FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[6] Tom - Lunatics

Heidi.
Hoe kan ik nu zo stom zijn?
Heidi, mijn vriendin?
Laat me niet lachen, ik heb al sinds mensen zich kunnen herinneren geen vriendin meer. En zeker niet zo’n Barbie. Komaan zeg, zij is een wandelende doos make-up, met tonnen siliconen in haar tieten en minstens 3 bussen haarlak in dat blonde haar.
Ligt het aan mij of is zij de directe reden voor de opwarming van de aarde?
Heide, mijn vriendin, en ik zeg dat tegen Bill? Wat moet hij nu wel niet van me denken?
Nu kan ik het gewoon helemaal schudden. Als ik het nu zeg, maak ik mijn imago maar weer eens waar. Dat ik het vrouwelijke schoon, al kan ik Heidi niet echt mooi noemen, als speeltjes zie.
Als ik uit bed wil stappen, merk ik ‘mijn vriendin’ pas op. Ze ligt naast me, in mijn bed!
Geweldig, nu kan ik mijn lakens weer eens wassen.
‘Dag schatti!’
Haar stem klinkt nog akeliger dan de stem van Bill, na een zwaar concert in een concertzaal zonder douche en zonder waterkoker zodat hij geen thee kan drinken om zijn stembanden te smeren.
Een kreun verlaat mijn mond, ik duw me zuchtend omhoog.
‘Is er iets, schatti?’
Als ze nog één keer, maar dan ook maar één keer, het woord ‘schatti’ gebruikt in mijn bijzijn, sta ik niet in voor de gevolgen!
‘Nee!’ brom ik afwezig.
‘Kan ik iets doen?’
Ik stap uit bed, loop naar het raam en zet dat open.
‘Weggaan.’ mompel ik, maar blijkbaar hoort ze het toch want ze maakt een vreemd geluid en beent dan weg.
‘Tom, je maakt je imago weer maar eens waar!’ zeg ik verwijtend tegen mezelf, draai me dan om.
Waarom ik het doe, weet ik niet maar ik ren haar achterna.

‘Heidi!’
Ze draait zich om.
Oh nee, ze heeft bijna geen kleren aan.
‘Wat?’ Haar ogen worden groter als ze me daar ziet staan, en ik weet bijna zeker dat ik ook vrijwel naakt ben. Op een boxer na misschien.
‘Zo kan je toch niet naar buiten?’
Slim, heel erg slim, Kaulitz!
Normaal sloeg ik me nu voor mijn hoofd, maar wat voor gezicht zou dí¡t dan weer zijn?
Geïrriteerd, verbaasd en kwaad, dat is Heidi nu. Ze slaat me in het gezicht, en ik denk dat ik het wel verdien. En als ik haar nu hoor tieren, weet ik het al: Tom Kaulitz is weer single. Wel, dat heeft lang geduurd.
Ze stormt langs me heen.
Als verdoofd blijf ik staan. Het klinkt cliché maar het is wel zo. Mijn armen voelen loodzwaar aan, hangen futloos langs mijn lichaam. Mijn voeten zinken een halve meter de grond in, hechten zich vast aan het asfalt. Nu kan ik zeker niet meer weg.
Heidi komt aangekleed, al heeft ze zoveel kleren niet aan, weer naar buiten.
‘Dag Tom Kaulitz.’ sist ze en loopt onze straat uit.
Nu, daar ben ik dan ook weer vanaf zeker?
Mijn voeten zetten zich in beweging, maar in de verkeerde richting. Ik wil naar huis, maar ik loop er juist van weg.
Oké, dan gaan we een luchtje scheppen in…
Ik kijk even naar beneden. In boxershort, T-shirt en dikke, grijze sokken.
Ik ben een modeblunder, maar als Kaulitz-zijnde mag ik dat wel.

Ik dwaal een beetje door de straten.
Waar ik heen ga, of waar ik ben, het is allemaal vaag. Hier en daar herken ik een straat of een huis, maar ook dat is vaag.
Ik wil hier weg. Ik wil naar huis. Ik wil naar Bill. Maar dat laatste is quasi onmogelijk, volgens mij is hij boos.
Ik druk me tegen de muur, zucht even en schuif dan naar beneden.
Mijn benen zijn moe, mijn voeten zijn pijnlijk en mijn hoofd staat op ontploffen. Ik heb geen kater, maar het scheelt toch niet veel. Mijn maaginhoud dringt zich op, mijn keel klemt zichzelf toe om het te laten waar het zit. Ik wil niet overgeven. Zeker niet hier, zeker niet nu.
Ik bons met mijn hoofd tegen de muur achter me. Niet echt slim met die hoofdpijn.
‘Tom, je bent heel slim bezig!’ verwijt ik mezelf.
Ik ben ook niet slim bezig.
Eerst neem ik Heidi als vriendin, dan zeg ik dat ook tegen Bill, dan ga ik ’s nachts weg, Heidi dump ik (al is het eerder andersom) om uiteindelijk ergens te belanden, op de koude keien, tegen een bakstenen muur.
Het leven lacht me toe.
Ligt het aan mij of is God niet vriendelijk tegen mij?

Waarom denk ik dat nu weer?
Net, toen ik dat dacht, alsof ik het uitsprak, begon het te regenen. Alsof God het hoorde.
‘Godverdomme…’
Ik sla mijn handen voor mijn mond.
Weet je, God bestaat niet. Anders vond hij geen broederliefde uit. Hoe kan dat nu?
Ik zucht weer maar eens.
Straaltjes water glijden tussen mijn dreadlocks door naar beneden.
Ik moet maar weer eens naar huis, als ik dat nog terug vind. Ik ben echt goed bezig.
‘Hou op met je zelfmedelijden!’ gromt iemand.
Ik draai me om, maar zie niemand.
‘God?’ vraag ik een beetje paniekerig, ik heb die vent net zitten uitschelden en heb hem daarna onbestaand verklaard.
‘God bestond toch niet?’
Mijn ogen schieten om me heen.
Natuurlijk, nu zie ik ook nog eens een knalrode mini-me op mijn schouder. Dan moet op de andere dus een witte…
‘Ja, ik ben er ook.’
Ik gil.
Gek.
Ik word gek! Dat is het, ik word gek. Daarom verbeeld ik me dingen, zoals verliefd zijn op Bill, dat verbeeld ik me gewoon.
Ja, dat is een goede verklaring. Ik word gek, ik moet even op vakantie, alleen, en dan kom ik er weer bovenop.
Ik ben gek.
‘Je bent niet gek. Je bent kerngezond en 100% in orde.’
Niet gek? Dan is dit alles echt?
Wat een miserie

Reacties: