FanFic.nl

Vele gebeurtenissen maar wie ben ik?

Hoofdstuk 11 School, nog steeds.

“Mevrouw Visserman, wilt u ook nog bij de les blijven.”� Schreeuwde Fabian, haar leraar geschiedenis. Ze hadden dit vak altijd vrijdagochtend het 1e en 2e uur. Laura keek op en klikte en deed of ze aandachtig bij de les was, maar ondertussen was ze aan het treuren over Maikel. De les was zo verschrikkelijk saai het ging over een of andere koopman die heel belangrijk was voor Nederland. Fabian die kon alles zo langdradig uitleggen dat zijn lessen er om smeekte om in slaap te vallen. Voor Laura lag het nu anders, iets waar ze letterlijk niets aan kon doen. Laura legde haar hoofd op haar tafel. “Dit wordt me te veel”� kreunde ze zachtjes. “huh.. wat?”� Vroeg Verle aan haar. “O”� Antwoorden ze er op “Gewoon, alles.”� “Hoe bedoel je alles?”� Fluisterde Verle. “Gewoon deze les, Maikel”� Zei ze. Jullie wou ze er achter zeggen maar ze wist het nog net in te houden. Ze had een pest hekel aan deze klas. Ze kon dan nog wel een paar mensen van vroeger zoals Sabrina, Katja, Gino, Elsa, Nova en Ginny. Maar echt haar favoriete mensen waren dat niet. Zo kon ze het echt niet vinden met Katja, Hoe konden mensen het in vredesnaam bevriend raken met haar? Ze roddelde over alles wat los en vast zat. “Het zal wel, als je niet wilt praten kan je het gewoon zeggen.”� Antwoordde Verle tegen haar. “Nee, Verle dat is het niet, het is gewoon dat ik zelf eventjes niet meer weet wat het is.”� Antwoordden Laura snel en zachtjes. “Okay.”� “Laura Visserman! Is u hoofd echt zo zwaar dat deze op uw tafel moet liggen?”� Schreeuwde Fabian nog harder dan eerst door de klas. “Die is wit heet.”� Zei Verle en May tegelijk tegen haar. Laura keek op. “Eigenlijk wel Fabian, het zit bom vol informatie en allemaal zorgen en dat maakt het zo zwaar.”� Zei ze op een manier waarop ze probeerde niet arrogant over te komen. “Als het zo is dat kan je beter er uit gaan dan me les te verstoren de keuze is aan jou.”� Zei hij weer op normale toon. Laura pakte haar spullen en liep richting de deur. “Laura, ik wil je zo wel zien aan het einde van de les.”� “zei hij nog tegen haar. “Waarom niet.”� Zuchten Laura zachtjes. “Dat kan er ook nog wel bij.”�
Laura strompelde verder richting de kantine. Ze dacht echt nergens bij na en opende de klapdeuren en boste tegen Renate op. Dat was haar coach, mentor, noem het hoe je het noemen wilt. “Laura!”� Zei ze met verheft stem. “O”� Laura keek op “Sorry.”� Stamelde ze. “Moet je eigenlijk niet in de les zitten?”� Vroeg Renate aan haar. “euh.. Ja, eigenlijk wel maar ik er iets van uitgestuurd, omdat ik me hoofd op de tafel had of zo iets.”� Zei ze onschuldig. “Maar,”� begon Renate. “Ik wilde je toch nog eventjes spreken over afgelopen week. Zou het dan nu kunnen?”� Waarom niet? Dacht Laura. Problemen genoeg in mijn leven dus dit kan er ook nog wel bij. Laura knikte en liep achter Renate aan. Ze gingen richting een lege ruimte waar meestal vergadering en dat soort gespreken werden gehouden. “Ga zitten.”� Gebod Renate haar en meteen zat ze op een stoel. Deze stoelen waren een stuk comfortabelere dan de stoelen waar ze normaal gesproken opzaten. “Wil je wat drinken?”� Vroeg ze. “euh… nee ik hoef niets.”� Antwoordde Laura. “Laura ik wil dus met jou praten over afgelopen week. Sinds maandag ben je al zo afwezig als wat. Ik krijg dit ook van meerdere docenten te horen en normaal doe je altijd je best. En we vermoeden dat er iets aan de hand is.”� Ze keek haar aan met grote ogen maar door een week niet helemaal op te letten kunnen ze toch nog niet iets gaan vermoeden? Ach dacht ze nogmaals, het is me coach dus ik kan wel dingen in vertrouwen vertellen. “Ja, eigenlijk is er wel iets aan de hand ja. Het is namelijk net 1 week uit me ex waar ik nogal mee zit en ik vind het niet leuk in de klas ik voel me niet op me plek.”� Laura gooide het er in een keer uit. Renate keek haar begrijpen aan. “We hadden zo ie zo een vermoede dat je je niet prettig in de klas voelt, zeker omdat we nu al 6 weken op school zitten. Is er iets wat we kunnen doen voor je?”� “Ik zou het eigenlijk niet weten.”� Zei Laura. “Okay dat was wat ik wou vertellen.”� Laura pakte haar spullen en liep richting de deur. “Fijn weekend alvast”� “Jij ook Laura.”�

Laura sloften weer richting de kantine. Geweldig! Ook al docenten die zich zorgen maken over haar, nu al. Ze moest nu opletten dat ze tegen niemand aan boste anders had ze waarschijnlijk weer een probleem. Ze keek op haar horloge en zag dat ze zich moest melden bij Fabian. Geweldig!.

Ze liep weer naar het lokaal toe en wachten tot de rest van de klas het lokaal uit was en ze liep het lokaal in.

“Ga zitten”� Gebod Fabian haar. Geweldig! Deel 2 van de ellende op school. “Laura, waarom heb je je zo gedragen vandaag?”� Ze kon in de verdediging schieten maar meestal schoot dat niet op. Fabian was dan wel langdradig in zijn geschiedenis verhalen. Maar hij is wel een hele aardige man. “Ik kan me gewoon niet concentreren deze week”� begon Laura. “Het is niet alleen bij u hoor het is gewoon dat me ex het heeft uitgemaakt en daar zit ik gewoon nogal mee, snapt u? Het is me eerste keer dat het uit is. En ja.”� Fabian keek haar begrijpen aan. “Zal ik jou iets vertellen. Dit mag je niet vertellen aan de rest.”� Laura knikte “Ik hou me mond.”� “Okay, toen ik ook ongeveer jou leeftijd had, had ik ook voor het eerste een vriendin. Ze was heel lief had mooie blonden lokken en bruine ogen. Ze was heel slank en de slimste van de klas en natuurlijk knap. Zij was echt mijn eerste liefde. Wat het nog erger maakte was dat ik al verliefd op haar was sinds de eerste klas, we zaten toen in de vierde. En de laatste tijd keek ze naar me en ik kreeg de indruk dat ze me leuk vond. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en ging naar haar toe en vroeg haar dus verkering. Normaal zou ik dat echt niet zomaar doen maar het kwam doordat ik haar al zo lang leuk vond.”� Laura keek met grote ogen haar leraar aan. “Wat zei ze?”� vroeg ze. “Geloof het of niet ze zei ja.”� Ging hij verder. “We hebben iets van 4 weken met elkaar gehad als ik het goed heb. Ik was er zo kapot van dat ik echt ander halve week geen zinnig woord meer wist uit te brengen, wat er ook gebeurde. Het eerste was dan ook nog dat ze bij me in de klas zat. En het word nog erger.”� “Vertel.”� Zei Laura vol interesse. “Ze had me gedumpt in een volle kantine, en ja. En tenslotte was ik er ook nog later achter gekomen dat ze een weddenschap hadden gesloten met een paar vriendinnen. Het was dat ze iets verloren had dit als tegenprestatie moest leveren. Toen ik dat wist was ik helemaal kapot er van. Maar weet je. Nu kan ik er om lachen en als ik zie wat er van haar geworden is, ben ik blij dat het zo is afgelopen.”� “Want?”� “Ze is een groot deel van haar schoonheid verloren en ze hebben het niet zo breed.”� Laura glimlachte. “En wat u me nu precies wilt vertellen is dat?”� zei ze. “Dat je er van leert en dat je er later om zult lachen.”� Zei hij. Dat zeggen ze altijd dacht Laura maar vervolgens zei ze “dank u voor uw ontzettende wijze woorden.”� Hij keek haar lachend aan. “Maak nu maar haast om naar de volgende les te gaan want ik zie dat die al zo 5 minuten is begonnen.”� “Echt?”� Laura sprintte de klas uit en rende naar de volgende les. Ze had nu weer les van Renate tot tegenstelling van de rest van de week was ze nu wel bij de les. Misschien hadden die o zo wijze woorden van Fabian toch geholpen?

Reacties: