FanFic.nl

Daughter and Son of a Kaulitz

4

Yin:
Het is nu pas 11 uur ‘avonds en ik sluip heel zachtjes mijn kamer uit. Onder mijn shirt heb ik het blad met muziek en de songtekst verborgen en op mijn tenen sluip ik naar de trap. Ik spits mijn oren en kijk heel voorzichtig om het hoekje.
Het is inmiddels al een soort spelletje geworden. Ik weet allang dat ik bijna geluidloos sluip en bijna niet op te merken ben in huis als ik mijn best doe. Toch blijft het leuk om toch te doen alsof je op een echte missie bent. Sluipend met de oren gespitst om iedere beweging op te vangen. Ik weet al lang dat mam of pap me niet tegen zullen komen in de gangen. Alle verschuilplaatsen om mezelf te laten verdwijnen ken ik al.

geluidloos ren ik naar het einde van de gang. Weer een trap af. Dan de 1e etage. Weer een trap die naar de begane grond leidt en uitkomt in de hal. Nu alleen nog maar naar rechts en dan langs de woonkamerdeur en dan naar de deur van de keldertrap. Langs de woonkamerdeur sluipen zonder opgemerkt te worden is altijd het lastigst. De deur is meestal dicht dus weet je nooit wanneer er iemand naar buiten komt lopen. Dat geeft wel het beetje extra spanning vind ik zelf. Maar zoals gewoonlijk is het een eitje om langs de deur te komen. Ik ga de keldertrap af en kom in de studio uit. Als eerste kom je uit in het geluidsgedeelte. Hier staat dat enorme bedieningspaneel vol knoppen om het geluid te regelen heeft papa mij ooit uitgelegd. Ook staan er dus kasten met mappen en dat soort dingen. Via een groot glas kun je kijken wat er binnen in de studio ruimtes gebeurd. Het zijn 2 ruimtes waarvan ik met papa altijd in de rechter zit. Als ik zelf stiekem speel ga ik altijd in de linker want daar staan de gitaren. Ook deze keer ga ik daar weer heen en kijk even naar het aantal exemplaren gitaren dat er staat. 2 Fenders, 1 Morgan, 1 Johnson en in een vitrine kast een elektrische Gibson. Ik zou heel graag op de Gibson willen spelen maar door het slot op de vitrinekast word ik gehinderd. Ik kies uiteindelijk maar voor de akoestische Fender met stalen snaren. Deze geeft mij toch altijd een warmer gevoel.
Ik ga zitten op een kruk in de ruimte en pak er een muziekstandaard bij waar ik de 2 blaadjes op leg. Ik ben absoluut niet goed in notenschrift lezen maar na een aantal keren goed kijken kom ik er nog redelijk uit. Door een klein raampje wat in het linker gedeelte van de studioruimte zit, komt maanlicht naar binnen. De tekst is niet heel moeilijk en al snel kan ik het lied spelen en zingen. Het komt me bekend voor dat weet ik wel zeker.
Pas na een aantal uur ga ik weer naar boven. Ik ben moe en mijn vingers tintelen nog een beetje na van het spelen. Het was geweldig geweest. Mijn vingers voelde een met de snaren en de klanken rolde uit het instrument. Het paste gewoon perfect.

Jish:
De volgende ochtend kwam ik nog redelijk fris mijn bed uit wat me nogal verwonderde. Als ik rond normale tijd naar mijn bed ging was ik juist een ochtendmens maar al zaten er een paar uurtjes naast dan had ik een enorm ochtendhumeur. Maar deze ochtend was dat niet het geval. Ik stond op en liep naar mijn badkamer. Deze was vrij modern ingericht met veel zwarte en zilveren kleuren. Ik stapte onder de douche en liet een ijskoude staal over me heen komen. Niets lekkerder dan op een vroege morgen een koude douche. Ik was binnen een paar minuten klaar en droogde me af en stapte onder de douche vandaan. Snel schoot ik in wat kleren. Een donkerblauwe spijkerbroek en een zwart shirt met mijn leren jackje. Snel trok ik mijn Allstars aan en racete vervolgens alle trappen af met mijn boekentas naar beneden. Vrolijk kwam ik de woonkamer binnen waar mijn ouders bezig waren. Beide keken ze vreemd op en ik besefte me dat ze nog verwacht hadden dat ik ongeveer een staking in mijn kamer zou houden totdat ik normaal antwoord kreeg op de vragen van gisteravond. ‘is er iets?’ vroeg ik zo neutraal mogelijk en ik liep naar de keuken om daar mijn ontbijt te pakken. Ik hoorde mijn ouders nog even smoezen maar toen ik weer binnen kwam met mijn ontbijt waren ze al weer verder gegaan met hun bezigheden.
‘ik ben weg, heb tot 4 uur les maar moet langer blijven.’ Zei ik terwijl ik naar de deur wandelde. Als ik mijn ouders nu zoals normaal begroette als ik weg ging zouden ze achterdocht krijgen dus hield ik het maar zo. Ik sloot de voordeur achter me en rende het stuk naar school toe. Ik kwam daardoor veels te vroeg aan maar dat deerde niet. Ik hoopte dat deze schooldag op dinsdag snel voorbij zou zijn. Dan kon ik tenminste doen wat ik mezelf beloofd had.

we waren half 3 uit en ik weet niet hoe snel ik het lokaal uit was. Mijn boeken gooide ik allemaal in mijn kluisje. Extra gewicht zou me alleen maar belemmeren en huiswerk liet me even koud. Dat zou ik morgen ochtend wel even maken of zoiets.
ik liep snel de school uit en liep richting het huis waar ik mijn missie moest volbrengen. Het briefje met het adres zat in mijn broekzak alhoewel ik het adres nu zowat kon dromen. De naam dreunde telkens door mijn hoofd en met elke stap dichterbij werd ik zenuwachtiger. In een van mijn jaszakken zaten ook de andere papieren. Ik had het geboortekaartje meegenomen en ook de songtekst met bladmuziek. Ik wist niet waarom maar het leek me een goed idee. Het gaf ook wat rust voor mezelf.
voor het hek van het huis bleef ik stil staan. Ik zag niets wat op een camera leek maar voor de zekerheid klom ik ergens anders over het hek heen. Bij het klimmen scheurde ik mijn linker broekspijp waar nu dus een prachtige scheur was gekomen. Fijn, mocht ik dat straks ook nog eens aan ma gaan uitleggen. Dacht ik. Maar een obstakel had ik al gehad. Ik was in ieder geval al op het terrein. En nu? Ik moest maar eens wat gaan rondkijken en misschien wat dichter naar het huis toe gaan. Ik was namelijk alles behalve dicht bij het huis. Er lag een flink stuk grond tussen het huis en mij. Schichtig keek ik om me heen. Nergens iets als mensen, honden of andere bewakingsmaatregelen te zien. Toch bleef ik op mijn hoedde. Je wist maar nooit. Ik zocht telkens een punt uit waar ik heen kon. Een boom of bosje, het maakte niets uit zolang ik me er maar achter kon verbergen. Het leek net alsof ik verstoppertje speelde en probeerde naar de zoeker te gaan zodat ik mezelf vrij kon buten. Het huis was mijn buutplek voor ogen en langzaamaan kwam ik wel dichterbij.

Zo te zien was ik bij de achterkant van het huis aangekomen want ik kwam uit op een groot terras met zwembad. Ik kon geen beweging zien in het huis zelf. Of althans, de kamer waar ik naar binnen kon kijken via de enorme tuindeuren. Ik loop voorzichtig een beetje rond en kijk wat om me heen. Het huis zelf is vrij groot en ik schat dat er zeker 3 verdiepingen zijn. De tuin vind ik wel heel erg mooi. Onze eigen tuin is ook flink groot maar lang niet zo groot als deze. En bij ons staan er meer bomen en gewone simpele planten dan hier. Hier groeien ook exotische planten en bloemen. Mijn vingers raken een roos aan die vanuit zijn stam langs de muur van het huis kruipt. De roos geeft een zoete geur en heeft een prachtige rode kleur. Ik zou de roos eigenlijk af willen snijden en meenemen naar huis. Maar het is zonde om zo een mooie bloem te laten verwelken terwijl zij hier zo mooi bloeit. Geïntrigeerd blijf ik naar de bloem staren. De bloemblaadjes voelen bijna als fluweel aan op mijn vingertoppen. De doorns lijken zo gemeen alsof ze je echt willen prikken. Maar tegelijk lijken ze ook zo onschuldig. Als ik geluiden hoor schrik ik op. Barst. Ik had weer eens staan dagdromen. Een veels te lang ook. De stemmen klinken dicht bij en even raak ik in paniek. Waar moet ik heen?! Wat moet ik doen?! Ik kijk bang om me heen en ren vervolgens naar een struik vlak bij het huis. Daar ga ik op mijn hurken zitten en probeer rustig te ademen. Mijn hart gaat als een bezetene te keer. Ik hoor de stemmen nog steeds. Ze komen dichterbij! Als ik niet uitkijk horen ze me zo nog! Ik ben zo gefocust op de stemmen die dichterbij komen dat ik niet eens door heb dat er achter me ook geluid is. Geluid vanuit het huis wat abrupt stopt. Ik hoor het niet eens. De stemmen zijn nu zo dichtbij dat ik bijna kan horen wat de mensen tegen elkaar zeggen. Ik ben erbij. Galmt er door mijn hoofd. Hoe kon ik ook op dit stompzinnige idee zijn gekomen! Als ze me nu ontdekken kan ik nooit wegkomen met mijn smoes dat ik verdwaald ben. Iemand die zich schuilhoud in de bosjes is niet verdwaald! Hoe kon ik toch zo stom zijn om te denken dat dit zou lukken! De stemmen zijn bijna bij de plek waar ik nu ben. Ik sluit mijn ogen en wacht totdat de personen me zien. Maar dan voel ik dat ik naar achter getrokken word. Wat is dit!?

Reacties: