FanFic.nl

[Stand Alone] Coma Held

[Stand Alone] Engel

Al vier maanden ligt hij hier. Mijn lieve broertje. Wordt hij ooit weer beter,of gaat hij hier dood? Blijft hij jaren in coma,of ontwaakt hij ooit? Duizenden vragen spoken al maanden door mijn hoofd. Waarom ligt hij daar nou,en niet ik? Waarom liggen we er niet samen? Waarom moesten de fans hem hebben? Hij is ook maar een mens van vlees en bloed! Verdomme! Kwaad schop ik tegen een stoel. Stelletje kloothommels! Al die apparaten om hem heen. Het is Bill niet meer. Maar een kasplantje. Niet mijn broertje vol energie en mooie stem. Nee,niks is meer van hem over. Alleen een lege Bill. Zijn zwarte make-up is weg. Zijn haren niet meer mooi. Hij is gewoon niet meer Bill. Een traan loopt over mijn wang. De traan die iedere dag weer terugkeert. En iedere keer laat ik hem zijn weg naar beneden vinden. In de hoop dat Bill dat ook doet. Dat hij ontwaakt als ik bij hem ben. Dat hij ook maar iets doet. Al ademt hij even zelf. Als is het maar één zucht. Dan weet ik dat hij vecht. Vecht voor zijn leven. Vecht om weer bij mij en mam te zin. Om weer te zingen. Wat hem lief is. Een tweede traan loopt over mijn wang. ‘Verdomme Bill,wordt nou wakker. Ik zal goed voor je zorgen. Ik hou iedereen uit je buurt. Ik zal doen wat een broer hoort te doen. Maar wordt nu wakker.’ Bill blijft stil. De apparaten naast zijn bed blijven rustig doorzoemen. Verdomme! Mijn wangen zijn nat van de tranen. ‘Liefje,je moet gaan.’ ‘Mam.’ Ik grijp me vast aan haar. Luide snikken komen diep uit mijn hart. ‘Rustig maar,Tom.’ Fluistert ze. ‘Hij is sterk,liefje. Net zo sterk als jou.’ De woorden laten me nog harder huilen. ‘Huil maar lieverd.’ Mam drukt me stevig tegen haar aan. ‘Ik wil naar huis.’
Stil kijk ik voor me uit. Zou Bill aan mij denken? Kan dat als je in coma ligt? Zou hij ons kunnen horen? Zoveel vragen met zo weinig antwoorden. Hij ontwaakt wel. Mijn broertje geeft niet op. Alsjeblieft Bill,wordt wakker. Ik zal je beschermen. Doe nu verdomme je ogen open en laat ze bellen. Bel alsjeblieft. Laat die telefoon overgaan. Toe nou. Nu! Verdomme! Ga dan af! Uit pure frustratie schop ik tegen mijn bureau. Het hout kraakt en ik twijfel of de tafel het nog houdt.
Met pijn in mijn hart word ik wakker van het felle zonlicht. Bill. Is het eerste waar ik aan denk. Zou hij al wakker zijn? Met de zelfde vaart als de maanden daarvoor ren ik van de trap af. ‘En?’ ‘Nog niks.’ Sip ga ik aan tafel zitten. Zoals iedere morgen kijk ik naar mijn lege kom. Wat zou Bill nu denken? Zou hij aan mij denken? Of van mij dromen? Kan je eigenlijk dromen als je in coma ligt? ‘Tom,eet je wel wat?’ Verbaasd kijk ik omhoog. ‘Je ziet er slecht uit.’ Komt uit de mond van mam. Wat wil je? Mijn broer ligt in het ziekenhuis! Misschien wordt hij wel nooit meer wakker! ‘Hmm.’ ‘Ga je zo naar Bill?’ ‘Hmm.’ ‘Antwoordt normaal.’ Ik kijk mam strak aan. ‘Ja,ik ga straks naar Bill.’ Mam loopt weg. Ik heb toch niks verkeerds gedaan? Alleen mijn broer niet gered. Is ze daarom boos op mij? Omdat ik Bill niet kon redden? Ik kon er niks aan doen! Toch? Kon ik hem wel redden?
‘Dag broertje. Slaap je nog steeds lekker?’ Geen antwoord. Natuurlijk,hij praat echt niet terug uit zijn coma. Je begint steeds stommer te worden Tom. Voorzicht raak ik zijn koude wangetje aan. De wang waar ik altijd tegenaan huilde toen we klein waren. Toen ik hem nog kon beschermen. ‘Meneer Kaulitz,is uw moeder er ook?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Zou u dan even kunnen meelopen?’ Ik kijk de zuster aan. ‘Het zou wel zo fijn zijn. U weet vast wel wat uw broer wil.’ Ik kijk weer naar Bill. Dan sta ik op en strijk nog even snel over zijn wang. ‘Loopt u maar mee.’ De zuster loopt voorop naar de kamer van de dokter. ‘Hij zit binnen.’ Ik open de deur en kijk met een onrustig gevoel naar binnen. ‘Ach,meneer Kaulitz,kom toch binnen.’ Ik sluit de deur,schud de hand van de dokter en ga op de stoel zitten. ‘Uw broer ligt nu al vier maanden in coma. We weten niet hoe groot de kans is dat hij ooit weer ontwaakt. Wat zou hij zelf het liefst willen,dat we de stekker eruit trekken? Of hem gewoon nog laten leven.’ Waar haalt die man het lef vandaan om dat te vragen! Tuurlijk laat ik Bill niet doodgaan! Waar haalt hij het vandaan! ‘Hij blijft leven!’ Kwaad loop ik de kamer uit. Oetlul.
‘Tom,wakker worden.’ ‘Wat?’ ‘Je moet meekomen naar het ziekenhuis. Het is mis.’ ‘Wat?’ ‘Bill.’ Mijn moeder haar ogen schieten vol. ‘Je moet mee.’ Ik knik en ga staan. ‘Over twee minuten ben ik beneden.’ Mam knikt en loopt mijn kamer uit. Ik schiet in mijn trainingsbroek en een pak een T-shirt. Dan ren ik naar beneden waar mam al op me staat te wachten. ‘Tom,waar zijn mijn autosleutels?’ Mam klopt op haar broekzakken en kijkt in het kastje. ‘Hier.’ Ik pak het sleuteltje van de kapstok en ren al naar de auto. Mam rent achter me aan en veegt ondertussen de tranen van haar wangen. ‘Kun je wel rijden?’ ‘Ja.’ Snikt ze. Ze gaat in de auto zitten en start de motor.
‘Waar is hij?’ Vraagt Mam. ‘Mevrouw,Meneer,loopt u maar even met me mee.’ Zegt de dokter. Ik pak de hand van mam en loop samen met haar achter de dokter aan. ‘Gaat u zitten.’ Zegt hij terwijl hij zelf plaats neemt achter zijn bureau. We gaan zitten en kijken de dokter vol hoop en verwachting aan. Ook al weten we al wat hij ons gaat vertellen. We willen het uit zijn mond horen. Bevestiging. ‘Bill is een kwartier gestorven aan een hartaanval.’ Ook al had ik dit verwacht. Het voelt net alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. De pijn die ik in mijn droom voelde was de pijn van Bill. Heel stil valt er aan traan uit één op mijn knie. Mam knijpt in mijn hand en vecht tegen haar tranen die al over haar wangen heen stromen. Ik neem haar in mijn armen en begin geluidloos te snikken. ‘Ik laat jullie even alleen.’ Mam grijpt zich steviger aan mij vast en begint hartverscheurend te huilen. Ik tril en probeer te stoppen met huilen. Alleen lukt het me niet. ‘Mama.’ ‘Stil maar jongen.’ Zegt ze met trillende stem. Mijn geluidloze snikken gaat over in een luid gehuil. Ik ben Bill kwijt. Ik zal hem nooit meer terug kunnen zien. Ik zou hem nooit meer kunnen troosten en nooit meer mijn armen om hem heen slaan als hij het koud heeft. Ik zou hem nooit meer kunnen aanraken en hem nooit meer een kus op zijn wang drukken en zeggen dat het allemaal goed komt. Ik ben hem kwijt. Voor altijd,voor goed. Ik ben alleen. Geen Tom en Bill meer. Gewoon Tom. Tom zonder Bill. En Bill zonder Tom. Tom zonder een persoon die op hem lijkt. Ik ben mijn beste vriend kwijt. Mijn broertje. Degen waar ik het allermeeste van hield heeft me verlaten. Nu ben ik alleen. Ik ben in het diepe gegooid. Bill,waarom doe je dat nou? Verdomme Bill! Waarom heb je me nou verlaten! Ik laat mam los en loop de kamer uit. Naar buiten. Ik heb lucht nodig.
Ik ren door de deur naar buiten. Lucht. Mijn benen rennen verder. Ze nemen me mee. Ze lopen ze hard dat ik mezelf bijna niet meer kan bijhouden. Ik ben hem kwijt. Ik val voorover in het gras. Ik laat mijn tranen stromen. De regen stroomt uit de hemel. Kijk Bill,zelfs de engelen huilen voor jou. Zelfs de engelen,Bill. Kijk nou verdomme! Bill! De eerste zinnetjes van een liedje komen mijn hoofd in. Het liedje dat Bill zo mooi vond. How can I just let you walk away Just let you leave without a tracé When I stand here taking every breath with you You're the only one who really knew me at all… How can you just walk away from me When all I can do is watch you leave 'Cause we shared the laughter and the pain And even shared the tears You're the only one who really knew me at all
Jij kende me zoals ik echt ben. En nu heb je me verlaten Bill. Je bent nu mijn Engel. Mijn Engel,zoals je dat altijd al was geweest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.