FanFic.nl

You and me

Deel 44

Nadat ik had uitgehuild waren mijn vriendinnen weer naar huis gegaan, het was al laat en we waren allemaal moe. Vooral ik. Ik had het gevoel dat ik al dagen niet genoeg had geslapen. Elke nacht werd ik geplaagd door dromen, het waren geen nachtmerries, maar ook geen fijne dromen. Het vreemde was dat ik wel besefte dat ik gedroomd had, maar geen idee meer over wat. Ik kroop onder mijn lakens en deed het licht uit. Ik zuchtte diep en hoopte dat ik vannacht beter zou slapen.

Plots werd ik door een onzichtbare hand geduwd. Ik probeerde mijn evenwicht te houden, maar viel. Ik viel in een zwart gat, bleef maar vallen. De wind in mijn haren door de snelheid van mijn eigen val. Ik deed niets om mijn val te kunnen breken, liet me gewoon vallen, was niet bang om te pletter te storten. En dat deed ik dan ook niet. Net voor ik de grond zou raken remde iets me af en viel ik even later toch met een plof op de grond, maar zonder pijn. Ik stond op en keek rond me heen. Ik was in een vakantiepark en zag overal huisjes, gelukkige families die hier hun vrije dagen doorbrachten, maar niemand leek mij te zien. Ik had geen idee wat ik hier deed, maar begon toch te wandelen, geen idee waarheen. Mijn voeten zouden me wel leiden naar waar ik heen moest. Na even onzichtbaar tussen de huisjes gelopen te hebben kwam ik aan bij een huisje waar ik binnen bekende stemmen hoorde. Ik bleef staan en keek nieuwsgierig door het raam. Daarbinnen stond ik, Lore en Lena en mijn ouders. Wat deed ik daar? “Wij willen gaan zwemmen!”� hoorde ik mijn zusjes roepen. Het gaf een raar gevoel om naar mezelf te kijken zonder te weten vanwaar dit beeld kwam. Was het iets dat ooit gebeurd was? Iets dat nog gebeuren zou? Of iets dat compleet overbodig en zomaar een droombeeld was. Ik bleef staan kijken naar mezelf en mijn familie toen ik mezelf zag buiten komen. Ik wou me gaan vertoppen achter een hoekje maar besefte dat niemand me tot nu toe had gezien en dat ik ook nu onzichtbaar zou zijn voor mezelf. Ik zag hoe ik plots bleef staan in het kleine tuintje. Mijn andere ik staarde voor zich uit met haar mond halfopen. Ik volgde met mijn ogen die van het meisje voor me en zag 3 jongens afgestapt komen. Hen herkende ik, dat waren de 3 broers van The Jonas Brothers. Nu snapte ik waarom mijn andere ik zo stond te staren. Ik zag mezelf naar hen toe lopen, wat praten en een foto nemen. Even later vetrok ik samen met hen op weg naar het zwembad. Ik wou mezelf volgen, maar tuimelde weer in een zwart gat. Net als vorige keer viel ik op de grond, maar niet pijnlijk. Nu stond ik op het plat dak van onze keuken en keek mijn eigen kamer binnen. Daar zat ik weer met tranen in mijn ogen terwijl Joe een lied voor me speelde op de gitaar. Hij legde zijn gitaar neer en omhelsde me, even later raakten onze lippen voor een oneindige kus. Onbewust ging ik even met mijn vingers over mijn eigen lippen. Voor ik het wist had ik weer dezelfde valervaring voor de derde keer achter de rug en stond ik weer recht op een nieuwe plaats. Benieuwd keek ik rond, ik stond ik een drukbevolkte concertzaal, helemaal achteraan. Op het podium stond ik. Ik zong een eigen liedje terwijl Nick en Kevin me op gitaar begeleidde. Ik begreep niet hoe ik op dat podium kwam, ik had altijd al podiumvrees gehad, en zou nooit zingen voor zo’n groot publiek, maar er was waarschijnlijk iets of iemand geweest dat ervoor gezorgd had dat ik daar nu stond. Ik kon zien hoe ik ervan genoot en hoe het publiek dat ook deed. Weer verdween de grond onder mijn voeten en viel ik in een nieuwe situatie. Deze keer stond ik als zesde persoon bij op een ziekenhuiskamer. Vijf andere meisjes, waaronder mijn tweede ik zaten rond het bed waar Lies in lag. We speelden een spelletje, roddelden over jongens en vertelden elkaar geheimen. Het korte fragment van geluk verdween weer en deze keer stond ik op in mijn eigen kamer. Het was er donker, maar ik kon nog net twee kussende gedaantes in mijn bed onderscheiden. Het was vreemd om mezelf daar zo bezig te zien met Joe. Plots stopte het gesmak van kusje en hoorde ik gefluister. Mijn eigen stem vertelde Joe dat ik een geloftering wou. Opnieuw verdween de grond en werd ik opgevangen door de onzichtbare kracht. Ik stond op het dek van een schip terwijl Joe en ik zaten te eten. Dit was zijn verrassing voor onze zes maanden samen. Vertederd over het geweldige idee van mijn lieveling keek ik hoe we verliefd elkaar in de ogen keken, praatten en aten. Veel te snel viel ik weer weg uit het fragment en kwam uit in de woonkamer van het huis van Joe. Daar zat ik met zijn familie bij de openhaard, onze kerstcadeaus open te doen. Ik wist niet wat er met me gebeurde, waarom dit gebeurde, maar liet me erdoor meevoeren. De volgende beelden gingen veel sneller voorbij als alle voorgaande. In een paar seconde zag ik mezelf op de fotoshoot en even later Nieuwjaar vieren. Mijn volgende val eindigde in een ziekenhuiskamer, weeral. Maar deze keer was het niet Lies die in het bed lag, maar ikzelf. Samen met mezelf was ik de enige in de kamer. Voorzichtig stapte ik naar het bed toe. Was dit wat er met me gebeurd was? Ik keek hoe ik daar in het bed naar het plafond staarde. De angst was op mijn gezicht af te lezen. Het was pijnlijk om dit te zien, ik wist niet wat er met mezelf was en wou helpen, maar kon dat niet. Ik sterkte mijn hand uit naar mezelf. Ik wou met een kleine aanraking proberen te helpen, maar in plaats van te helpen, voelde ik een steek van pijn door mijn hele lichaam gaan. Ik werd achteruit gezogen, de duisternis weer in.

Helemaal bezweet werd ik wakker in mijn eigen bed. Ik voelde aan mijn eigen lichaam om te zien of ik niets had, de pijn was verdwenen, maar mijn hart bonkte nog steeds snel onder mijn huid. Mijn ademhaling was snel en onregelmatig. In tegenstelling tot de laatste dagen herinnerde ik me mijn droom haarscherp. Elk klein detail wist ik nog, elk gevoel wist ik een plaats te geven net zoals elk fragment waarin ik terecht was gekomen. In een schok besefte ik wat er net was gebeurd. Ik herinnerde me alles weer. Mijn droom had me mijn geheugen terug bezorgd. Ik had niet heel mijn verleden gezien, maar alles wat de kleine stukjes verbond wist ik nu zelf. Ik wist hoe ik de jongens had leren kennen, hoe ik verliefd was geworden op Joe, hoe ook mijn vriendinnen liefde hadden gevonden, hoe ik Anke en Wouter had leren kennen, alles. Ik barste in snikken uit en kwam onder de dekens uit. Gedesoriënteerd door de donker zocht ik naar mijn gsm. Ik vond hem op mijn bureau en tikte zonder nadenken Joe’s nummer, dat ik nu ook weer helemaal vanbuiten kende. Het tuten van de telefoon werkte op mijn zenuwen en maakte me alleen nog onrustiger. Ik zweette nog steeds, nu niet meer van angst, maar van opwinding en blijdschap. Het duurde wel een eeuwigheid voor ik Joe de telefoon op hoorde nemen. “Nora?”� hoorde ik hem vragen. Eerst dag zeggen deed hij al niet meer, hij was waarschijnlijk ongelooflijk verbaasd dat ik zelf belde want de laatste twee weken had ik hem nogal gemeden. Ja ook die weken herinnerde ik me nog, ze leken vanuit een ander leven, en ik begreep niet hoe ik die had overleefd. Nu ik Joe’s stem hoorde wist ik wat ik die twee weken had gemist. Zonder dat ik het beseft had, had ik me niet volledig gevoeld, alsof ik maar de helft van mezelf was. Nu wist ik dat Joe die andere helft was. “Ik hou van je.”� Fluisterde ik. Die woorden lagen al zo lang op mijn lippen en nu eindelijk kon ik ze oprecht uitspreken. “Ik ook van jou.”� Zei Joe’s warme stem. Hij wist dat ik me alles weer herinnerde, hij kende me zo goed dat ik dat niet meer moest vertellen. Door die drie kleine Engelse woordjes was alles weer in orde, was alles weer zoals het ooit was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.