FanFic.nl

My lips don't lie! [TC]

3. Andreas

Nog nooit waren mijn groene muren zo groen, nog nooit was mijn zachte tapijt zo zacht. De posters aan mijn muren zijn voornamelijk van rappers, hier en daar hangt een band. Op mijn bureau liggen papieren, wikkels en zakjes, foto’s en mijn laptop. Die heb ik nodig!
Ik veeg de grote laag stof weg en klap dan mijn ‘Dell’ open. Het is al zolang geleden dat ik moet zoeken naar de ‘Power’-knop. Ik vind hem uiteindelijk en mijn laptop maakt een zoemend geluid.
Op 123 is hij opgestart. Een glimlach komt op mijn gezicht. Er zijn 2 accounts, één van mij en de andere van Bill. Hij heeft er een heel grappige foto opstaan, in ondergoed. Die had ik stiekem genomen en als zijn profielfoto ingesteld. En hij is een treinramp met computers, dus nu staat die er nog steeds.
Mijn ogen blijven op hem gericht, de lichte spieren rond zijn navel, de smalle schouders, de smalle beentjes. Ik bijt op mijn onderlip en knijp mijn ogen toe. Ik duw enkele keren op de touchpad en gluur dan door mijn wimpers.
Gelukkig, ik heb mijn account opgestart. Geen foto’s van halfnaakte Bill meer. Maar ik ben nog niet van hem af. Op mijn bureaublad staat een foto van wij 2, mijn rechterwang tegen zijn linkerwang, hij steekt zijn tong uit, ik heb alle lucht naar voren in mijn kaken geduwd zodat ik bolle wangen heb. Ik weet nog dat we daarna in lachen zijn uitgebarsten.
Mijn MSN springt open en meteen stuurt Andreas me iets.

°Andi° zegt:
Hey
The Sexbomb is back zegt:
Yow
°Andi° zegt:
En, hoe was het?
The Sexbomb is back zegt:
Euhm… Goed?
°Andi° zegt:
Vanwaar het vraagteken?
The Sexbomb is back zegt:
Zwaar, veel optredens, veel vrije tijd.
°Andi° zegt:
En dat is niet goed?
The Sexbomb is back zegt:
Nee.
Maar nu ga ik. Eten.
°Andi° zegt:
Maar Bill zegt dat jullie pas over een half uur gaa…

Ik sluit snel af. Ik had het bijna verklapt.
Na 4 passen sta ik bij het bed, met een plofje val ik erop. Mijn telefoon begint te trillen en zonder te kijken, neem ik op, puur uit gewoonte.
‘Tom, zeg nu maar wat er is.’
Ik slik. Waaraan heb ik hem nu weer te danken? Hij heeft altijd meteen door als er iets is, en hij rust niet tot hij het weet. Maar ik kan het toch niet zeggen?
Dan laat hij me ontoerekeningsvatbaar verklaren, of in simpele woorden: Gek. Dan mag ik niet meer optreden, stopt Bill omdat hij niet zonder me kan en beteken ik de ondergang voor die andere 3. Dat wil ik niet op mijn geweten.
‘Ik ben gewoon moe.’
Ik geeuw om het geloofwaardiger te maken, maar Andreas heeft me door.
‘Zal ik komen?’
Als ik het toch ooit aan iemand moet vertellen, laat het dan maar snel zijn, nu dus.
‘Goed.’
Ik gooi mijn Sony Ericsson op mijn kussen en draai me op mijn rug. Het witte plafond voor me toont me meer dan er is. Alles dat direct of indirect met wit te maken heeft, toont zich voor mijn ogen als een slechte zwart-wit film. Bill en ik in de sneeuw, Bill en ik op de trouw van onze ouders, Bill en ik op school, Bill en ik in de badkamer van weer maar weer eens een hotel, Bill en ik in mijn droom.
Wat doe ik mezelf toch aan?

De bel gaat. Ofwel kan hij ontzettend snel lopen, ofwel heeft hij stiekem toch de auto van zijn vader gepakt.
Bill en ik zijn net 18 geworden, en ik heb al officieel mijn rijbewijs. Bill daarentegen…
En nu denk ik weer aan Bill!
‘Hey Andi!’ hoor ik Bill roepen. Geweldig, heb ik Andreas even nodig, gaat Bill hem opeisen. Mooi niet!
De deur gaat open en al even snel weer toe. De lage stem van Andi galmt door de kamer.
‘Ik ben er.’ hijgt hij. Oké, hij heeft gelopen.
‘Ik merk het.’
Zijn luide schaterlach rolt mijn oren in. Ik draai me om, zijn blonde haren liggen warrig op zijn hoofd.
‘Wat was daar grappig aan?’
Hikkend haalt hij zijn schouders op en gaat op het bed zitten. Dan klopt hij op het plekje naast zich.
‘Kom!’
Braafjes luister ik en slof ik naar mijn bed toe. Ik kruip op bed.
‘En nu ga jij mij haarfijn uitleggen wat er is.’
Ik slik. Durf ik het wel te zeggen? Eigenlijk is Andreas me dierbaar als vriend, ik wil hem niet verliezen alleen maar omdat ik mijn verlangens en gevoelens niet kan onderdrukken.
‘Je weet dat ik er voor je ben, hoe groot je probleem ook is!’
Alsof hij mijn gedachten kan lezen!
‘Het ligt nogal moeilijk.’
Een flauw glimlachje op zijn gezicht, hij veegt zijn haren naar achteren en kijkt me doordringend aan.
‘Kijk, Tom, je kan het me zeggen. Ik ga je niet haten, of je belachelijk vinden, ik ben er voor en dat is wat telt!’
Het begin komt er verlegen uit, de kleine dingen die ik aan Bill begon te waarderen, het speciale gevoel dat hij me bezorgd, bij de droom stop ik even maar Andreas spoort me aan echt alles te vertellen.
Met horten en stoten komt het eruit. Ik vertel hem alles van vandaag en sla dan blozend mijn ogen neer.
‘Dat zit diep, man.’ is Andreas’ eerste reactie. Ik kan het niet laten om eventjes te lachen.
‘Zeg dat wel.’

Andreas trek me tegen zich aan. Met een opgeluchte zucht leg ik mijn hoofd tegen hem aan.
‘Denk je dat het ooit overgaat?’
Hij knijpt even in mijn schouder.
‘Dat weet ik niet. Maar ik weet één ding, je moet het hem ooit echt wel vertellen. Ik ken Bill natuurlijk niet zo goed als jij, maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij het zal begrijpen!’

Reacties: