FanFic.nl

Toms Twin

I remember you?

Versteend sta ik nog zo’n twee minuten te bekijken hoe het meisje de rug toekeert van de boze groep en zwaait nog eens kleinerend na. De naam die door mijn gedachte struint probeer ik te vangen en te ontcijferen van wie die is.
“Rea,”� murmel ik nog steeds van mijn stuk en slik een grote brok weg in mijn keel, wat een van de oorzaken was van moeilijk ademen, het niet durven speelt ook een grote rol.
Wat sta ik hier nou te treuzelen? Het is haar, het móet haar zijn, wie anders lijkt zo op haar?!
“REA!”� roep ik schor met een stem die buiten Duitsland nog te horen is. De drie meisjes kijken resoluut om bij het horen van de bekende stem van hun idool. “Bitte!”� smeek ik er achteraan, hopend niet gek te zijn in mijn hoofd, hopend dat het haar wel is. Gott, je wilt niet weten hoe hard ik nu bid om gelijk te hebben.
Het meisje verstopt in haar dikke vest en grote broek kijkt voorzichtig om, zien wie haar naam roept, laat het haar naam zijn! Straks kijkt ze alleen om te weten wie er zo debiel staat te schreeuwen om iemand. Haar zonnebril weerkaatst fel door de zon bij de plotselinge draai die ze maakt. Ze blijft mijn kant maar opkijken, heb geen idee of ze mij ziet.
“TOM!”� krijsen de trienen opgewonden en springen omstebeurt de lucht in met hun handen wapperend voor hun gezicht om zo genoeg zuurstof binnen te krijgen.
De capuchon van het meisje zakt af door haar handen die een achterwaartse beweging maken. Haar in een staart gebonden donkerkastanjebruine haren is het eerste wat mij opvalt, daarna haar piercing in de lip die sterk flikkert door de zon die de kans heeft gekregen erop te schijnen, wat de kap over haar hoofd eerst tegen hield.
“Tom?”� fluistert ze en heeft haar handen nog steeds aan haar capuchon zitten.
Gevoelens beginnen op te borrelen. Het is haar, het is haar echt!
Mijn ogen starten bij haar afgetrapte sneakers en laat ze omhoog kijken naar haar donkere baggy broek. Een dikke, grijze vest omsloten rond haar middel die een stukje open is om haar kní¡l gelen topje te showen. Haar half openstaande decoloté wordt versierd door een kale ketting met aan het einde wat franjes en hangers eraan vast. De capuchon van haar vest zit hoog opgezet tegen haar nek, houdt zo de paardenstaart bij zich. Haar bandana is zwart met een witte sierlijke motief erop bedrukt en zit strak om haar voorhoofd gebonden. Met haar grote pilotenbril op, maakt het plaatje helemaal af, ik kan er niet naast zitten.
“Ben jij het echt?”� Haar vingers reiken naar haar bril en schuift die naar het puntje van haar kleine neusje. Haar ogen nemen mij meteen over. Zo donker dat haar pupillen bijna vlekkeloos overlopen naar de kleur van haar irissen. Een trog met mystieke geheimen die haar ogen doen glinsteren. Dit is niet waar.. Mijn emotie probeer ik weg te slikken als ik haar ogen heb ontcijferd, haar neusje heb herkent, haar stem tot mij doordringt.
“Rea?!”� roep ik zo hard als ik kan als bevestiging dat ik Tom ben, die Tom. De Tom die jí¡ren geleden met haar optrok en alles met haar deelde, haar knuffelde en geheimen vertelde, haar miste toen ze vertrok, die Tom dus.
“Tom!”� gilt ze hoog en laat de grote, zwarte tas, die aan haar linkerarm hing, met een plof vallen en begint te rennen. Ik weet niks te doen dan toe te kijken hoe ze haar broek omhoog probeert te houden en dan ook nog eens probeert te rennen. Het is haar, damn het is haar echt! Het blijft zich maar in mijn hoofd herhalen, spinnen en ronddolen, maar beseffen lukt nog niet echt.
Als ze haar bril afzet en haar bekende lach tovert op haar gezicht, slaan mijn gedachtes met een klap weg en laat de tranen vrij die opgesloten achter mijn ogen zaten, die ik niet meer vrij heb gelaten sinds zij weg was. Een waterval van verdriet, geluk, gemis en meer rollen over mijn wangen en sta de secondes af te tellen tot dat ze in mijn armen is gekomen. Beverig hef ik mijn armen op, geef een warm onthaal, ze is altijd al welkom geweest hier tussen mijn armen.
“Dude”� piept haar stem fluisterend en springt bijna letterlijk in me. Haar benen om me heen geslagen, haar armen rond mijn nek en haar gezicht verstopt achter mijn dreadlocks met het idee er nooit meer uit te komen. Zo stevig mogelijk sluiten mijn armen haar heen, willen haar weer voelen zoals jaren terug, haar tegenhouden van het weer weggaan van mij. Zoute tranen glijden onophoudelijk naar beneden en maken haar haren vochtig. Snuivend zit mijn gezicht in haar capuchon met de gedachte: ze is terug waar ze hoort te zijn, bij mij.
Ik heb geen idee meer hoe lang ik hier sta met haar in mijn armen dragend, maar tijdsbesef was al verdwenen bij de eerste blik op haar. Mijn gok is dat we al zéker zeven minuten elkaar omhelzen en ik zo een record van mezelf heb verbroken met non-stop doorhuilen. Als ze op die manier hier blijft, zou ik te nimmer meer stoppen. Ze is hier, niet veranderd, dezelfde stem en dezelfde look. Vertrokken en gekomen zonder verschil. Hetzelfde meisje waar ik mijn ogen ook niet van af kon houden als toen in het winkelcentrum.

Het is weer zo’n normale dag als bijna elke dag in Loitsche, saai ook wel genaamd. Mijn broertje en ik hebben maar besloten om wat rond te hangen met onze vijfjarige leeftijd. Twee dezelfde personen van de buitenkant lopen naast elkaar, maar vanbinnen totaal het tegenovergestelde. Kletsend bereiken we het winkelcentrum, waar we wat snoep van mam mochten halen met onze zakcentjes.
“Gaan we hier naar binnen?”� Bill loopt door zonder te merken dat ik niet meer met hem meeloop. Een klein meisje trekt mijn aandacht. Ze zit met haar rug tegen de muur en met haar kont op de grond. Haar slobberbroek is aangespannen bij de kruis door haar kleermakerzit. Een akoestische gitaar steunt op haar bovenbenen en laat riedeltjes vrij die haar handen op de zes snaren maken. Het is middenzomer, maar alsnog zit ze in een dikke vest met haar capuchon over haar hoofd getrokken. Enkele wilde dreadlocks steken eruit die bedwongen worden door een witte bandana. Het is haar stijl wat mij zo boeit, wat alle aandacht van mij trekt. Meeste meisjes van mijn leeftijd lopen in fleurige jurkjes rond, maar zij?
“Hi!”� roept ze vrolijk als ze me ziet staren en legt haar gitaar naast haar. Verslagen van haar kunsten op die gitaar en haar lieve uitstraling murmel ik een ‘hoi’ terug.

Reacties: