FanFic.nl

Toms Twin

Typical you

“Ik heb je zo gemist,”� fluister ik nog steeds emotioneel en heb me eindelijk tot loslaten gezet. Haar benen glijden van mijn heupen af en gaat normaal staan. Ze strijkt haar haren goed en kijkt opnieuw omhoog om mijn situatie te peilen. Ik bevind me in een roes van geluk en verbazing. Haar handen legt ze op mijn wangen en wrijft met haar duimen de achtergebleven tranen weg. Haar geconcentreerde ogen kijken me aan. Opnieuw word ik in haar donkere ogen vol herinneringen getrokken, die me dwingen om terug te kijken naar toen.

“Zeg me nou welke kleur ogen ik heb!”� Lachend staat Rea voor mijn neus met haar ogen wijd open.
“Hoe moet ik dat nou uitleggen?”�
“Probeer gewoon,”� gaat ze eigenwijs door en gaat op haar tenen staan om het voor mij makkelijker te maken. Ik houd haar in het licht en focus me op die twee donkere ogen in haar gezicht.
“Héél donkerbruin,”� begin ik en bestudeer het verder. “Met nog wat zwarte vlekjes die je iris versieren en voor de rest je zwarte pupillen,”� glimlach ik om mijn mooie uitleg.
Haar ogen beginnen te glimmen en gaat nog een keer op haar tenen staan en drukt een kus op mijn wang. “Maar nog steeds heb jij de mooiste.”�

“Hoe gaat het?!”� zegt ze opgetogen en laat die gemiste glimmers weer terugzien in haar ogen. Een glimlachje plaats zich weer op mijn lippen.
“Beter dan ooit, met jou?”� Ze sluit haar ogen en knabbelt zachtjes aan haar lippiercing. Zo denkt ze altijd, zelf in í¡lle drukte. Het helpt haar beter denken zegt dan altijd als ik vraag waarom ze het doet. Het maakt niet uit waar, wanneer en in welke situatie ze belandt is, haar ogen sluit ze altijd! Het is bijna een wonder als ze het niet doet.

Met ze tweeën lopen we door de stad, opzoek naar mooie gitaren.
“Kom we gaan daar naar binnen, die hebben de mooiste!”� Ze pakt me bij de arm en trekt me een oud winkeltje in waarvan ik zou denken dat het een dumpplaats is. Mijn vooroordeel verdwijnt meteen bij het zien van de prachtige gitaren die aan de muren hangen. Mijn ogen geef ik te kost aan die mooie juweeltjes.
“Hoeveel heb je voor de jouwe betaald?”� vraag ik als ik de prijzen zie op een paar elektrische gitaren.
“Even denken hoor.”� Ze sluit haar ogen.
“Waarom doe je dat toch steeds?”�
“Zo kan ik me beter herinneren wat het bedrag was, ik kreeg hem van mijn opa toen ik vier was, dat is alweer een jaar geleden. Nou stil, anders werkt het als nog niet!”� Gelijk houd ik mijn mond en bekijk haar gesloten ogen. “Vijftig mark,”� [ongeveer honderd euro] zegt ze als ze haar ogen terug open doet.

“Prima, veel gezien,”� antwoordt ze en opent zoals altijd haar ogen weer. Mijn glimlach kan alleen nog maar groter worden en de drang om haar opnieuw te knuffelen ook.
“Chick, ik heb je zó gemist!”� Mijn drang wordt te groot en opnieuw sla ik mijn armen om haar heen.
“Dat merk ik Kaulitz, je plet me,”� puft ze en probeert zich uit mijn grip te wringen.
“Sorry,”� mompel ik grijzend.
“Daar is mijn mooiboy weer,”� grijnst ze net zo hard terug en geeft een boks tegen mijn buik.
“Bitte, vertel mij alles van je reis en hoe je overleefd hebt. Ik heb nu wel een verhaal verdient nadat je van me weg bent gegaan.”� Ze pakt mijn rechterhand vast en trekt mij rustig mee over de straat.
“Ik wil je alles vertellen, maar niet nu.”� Ze pakt haar tas van de grond en laat die over haar vrije schouder aan de rechterkant hangen.
“-Tom ik hou van je!”� Geschrokken van die plotse verandering van geluid kijk ik verward om. De drie kutjes staan er nog steeds en hebben blijkbaar alles meegemaakt. Klote, mijn tranen zullen binnen enkele minuten op Youtube staan. Geweldig!
“Dat is allemaal wel mooi, maar andersom niet. Laterz.”� Haar hand zit nog steeds ontklemt om die van mij en neemt me mee een andere straat in. “Wat voor een mensen trek jij aan?”� lacht ze spottend en knijpt zachtjes in mijn hand wat laat weten dat ze het totaal niet meent.
“Vooral krijsende,”� zeg ik vrij serieus en staar wat voor me uit.
“Nou kom op, wie weerstaat dan ook zo’n lief snoetje?”� Als een omaatje grijpt ze knijpend mijn beide wangen en trekt er speels aan. Ze tuit haar lippen en laat liefkozende woordjes eruit rollen.
“Ja ja, het is weer duidelijk!”� lach ik en trek haar handen van me af.
“Nou ja zeg, mag ik je niet eens meer liefhebben?”�
“Mag wel, maar niet zo,”� knipoog ik en vang haar hand terug in de mijne. Ze heeft nog heel wat in te halen, heb té weinig aandacht van haar gehad, dus die hand zal ik wel vaker in de mijne gevormd hebben.
“Maar even serieus, hoe komen die hysterische meisjes aan jou naam? Loitsche is klein, maar zo klein?”� Ik grinnik, zo zie je maar weer dat ze nog steeds niks aantrekt van de televisie of andere media.

Zo snel als mijn voeten kunnen, ren ik de blok om en rem hard af als ik voor Rea’s huis sta. Druk begin ik te bellen tot dat er iemand open doet, wat meestal zijzelf is.
“Doe rustig, Kaulitz!”� hoor ik aan de andere kant van de houtendeur. Ik grijns, ze weet toch altijd dat ik het ben, hoe ik ook klop, aanbel of wat dan ook, ze weet het. “Nou, waarom zo’n haast?”� Haar piekende dreadlocks is het eerste wat mij opvalt aan haar wanneer ze open doet. Daarna de ogen waarvan de slaap er nog uit moet worden gewreven.
“Heb je het op de televisie gezien?!”� vraag ik opgewonden en laat mezelf binnen zonder dat ze het me vraagt of toelaat.
“Damn, maak je me daarom wakker?”� Ruig wordt de voordeur achter haar gesloten en ze sloft mijn kant op.
“Het is bijna half tien, de dag is zowat voorbij!”� zeg ik overdreven en grijns gelijk weer als ik haar nijdige hoofd zie. “Moet je maar niet zo laat naar bed gaan,”� ratel ik er gelijk achteraan voordat ze wat naar me toewerpt.
“Heb ik niet, maar je weet dat ik het leven vóór half elf in de ochtend niet zie!”� Dramatische gaan haar armen de lucht in, laat zo haar badjas mee zwieren op haar debiele bewegingen.
“Dus je hebt het niet gezien?”� vraag ik ter bevestiging.
“Nope, je weet dat ik geen televisie kijk, waarom blijf je het dan toch steeds weer vragen?”�
“Ik wil gewoon die leuke aflevering over Pokémon met je delen,”� antwoord ik schijnheilig en plof op de oude bank.
“Gott, nee, het gaat ook nog eens over die gare wezens? Dude, je bent bijna zeven! Zo zie je maar weer dat de vrouw sneller volwassen is.”� Mijn mond zakt open om iets protesterend te zeggen, maar ik krijg al de volle laag van Rea door een kussen die ze in mijn gezicht werpt.

EXTRA: DE HERINNERIGEN GAAN NIET CHRONOLOGISCH!
Deze komen naar voren wanneer het in het moment past.

Reacties: