfs.
Ik speelde zo door tot een uur of 2 ’s nachts. Daarna was ik te moe en ben ik naar mijn bed gegaan. Ik had morgen wel enige energie nodig.

Reacties: