Gedwongen Liefde

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Twilight » Gedwongen Liefde » Het enige hoofdstuk

Gedwongen Liefde

Geschreven door:

THxTwilight

Onderdeel van:

Gedwongen Liefde

Laatst bijgewerkt:

24 okt 2009 - 22:56

Aantal woorden:

828

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

386

Het enige hoofdstuk

Hier is het verhaal!! het is maar één hoofdstuk, tenzij jullie het zo leuk vinden, dat hij verder moet gaan... Xx

"Ik hou van je." zeg ik afwachtend tegen Samantha. Het meisje waar ik al vele jaren van hou, maar het nooit tegen heb durven zeggen, tot nu. Ze kijkt me verbaasd aan, maar wordt dan woedend en loopt weg.

Snel laat ik mijn gave's werken. Ik laat haar denken dat ze mij ook leuk vindt. Ze draait zich om en kijkt me met verliefde ogen aan. Snel loopt ze naar me toe en vliegt me om de hals.

"Ik ook van jou, Jasper, al sinds ik je voor het eerst zag, je mooie ogen deden mijn hart stilstaan." Hoor ik haar dan zacht fluisteren. Ik neem haar stevig in mijn armen en loop met haar naar mijn huis.

*paar maanden later*

Nog steeds zijn Samantha en ik bij elkaar. Soms, als ik even haar gevoelens niet meer in bedwang houdt, vraagt ze zich af waarom ze hier is, maar ik heb dat snel genoeg door en beheers haar gevoelens dan weer. Je zou denken dat ik nu gelukkig was, het meisje waar ik altijd van gehouden heb, houd nu ook van mij en is al een paar maanden met me samen. maar ergens in me knaagt iets, zegt iemand of iets dat het verkeerd is om te doen en dat ik moet stoppen, omdat ik haar ongelukkig maak. Ook Edward en Esmé denken er zo over. De rest kan het niet zoveel schelen. Alice heeft al gezien wat ik ga doen, maar heeft het niet verteld, omdat ik het zelf moet beslissen en niet af moet gaan op haar visioenen, ook al zijn die subjectief.. Ik zucht en kijk naar de slapende Samantha, ze ziet er zo lief uit, zo onschuldig.

Ik besluit om haar morgen weer vrij te laten van mijn gevangen gevoelens en te kijken hoe ze doet als ik haar alles (bijna alles) vertel.

*ochtend*

"Samantha, kom je?" Vraag ik voor de zoveelste keer. Ze staat al een uur voor de spiegel, alleen maar omdat ik haar mee uit neem. Ik glimlach even, maar die verdwijnt al snel als Edward naast me komt staan en me met een veel betekende blik aankijkt. Zo van: 'wel echt zeggen hè?' ik knik even kort en kijk naar Samantha die inmiddels de kamer is binnen gekomen.

Ze ziet er beeldschoon uit, zoals altijd. Ze lacht haar 'gemaakte' lach, de lach die ik zelf heb gecreëerd toen ik haar verliefd liet worden. Ik lach ook naar haar, maar een beetje geforceerd, omdat ik weet wat ik moet doen vandaag.

We zitten in het restaurant. Ik eet natuurlijk niet, maar heb voor de vorm een glaasje water besteld en gezegd dat ik al gegeten had. Ik kijk weer naar Samantha. Ze is zo mooi, maar ik wil haar niet houden als ze me niet echt leuk vindt. Ik wil de pijn niet elke keer zien als ze heel even aan mijn gave ontkomt. Ik zucht even en ze kijkt me verbaasd aan. Ik haal de verliefde gevoelens bij haar weg en begin gelijk uit te leggen waarom ze hier is. Ik sla niks over, zelfs het stukje dat ik vampier ben niet, aangezien ik toch uit moet leggen waar de gave vandaan komt. Ik durf haar niet aan te kijken. Na 5 minuten, wat een eeuwigheid lijkt, kijk ik toch op en zie dat ze weg is. Ik zucht en roep de ober, wie ik betaal. "Meneer, ik heb nog een bericht voor u." zegt de ober als ik net weg wil lopen. Ik kijk verbaasd op. "Dat meisje zei dat je in de stront kon zakken met je mooie verhaaltje en dat je een zak bent." zegt hij met een uitgestreken gezicht. Ik loop snel de zaak uit en ren naar huis. Thuis aangekomen loop ik meteen naar boven en wil niemand zien en naar niemand luisteren.

*een paar weken later.*

Ik voel me nog steeds zwaar kut. Ik weet dat ik het zelf verpest heb, maar toch kan ik er niet helemaal mee leven. Ik zucht als er op de deur geklopt wordt. "Jasper, mag ik binnen komen?" vraagt de mooiste stem die ik ooit gehoord heb. Ik zucht diep en antwoord dan dat het mag. Ik kijk haar niet aan, terwijl ze mijn kamer inkomt. Ze gaat naast me zitten en pakt mijn hand. "Sorry dat ik zo stom reageerde, maar ik vind je echt niet leuk, ik weet dat het geheim is dat jullie vampieren zijn, en ik zal het niet vertellen, maar ik wil niet dat je nu denkt dat ik je leuk vind of zo... voor mij zul je altijd gewoon Jasper blijven. De jongen die ik gewoon als vriend zie, het spijt me." Nu kijk ik haar wel aan en zie dat ze tranen in haar ogen heeft. Ik veeg er eentje weg en knuffel haar. "Ik snap het, Sam, sorry dat ik je gebruikt heb." zeg ik dan toch wel enigszins verlegen. Ze duwt me van zich af en rent huilend de kamer uit. ik blijf verslagen achter op mijn bed.