FanFic.nl

Nobody can be saved with lies

I can barely see you with all these tears

I can barely see you with all these tears

‘Het is nooit zo geweest.’, zei Die. Zijn gezicht was niet te zien in het schemerdonker van de kamer. ‘Okay. Ik ben blij dat, dat opgehelderd is.’, zei de rustige stem van Kaoru. ‘Dat weet jij toch ook wel…’, Die’s stem veranderde nauwelijks merkbaar van toon. ‘Natuurlijk.’, was het kalme antwoord. ‘Wil je dan nu mijn kamer verlaten?’ Kaoru stond op van zijn bed en keek strak naar de lange gitarist voor hem. Die bleef roerloos staan alsof er iets in de kamer zijn aandacht trok. Kaoru keek om te kijken wat het was. Toen merkte hij dat Die naar hem keek. ‘Wat is er?’ zei hij ijzig. Hij had moeite om er niet ‘Wat kijk je nou?’ van te maken. ‘Niks.’, zei Die hoewel zijn stem het tegendeel dreigde te bewijzen. ‘Ik wil nu graag slapen, wil je alsjeblieft zo vriendelijk zijn om de deur achter je dicht te doen?’ zei Kaoru die zijn zelfbeheersing aardig op de proef gesteld voelde. ‘Ik ga al, als je dat zo graag wil.’, zei Die die zich met een ruk omdraaide. O, wat kinderachtig dacht Kaoru. Als je dat zo graag wil…loop toch naar de hel. Hij wilde niet dat Die weg zou gaan. Hij wilde niet dat Die zei dat het nooit zo geweest was. Hij wilde niet dat Die zo meteen de deur achter zich dicht zou doen en daarmee de eenzaamheid de kamer in liet sijpelen. Kon die idioot dat niet zien? Was hij echt zo blind? Die liep naar de deur en keek nog een keer naar Kaoru. Kan je het zien? Schreeuwde Kaoru’s binnenste. Kan je mijn rode ogen zien? Vast niet, het is te donker. Het is altijd donker zonder Die dacht hij er onwillekeurig achteraan. ‘Oyasumi nasai.’, zei Die. Kaoru voelde dat zijn stem niet in staat was een goed antwoord te geven zonder zijn tranen te verraden. Hij zei niks en keek hoe Die de deur met een zachte klik achter zich sloot. En daar kwam al een ongenodigde gast binnen. Hij zou de hele nacht gezelschap hebben van zijn eenzaamheid.

I invite the tearfully-indulging tomorrow


Het was stil in de studio. Shinya keek naar de blonde zanger die naast hem zat. Kyo zat met gesloten ogen, onderuitgezakt een sigaret te roken. Alles daaraan irriteerde Shinya aangezien de rest van de leden veruit te laat waren voor bandrepetitie. En het was niet de eerste keer. ‘Kyo, weet jij hoe laat het is?’ vroeg hij. Kyo deed één oog open en keek lui naar zijn drummer naast hem. ‘Ik weet niet waar mijn mobiel is…’, zei hij toen. Kyo gebruikte altijd zijn mobiel om de tijd af te lezen. Shinya probeerde hem al een hele tijd te vertellen dat een horloge kopen echt veel handiger was maar Kyo leek altijd de indruk te geven dat sommige dingen gewoon straal langs hem heen gingen. En dit was één van die dingen. ‘Je weet dus niet hoe laat het is.’, verzuchtte Shinya. ‘Nee.’, zei Kyo die nog steeds één oog dicht hield. ‘Het is half tien!’, beet Shinya hem toe. ‘De rest is al zo’n driekwartier te laat!’ Kyo opende zijn andere oog en mikte zijn sigaret in de asbak op de tafel. ‘Laat Kaoru zich daar maar druk om maken, hij is de leider.’ Shinya zuchtte opnieuw. ‘Dat is het juist. Kaoru is de laatste tijd zo afwezig, ik weet niet wat het is maar er is zeker iets aan de hand.’ Kyo richtte zijn hoofd op en ging recht zitten om Shinya schuin aan te kijken. ‘Je kan je maar beter niet met Kaoru’s problemen bemoeien. Dan help je hem het meest.’ Shinya beet op zijn lip en staarde uit het raam. ‘Hij is mijn vriend, ik wil hem helpen.’ Kyo knikte vaagjes, ook hij leek volledig in beslag genomen door zijn eigen gedachten. ‘Hij zondert zich zo af, dat is voor niemand goed.’, sprak Shinya peinzend. Het trillen van zijn mobiel in zijn zak liet Shinya opschrikken. Snel haalde hij het ding tevoorschijn en hield het aan zijn oor. ‘Moshi moshi Shinya desu.’ Kyo lette op Shinya’s gezicht terwijl het steeds verder vertrok bij het horen van wat de persoon aan de andere kant van de lijn te zeggen had. ‘Nee, dat interesseert me niet Toshiya!’, zei Shinya toen eindelijk, ‘weet je wel hoe laat het is? Jullie zijn verdomme allemaal driekwartier te laat!’ Het bleef even stil. ‘Ja, Die en Kaoru zijn er ook niet. Nee, natuurlijk niet. Jezus kan je- ach laat ook maar, ik heb hier geen zin meer in!’ Shinya drukte het gesprek weg en wierp zijn mobiel met een nijdig gebaar op tafel. ‘Toshiya heeft zich verslapen, en hij had er geen idee van dat we nu bandrepetitie hadden.’ Shinya wierp Kyo een uiterst geïrriteerde blik toe. ‘Dat is al een half jaar op dit tijdstip, hoe kan die idioot dat nou vergeten?’ Kyo haalde zijn schouders op. ‘Waarschijnlijk te veel gedronken gisteren.’ Shinya griste zijn mobiel weer van de tafel en stond op. ‘Ik ga naar huis. Toshiya komt niet meer en als Die en Kaoru ook al wegblijven zie ik het hele punt van deze “repetitie”� niet meer.’ Kyo stond ook op. ‘Je hebt gelijk, ik ga ook naar huis.’ Hij draaide zich om en liep de deur uit. Volledig in beslag genomen door zijn eigen gedachten dacht Shinya. Hij vroeg zich af wat er gaande was met zijn bandleden. Vooral omdat iedereen bleef volhouden dat er niets was.

Reacties: